♦♦---------------♦♦
مدتی بود در کافه‌ی یک دانشگاه کار میکردم و شب را هم همانجا می‌خوابیدم
دختر های زیادی می‌آمدند و می‌رفتند اما انقدر درگیر فکرم بودم که فرصت نمیکردم ببینمشان
اما این یکی فرق داشت
وقتی بدون اینکه مِنو را نگاه کند سفارش "لاته آیریش کرم "داد، یعنی فرق داشت
همان همیشگیِ من را میخواست
همیشگی ام به وقت تنهایی
تا سرم را بالا بیاورم رفت و کنار پنجره نشست و کتاب کوچکی از کیفش در آورد و مشغول خواندن شد
موهای تاب خورده‌اش را از فرق باز کرده بود و اصلا هم مقنعه اش را نگذاشته بود پشت گوش
ساده بود، ساده شبیه زن هایی که در داستانهای محمود دولت آبادی دل میبرند
باید چشمانش را میدیدم اما سرش را بالا نمی‌آورد
همه را صدا میکردم قهوه‌شان را ببرند اما قهوه این یکی را خودم بردم
داشت شاملو میخواند
بدون اینکه سرش را بالا بیاورد تشکر کرد
اما نه!
باید چشمانش را میدیدم
گفتم ببخشید خانم؟!؟
سرش را بالا آورد و منتظر بود چیزی بگویم
اما چشمان قهوه‌ای روشن و سبزه‌ی صورتش همراه با مژه‌هایی که با تاخیر بازو بسته میشدند فرمان سکوت را به گلویم دوخت، طوری که آب دهانم هم پایین نرفت
خجالت کشید و سرش را پایین انداخت
من هم برگشتم و در بین راه پایم به میز خورد وُ سینی به صندلی تا لو برود چقدر دست و پایم را گم کرده ام
از فردا یک تخته سياه کوچک گذاشتم گوشه‌ای از کافه و شعرهای شاملو را مینوشتم
هميشه می ایستاد و با دقت شعر‌ها را میخواند وُ به ذوقم لبخند میزد
چند بار خواستم بگویم من را چه به شاملو دختر جان؟!؟
این ها را مینویسم تا چند لحظه بيشتر بایستی تا بیشتر ببینمت و دل از دلم برود
شعرهای شاملو به منوی کافه هم کشید و کم کم به در و دیوار و روی میز و...
دیگر کافه بوی شاملو را میداد
همه مشتری مداری میکردند من هم دخترِ رویایم مداری
داشتم عاشقش میشدم و یادم رفته بود که باید تا یک ماه دیگر برگردم به شهرستان و پول هایی که در این مدت جمع کرده ام خرج عمل مادرم کنم.
داشتم میشدم که نه، عاشق شده بودم و یادم رفت اصلا من را چه به این حرف ها؟ یادم رفته بود باید آرزوهایم را با مشکلات زندگی طاق بزنم
این یک ماهِ رویایی هم با تمام روزهایی که می آمد و کنار پنجره مینشست و لاته میخورد تمام شد
و برای همیشه دل بریدم از بوسه هایی که اتفاق نیفتاد
مدتی بعد شنیدم بعد از رفتن‌ام مثل قبل می آمده و مینشسته کنار پنجره و قهوه‌اش را بدون اینکه لب بزند رها میکرده و میرفته
یک ترم بعد هم دانشگاهش را کلا عوض کرده بود
عشق همین است
آدم ها می‌روند تا بمانند
گاهی به آغوش یار
و گاهی از آغوش یار
چیز های هست که نمیدانی
علی سلطانی
شونره آذر روز دانشجو تو ایرانه
یه خاطره برا اون روز دارم که میگم خدمتتون
ترم اخر دانشگاه بودم و قدیمی
برا همین اتاق بسیج دانشجویی رو دادن بهم که ژتون غذای دانشجو ها رو بدم
البته خودمم بدم نمیومد
چون میشد روزی چندتا ژتون تک زد و وقتایی که غذای سلف سرویس دانشگاه خوب بود..یه دل سیری از عزا دراورد
یا به داد رفیقا ی گشنه رسید
خلاصه که بد نبود
روز شونزده اذر بهم گفتن که از بعد از ظهر تو اتاق باشم
چون مراسم بود و برا خوابگاههای بیرون دانشگاه غذا نمیبرن تا همه اجبارا بیان تو مجتمع مرکزی و منم ژتون اضطراری به اونایی که میان بدم برا شام
