♦♦---------------♦♦

شب ششم، شب نوجوانان عاشورایی، شب روضه قاسم بن الحسن(علیه السلام) است. در شب عاشورا وقتی امام حسین(علیه السلام) سخن از شهادت یارانش به میان آورد، نوجوان سیزده ساله کربلا از عمو پرسید: عموجان آیا من نیز به فیض شهادت نائل می‌شوم؟

امام او را به سینه چسباند و فرمود: فرزندم مرگ را چگونه می‌بینی؟
قاسم پاسخ داد: از عسل شیرین‌تر

🚩شهادت طلبی حضرت قاسم(علیه السلام) و پا فشاری او برای رسیدن به مقصود، زیباترین الگو را برای رهروان خط سرخ شهادت رقم زد

♦♦---------------♦♦

کاری از اداره قرآن، عترت ونماز

 اقای سید علی اکبر کوثری
از روضه خوان های قدیم قم و از پیرغلام های مخلص اباعبدالله الحسین علیه السلام- و روضه خوان امام خمینی

  در ظهر عاشورای یک سالی به یکی از مساجد قم برای روضه خوانی تشریف میبرند
بچه های آن محله به رسم کودکانه ی خود  بازی میکردند و به جهت تقلید از بزرگترها، باچادرهای مشکی و مقنعه های مشکی مادرانشان حسینیه و تکیه ی کودکانه و کوچکی در عالم کودکی،در گوشه ای از محله برای خودشان درست کرده بودند
مرحوم سید علی اکبر میگه بعد از اتمام جلسه اومدم از درب مسجد بیام بیرون یکی از دختر بچه های محله اومد جلوم و گفت اقای کوثری برای ماهم روضه میخونی؟
گفتم： دخترم روز عاشوراست و من تا شب مجالس مختلفی وعده کردم و چون قول دادم باید عجله کنم که تاخیری در حضورم نداشته باشم
میگه هر چه اصرار کرده توجهی نکردم تا عبای منو گرفت و با چشمان گریان گفت مگه ما دل نداریم


فرقی بین مجلس ما و بزرگترها هست؟
میگه پیش خودم گفتم دل این کودک رو نشکنم و قبول کردم و به دنبالش باعجله رفتم تا رسیدیم
حسینیه ی کوچک و محقری بود که به اندازه سه تا چهار نفر بچه بیشتر داخلش جا نمیشدند

 سر خم کردم و  وارد حسینیه ی کوچک روی خاکهای محله نشستم و بچه های قد و نیم قد روی خاک دور و اطرافم نشستند
سلامی محضر ارباب عالم حضرت سیدالشهدا عرضه کردم
السلام علیک یاابا عبدالله

دو جمله روضه خوندم و یک بیت شعر  از آب هم مضایقه کردند کوفیان

دعایی کردم و اومدم بلند بشم باعجله برم که یکی از بچه ها گفت تا چای روضه رو نخوری امکان نداره بزاریم بری ؛ رفت و تو یکی از استکانهای پلاستیکی بچه گانشون برام چای ریخت، چایی سرد که رنگ خوبی هم نداشت ، با بی میلی و اکراه استکان رو آوردم بالا و برای اینکه بچه ها ناراحت نشن بی سر و صدا از پشت سر ریختم روی زمین و بلند شدم و رفتم

شام عاشورا 
شب شام غریبان امام حسین
خسته و کوفته اومدم منزل و از شدت خستگی فورا به خواب رفتم

وجود نازنین حضرت زهرا، صدیقه ی کبری در عالم رویا بالای سرم آمدند طوری که متوجه حضور ایشان شدم
 به من فرمود؛ آسید علی اکبر مجالس روضه ی امروز قبول نیست. گفتم چرا خانوم جان فرمود

نیتت خالص برای ما نبود. برای احترام به صاحبان مجالس و نیات دیگری روضه خواندی فقط یک مجلس بود که از تو قبول شد و ما خودمون در اونجا حضور داشتیم، و اون روضه ای بود که برای اون چند تا بچه ی کوچک دور از ریا و خالص گوشه ی محله خواندی

 آسید علی اکبر ما از تو گله و خورده ای داریم
گفتم جانم خانوم، بفرمایید چه خطایی ازم سر زده؟
خانوم حضرت زهرا با اشاره فرمودند اون چای من با دست خودم ریخته بودم چرا روی زمین ریختی؟