اینطور که مشخص بود از چندتا از دانشگاههای شیراز هم میومدن و اصل کار من خدمت دهی به اونا بود
^^^^^*^^^^^
القصه
تا وسطای مراسم کار من شد ژتون دادن به ملت
اخرای مراسم که میخواستن شام بدن...منم هُل خوردم تو سالن مراسم
عجیب بود که چلوماهی و نوشابه و مخلفات تو ظرف یکبارمصرف سرو کرده بودن
قاشق و چنگال یکبار مصرف هم داخل ظرف
رفتم کنار دوستام نشستم و شروع کردم شام خوردن
حین خوردن چنگال پلاستیکی شکست..اونو انداختم دور و با قاشق ادامه دادم که قاشقه هم شکست..ارزونترین مدلش رو خریده بودن ناکس ها
عوض چلو ماهی رو با خریدشون جبران کرده بودن
دیدم انگار نمیشه ادامه داد
طبق روش اجداد بز چرون خودم با دست نشستم به خوردن
خدایی کیف هم میداد
یه لحظه دیدم کل ردیف دوستان دارن با دست میخورن..دیگه عادی شد..یه مِلِچ مولوچی راه افتاده بود که واویلا
حضرات رؤسای دانشگاه هم برا اینکه رزومه ی کاریشون عالی بشه
از صدا و سیما و خبرنگارها هم دعوت کرده بودن تا این مراسم رو پوشش بدن به جهت پاچه خواری بالا دستی های خودشون
شام تموم شد..مراسم تموم شد..منم از خستگی زیاد رفتم تو همون اتاق بسیج..در رو قفل کردم و کپیدم..فرداش هم تا عصر کلاس داشتم
عصر فرداش رفتم خونه
^^^^^*^^^^^
در بدو ورود حس کردم یه خبرایی هست
چون همه چی مشکوک بود
وارد که شدم داداشم رو دیدم..تا سلام کردم منفجر شد از خنده..شکمش رو گرفت و رو زمین ولو شد
رفتم تو پذیرایی
دیدم همه منو که میبینن هرهر میخندن
یه لحظه شک کردم نکنه شلوارم پاره س یا موهام یجوری شدن
تو اینه نگاه کردم و دیدم نوچ
همه چی عادیه
تا اینکه بابامو دیدم
عجیب بود اون نمیخندید
برعکس داشت با غیض نگاهم میکرد
سلامش کردم
گفت
زهر مار
خاک بر سرت بیشعور
دیگه واقعا گیج شده بودم
نمیدونستم چی شده..چه خبطی کردم یا خدا
اخرش مادرم اومد و گفت
بچه جون..تو همیشه باید عین عنتر ادا در بیاری
اونم تو دانشگاه..اونم جلو دوربین تلویزیون؟؟
گفتم به جون خودم من کاری نکردم
مادرم گفت
باشه..تو درست میگی..پس بشین پای اخبار و شاهکارت رو ببین
تا دوساعت که کانال عوض میکردم تا شبکه ی یک..اخبار سراسری پخش شد
بعد کلی طول و تفسیر
مراسم دیروز دانشگاه شیراز رو نشون داد
حالا قصه چی بود
دوربین یه لحظه میوفته روی من
منم با دست دارم کوفت میخورم
بعد این صحنه رو چند بار هی نشون داد
از قرار از دیروز تا امروز
شبکه ی استانی سه بار
شبکه ی سه..شبکه ی یک..هر کدوم دوبار
شام خوردن من رو نشون داده بودن
دستمو رو به اسمون کردم و گفتم
ای خدا
تورو خدا منو بکش
کم تابلو بودم تو دانشگاه
این آخریش رو چکار کنم؟
فردا هم امتحان دارم
اگه نرم دانشگاه هم که بابام منو شقه میکنه
برم هم که عین آدم کون پتی همه بهم میخندن
خدایا به چه گناهی منو داری میچزونی؟؟؟
هعییییی
فرداش تو خیابون ملت هم بهم میخندیدن
تو دانشگاه که هیچی..کلا سوژه شده بودم
تا یکماه هم پس لرزه های اون شام خوردن منو میلرزوند
فقط اینو فهمیدم
قاشق چنگال یکبار مصرف خر است
دانشگاه خر
صدا و سیما پدرجد همه ی خرها س
شام خر است
مراسم خر است
شونزده آذر خیلی خر است
اما
غذا خوردن با دست خیلی باحاله
برنج خالی رو بادست بخوری تو دهنت مزه ی چلوکباب سلطانی میده
....
*0*0*0*0*0*0*0*
نگاهم کرد و ادامه داد
هر چیزی یه فصلی داره، اگه از فصلش بگذره طعمش رو از دست میده
قشنگی اش به چشم نمی آد
پرسیدم: فصلش گذشته؟
گفت: فکر کن یه قافله ابر با یه عالمه بارون توی دلشون تصمیم بگیرن سفر کنن به یه شهر دور و فصل پاییز شروع به باریدن کنن، بعد یکی از این ابرها بین راه گم بشه و دو فصل دیرتر، چله ی تابستون، برسه به مقصد
حالا یا باید اون همه بارون رو توی دل خودش نگه داره یا چله تابستون، زیر نور تند خورشید
بباره این بارون به زمین نرسیده بخار میشه
آخرین کام سیگار را انقدر محکم گرفتم که بوی فیلتر توی دماغم پیچید
*0*0*0*0*0*0*0*
راز رخشید برملا شد اثر علی سلطانی
oOoOoOoOoOoOآدم برای اینکه از احساس گناه خلاص شود نیازی به بخشیدن طرف مقابل نداردخودش باید خودش را ببخشدoOoOoOoOoOoO📚رازِ رُخشید برملا شدعلی سلطانی
واسه آدمی که دلخوشی نداره روزهای هفته چه فرقی میکنه؟ فقط میگذرونه که تموم بشه،وقت کُشی میکنه تا حالا به یه فوتبالیست،به یه ورزشکار که خسته شده و نمیتونه ادامه بده خوب نگاه کردی؟ اصلن دیگه نتیجه بازی مهم نیست واسش،فقط وقت کشی میکنه که بازی تموم بشه دیگه حال جنگیدن و ادامه دادن نداره یجور رفعِ تکلیف شاید خیلی از آدمایی که اطرافت میبینی دارن وقت کشی میکنن نه زندگی.یجور رفع تکلیفِ نفس کشیدن،کنار اومدن با سرنوشت. دوره راهنمایی یه همکلاسیِ خنگ داشتم که روز و تاریخ هیچ وقت یادش نمیموند معلم تاریخمون خیلی سخت گیر بود و اخلاق گندی داشت،چند جلسه یه بار بی هوا وسط کلاس میرفت بالای سر این دوستم و میپرسید بگو ببینم امروز چندمه؟ بنده خدا هول میکرد،هی اینورو نگاه کن اونورو نگاه کن اما از ترس معلم کسی جرات نمیکرد بهش برسونه معلممون یه خط کش چوبی داشت که بچه ها میگفتن تمام سه ماه تابستون میخوابونه توی روغن و میذاره جلوی پنجره تا آفتاب خوب بهش بتابه وقتی به پوست اصابت میکرد تمام تن آدم میسوخت هر چند جلسه یه بار این دوستم رو با این خط کش تنبیه میکرد انقدر خط کش خورده بود کفِ دستش که دیگه پوست کلفت شده بود و اصلن براش مهم نبود تاریخ رو یاد بگیره گذشت...چند سال بعد این دوستم رو اتفاقی توی خیابون دیدم تا چشمم خورد بهش بدون سلام و علیک پرسیدم تو هنوز تاریخ روز و ماه رو یاد نگرفتی؟ بی معطلی گفت سیزده روز مونده تا بیست و ششم خندیدم و گفتم نکنه بیست و ششم چک داری؟ یه نفس عمیق کشید گفت چک؟ تو بگو سند، اصلن شناسنامه،من بیست و ششم متولد شدم، وقتی با اون لب های پدرسوخته و زبون قند و عسلش اعتراف کرد عاشقم شده من متولد شدم، آسمونِ اون شب شاهده، ماه و ستاره ها شاهدن، تا صبح زل زده بودم به کهکشون و داشتم تاریخ مال من شدنِ معشوقم رو رج میزدم، من رو چیکار به تقویم شما، تقویم من یه روز داره، بیست و ششم، باقیِ روزهارو با اون میسنجم، چک چیه، تو بگو سند، اصلن شناسنامه...یا نه...تاریخ تولد حالش خریدنی بود تو هوای آلوده ی شهر از ته دل نفس میکشید، زنده ی زنده میدونی آدم وقتی دلخوشی داشته باشه زندگی میکنه اونوقته که روز و تاریخ و ساعت براش مهم میشن در غیر این صورت میشه وقت کُشی ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ علی سلطانی
oOoOoOoOoOoO
از سینما زدیم بیرون
دیر وقت بود و به رسم عادت یک ساعتی بازیِ مان گرفت