میگه از خواب بیدار شدم و از ان روز فهمیدم که توجه و عنایت اونها به مجالس بااخلاص و بی ریاست و بعد از اون هر مجلس کوچک و بی بضاعتی بود قبول میکردم و اندک صله و پاکتی که از اونها عاید و حاصلم میشد برکتی فراوان داشت و برای همه ی گرفتاری ها و مخارجم کافی بود

بنازم به بزم محبت که در آن
 گدایی و شاهی برابر نشیند

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
 
منبع؛ برگرفته از خاطرات مرحوم کوثری

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

سلام
امشب می‌خواهم حرف‌های چندی با تو مهتاب آسمان زندگی‌ام بزنم که کمی با حرف‌های قبلی متفاوت است
ساعت 12 شب اول خردادماه سال 79 است، بر عکس شب‌های دیگر تقریبا حال مساعدی دارم
برای این می‌گویم تقریباً، چون کمی دوریت حالگیر است

جان دلم از تو می‌خواهم خوب گوش کنی و حرف‌های مرا سبک و سنگین کنی و هرکدام را که به نظرت با عقل جور است، اگر می‌خواهی قبول کنی و به کار گیری
با کمی مقدمه روضه‌ام را شروع می‌کنم

ما انسان‌ها روزی بر اثر عشقی به وجود می‌آییم، با مهر مادری در وجودش رشد می‌کنیم و شکل آدمی را می‌گیریم
بعد از 9 ماهی پا به این دنیا می‌گذاریم؛ دنیایی با هزار رنگ و هزار چهره، عقیده و هزار رفتار

اگر شانس داشته باشیم در خانواده‌ای به دنیا می‌آییم که در واقعیت زندگی می‌کنند و اگر نه، در خانواده‌ای به دنیا می‌آییم که کورکورانه زندگی می‌کنند، حالا این یعنی چه؟

منظورم از زندگی در واقعیت این است که هدف از خلق شدن و در راه خدا و برای رضای او و آخرت زندگی کردن را در نظر داشته باشند و قبول کرده باشند
خانواده‌های کور همان دنیاپرستان و کسانی هستند که فقط دنیا را قبول دارند
پس خوشا به حال ما که در خانواده‌های خداپرست به دنیا آمده‌ایم و باید شکرگزار باشیم
ما زندگی را در دامان مادر و پدر با مهر و محبت می‌گذرانیم و بزرگ می‌شویم
از آنها راه و رسم زندگی می‌آموزیم و این دفعه است که نوبت زندگی ما می‌رسد و باید برای شروع چیزهای زیادی را بدانیم

اینکه زندگی به چه دردی می‌خورد و چرا باید همسری بگیریم؟ چگونه همسری بگیریم؟ چگونه با او رفتار کنیم؟ حق و حقوق او چیست و اصلا همسرداری یعنی چه؟ من هرچه را که تجربه کرده و دارم و می‌دانم می‌نویسم

رفتار باید به‌گونه‌ای باشد که هرکس دوست دارد با او همان رفتار را داشته باشند، یعنی به قول امام حسین علیه السلام هرچه بر خود می‌پسندی برای دیگران هم بپسند، پس وقتی حرف حق زده می‌شود باید گوش کرد و به جان خرید. بدان که خوب بودنت مساوی خوب دیدنت است نسبت به هرکسی که می‌خواهد باشد

انسان برای هدفی زندگی می‌کند و آن رسیدن به سعادت است، یعنی کسی که می‌خواهد به سعادت خدایی برسد باید زندگی خدایی داشته باشد تا عاقبت بخیر باشد ان‌شاءالله
هرکس برای زندگی احتیاج به همدم و یار و یاوری دارد که او را در زندگی برای سعادت و خوشبختی دنیا و آخرت کمک‌یار باشد
پس می‌باید که در دنیا همسر و همراه خوبی داشت چه زن چه مرد می‌گویند در و تخته باید با هم جور دربیایند، یعنی هر کسی برای کسی ساخته شده است، چون عقیده‌ها و اخلاق‌ها فرق دارد

پس باید هر کسی همسری انتخاب کند که با او جور باشد، چون حرف یک عمر زندگی است و آخرت نیز با آن رقم می‌خورد
به قول قدیمی‌ها کبوتر با کبوتر، باز با باز همیشه از خدا می‌خواستم و می‌خواهم که همسری به من عطا کند که من را به خودش نزدیک‌تر کند نه اینکه با ازدواجم من از یاد خدا و درگاه او دور شوم و خدا را هزار مرتبه شکر می‌گویم که چنین گل سرخی را به من داد، چون صورت پرنورت را که نشان مهر خداست دوست دارم و امیدوارم مرا هر روز و هر ساعت به خدا بیشتر نزدیک کنی

به جان خودم قسم می‌خورم که تمام حرف‌هایم از روی صداقت و اعتقادم و خواسته وجودی‌ام است و هیچ‌گونه مکر و خودنمایی و دورویی در آن نیست
بیا زندگی را که برای سعادت است بر پایه گفتار سعادتمندان بسازیم و بدانیم که واقعا این دنیا فقط وسیله است و زندگی برای دنیای بعد است

همسرداری یعنی حسن خلق در زندگی و گذشت و صفا و مهر و احترام متقابل، چون رضایت خدا نیز در این است و دستور او نیز همین‌ها است
بعد از زندگی این دنیا به مرگ می‌رسیم، زمان جدایی البته جدایی چند ساعته یعنی یکی دیرتر و یکی زودتر
همه می‌میریم و به دنیای دیگر می‌رویم
بدان که آنجا نیز با همیم
اگر رضایت خدا را داشته باشیم، که رضایت خدا همان درست زندگی کردن ماست بر پایه دین خدایی
ان‌شاءا... که ما نیز از نیکبختان باشیم

این‌ها را گفتم تا بدانی که حقیقت چیست؟ نه اینکه فکر کنی من می‌گویم نمی‌دانی
نه، می‌گویم که بدانی که می‌دانم و کلا همسرداری یعنی حسن خلق در زندگی و گذشت و صفا و مهر و احترام متقابل
چون رضایت خدا نیز در این است و دستور او نیز همین‌ها است. یعنی بیا با هم خوب و خوش و عاشقانه زندگی کنیم و مشکلات این دنیا را به همین دنیا پس بدهیم و بگوییم که دنیا ارزش خراب کردن زندگی را ندارد، چون این دنیا در برابر آن دنیا هیچ است و قابل مقایسه نیست

اگر این‌گونه به زندگی نگاه کردیم، بدان که زندگی ما به زندگی علی(ع) و فاطمه(س) نزدیک می‌شود و با امید شفاعت آنها زندگی را می‌گذرانیم
به امید روزی که تمام انسان‌ها نیکبخت و عاقبت بخیر باشند، ان‌شاءالله
عزیزم در این چند صفحه جز حرف حقی که شنیده بودم چیز دیگری ننوشتم، ولی بدان که در این چند صفحه همه حرف‌ها را گفتم. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل
پس واقع‌بین باش و مرا برای رضای خدا بخواه و کاری کن که من نیز تو را برای رضای او بخواهم

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

نامه شهید اقتدار، سیدرضا میرحسینی _ همکار شهید طهرانی‌مقدم _ به همسرش
اول خرداد ماه سال 79


*♥♥♥♥*♥♥♥♥*

نامه های عاشقانه | قسمت اول | شهید عباس دوران ◄

نامه های عاشقانه | قسمت دوم | محمدرضا ملک خواه ◄

نامه های عاشقانه | قسمت سوم | علی‌رضا اشرف گنجویی ◄

نامه های عاشقانه | قسمت چهارم | روح اللَّه خمینی ◄

نامه های عاشقانه | قسمت پنجم | محسن حججی ◄

نامه های عاشقانه | قسمت ششم | محمدرضا دستواره ◄

نامه های عاشقانه | قسمت هفتم | امین کریمی ◄

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

بسم رب الشهداء و‌الصدیقین
سلام بر حسین و یارانش و سلام بر محسن عزیزم
میم، مثل حسین
چهل و دو روز پیش راهیِ سفرت کردم،سفری پر از خطر، اما پر از عشق
سفری که بازگشت از آن یا برگشتن بود یا ماندن
سفری که برگشتنش زندگی بود و ماندنش هم زندگی
اولی زندگی در دنیا و‌ دومی زندگی هم در دنیا و هم در آخرت،هر چه بود عشق بود و عشق