بداهه دیالوگ میگفتیم و دعوا میکردیم و میخندیدیم و داد میکشیدیم
پایان بازی هایمان هم همیشه باز بود
سرخوشانه چرخ میخوردیم که ساعت از سه بامداد گذشت و چیزی به اذان نمانده بود
گرسنگی به استخوان رسیده بود و با این وضع نمیشد روزه گرفت
در چرخ خوردن و بازی کردنمان جغرافیا را از دست داده و سر از جنوب تهران درآوردیم
اهل کله پاچه که نبود اما یادم آمد آن نزدیکی ها یک فلافلی هست که تا سحر باز است
پایان بازی را باز رها کردیم و سراسیمه زدیم به فلافلی
با هم که بودیم اشتها از سرو کولمان بالا میرفت و هر دو ، دو نونه سفارش دادیم با نوشابه ی شیشه ای تگری
صاحب فلافلی من را میشناخت و گفت خیارشور نذارم؟
خواستم بگویم نه که گفت بذارید آقا خیارشورارو من میخورم
هر چه گفتم تشنه ات میشود قبول نکرد که نکرد
خلاصه همه ی خیارشورها را خورد و فردا هم که داشت از تشنگی تلف میشد هی زنگ میزد به من و میگفت حرف بزن
گفتم خب تشنه ات شده جانم چرا به من زنگ میزنی؟
میگفت با تو که حرف میزنم دهنم آب می افتد برای بوسیدن ات و تشنگی ام رفع میشود...اصلا گوجه سبز منی...لواشک منی
.
.
زل زدم به میز و دارم همه ی آن شب را دوره میکنم
از سینما که زدم بیرون تنها ولی با تو داشتم دعوا میکردم و میخندیدم و داد میزدم که سر از این فلافلی در آوردم
دوره کردم آن شب را و به گوجه سبز منی که رسیدم خنده ام گرفت
به خودم که آمدم صاحب فلافلی داشت برای چندمین بار میگفت
اقا بالاخره خیارشور بذارم یا نه؟
گفتم نه آقا نذار
حساب کردم و لب نزدم و آمدم بیرون
فردا هم بدون سحری روزه میگیرم
مثل دیشب که دیدم ساعت سه و نیم را رد کرده و تلگرامت آنلاین است و دلم لرزید و هیچ چیز از گلویم پایین نرفت
مثل پریشب که خوابت را میدیدم و اصلا بیدار نشدم
مثل پس پریشب که یاد چت کردنمان تا خود سحر افتادم و
فردا هم بی سحری روزه میگیرم
اما جان مادرت تو به این حرف ها گوش نکن
تشنه ات که شد زنگ بزن
گر چه کمی تلخم
اما هنوز هم میتوانم گوجه سبزت باشم
و دهانت برای بوسه هایم آب بیافتد
البته اگر طعم دهانت عوض نشده باشد
oOoOoOoOoOoO
علی سلطانی
♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
چقدر زیبا گفتــــــ
فقط خـــــــداســــــت ڪه
میشود با دهان بسته صدایش ڪرد
میشود با پای شڪسته هم
به سراغش رفتــــ
تنها خریداریست ڪه اجناس شكسته را بهتر برمیدارد
تنها ڪسی است كه
وقتی همه رفتند می ماند
وقتی همه پشت ڪردند آغوش میگشاید
.
وقتی همه تنهایت گذاشتند
محرمت میشود
و تنها سلطانیست ڪه
دلش با بخشیدن آرام می گیرد،
نه با تنبیه ڪردن
او را یاد ڪنیم تا ما را یاد ڪند
♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
پیش نماز مسجد بالای منبر میگفت
در قنوت میتوان به زبان مادری هم با خدا سخن گفت و مناجات کرد
چند وقتی ست نمازم طولانی شده
من انقدر گستاخ شده ام که در قنوتم ، با خدا ، از تو سخن میگویم
نمازم هم بوی تو را میدهد
فکری به حالم بکن
اینگونه اگر پیش برود
میترسم به سمت چشمان تو اقتدا کنم
♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
علی سلطانی
oOoOoOoOoOoO
دو دقیقه پیش
در حال حاضر هنوز بخش چت راه اندازی نشده است
دو دقیقه پیش
یکمی صبور باش عزیزکوم درستش موکونیم
دو دقیقه پیش
تست برای پیام طولانی چند خطی
خط دوم
خط سوم