خودم هم ساکت را بستم و وسایلت را جمع کردم
از زیر قرآن ردت کردم
آخرین نگاهت هنوز پیش چشمانم هست
ای کاش بیشتر نگاهت کرده بودم، هم چشمانت را، هم قد و‌بالایت را، هم سرت را

راستش را بخواهی فکر نمی‌کردم این قدر پر سر و صدا شود رفتنت. نه فقط رفتنت، حتی آمدنت

عزیز دلم؛ دروغ چرا؟ خیلی دلم برایت تنگ شده است
میدانم که تو هم همین حس و حال را داشته ای
شب قبل از عملیات زنگ زدی و‌گفتی

دلتنگتان شده‌ام

آمدم بی تابی کنم....اما باز کربلا نگذاشت
آخرین دیدار رباب و همسرش

آمدم بی قراری کنم...اما، به یاد روضه حضرت رباب افتادم
روضه رباب خداحافظی اش فرق می کند
وداع آخرش فرق میکند
خودت هم قبول داری، اصلا رباب جنس غمش فرق می کند
رباب سر، همسرش را بریده دید. بالای نیزه دید
به دنبالش هم رفت. نمی دانم من هم سر، همسرم را می بینم یا نه؟! اما ، می‌دانم به اسارت نمی روم

همسر خوبم؛ اگر عشق به تو نبود آرامش من هم نبود
قبل از رفتنت به من گفتی
«صبور باش، بی تابی نکن، محکم باش، قوی باش، شیر زن باش»
من هم گوش کردم.عشق به تو مرا به این اطاعت رساند

محسن جان؛ سفیر امام حسین
خبر داری روز عرفه نزدیک است.نمی دانم امسال دعای عرفه را بیاد حاج احمد کاظمی بخوانم یا بیاد تو
چقدر زرنگ بودی و من تازه فهمیدم.عرفه، مسلم، حاج احمد، تو و شهادت
یک رازی پشت پرده هست که شما را بهم گره زده

می‌گفتی یک شهید را انتخاب کنید، باهم رفیق باشید و تا آخر هم با هم بمانید

گفتی زندگی ات را مدیون حاج احمد هستی
گفتی من سر این سفره نشسته ام و‌رزق شهادتم را هم از این سفره بر میدارم
تو حاج احمد را انتخاب کردی و حاج احمد هم تو را
مثل خودش هم رفتی؛ با عزت و سربلندی

همسر عزیز و پدر مهربان، این روزها حضورت را بیشتر از قبل احساس میکنم
به این باور رسیده ام که شهدا زنده اند
خودت که شاهد بودی
بعضی مواقع علی آقا، پسرمان گریه می کرد، خیلی بی تابی می کرد
خسته که می شدم با تو حرف می‌زدم و می گفتم
«محسنم، علی را چه کار کنم؟ خودت بیا»
تو می آمدی، چون علی آرام آرام می‌شد

می‌دانم که همیشه هم قرار است پیشمان باشی
اصلا خودمانی تر بگویم، زندگی جدیدی را شروع کرده ایم
مثل همه زندگی ها سختی هایی دارد، مشکلاتی دارد
اما، مهم این است که من فقط تو را دارم
این زندگی هم تفاوت هایی دارد، چون زندگی مان با بقیه فرق می کند، مثل همان روزها پیوند این زندگی آسمانی است

اما می‌دانم که باز برایم قرآن میخوانی، آن هم با ترجمه
کتاب خواندن هایمان ادامه دارد
گلستان شهدا هم که می‌رویم
مداحی هم برایم می کنی

یادت هست چقدر این شعر را دوست داشتی
منم باید برم...آره، برم سرم بره....آن قدر گفتی و‌خواندی و گریه کردی و به سینه زدی که آخر هم رفتی
هم خودت و هم سرت

راستی برایت نگفته ام، علی دیگر مثل قبل نیست

آرام تر شده ؛ انگار فهمیده که بابایش قرار است بیاید و هر روز باید سنگ مزار پدرش را ببوسد تا خود صورتت را
همین هم برایش کافی است

شب ها برایش قصه می گویم

یکی بود ، یکی نبود.پدری بود به نام محسن و ....با خودم قرار گذاشته ام هر شب یک داستان از تو برایش بگویم
موضوع های زیادی دارم
مثل، داستان روزهای گذشت و فداکاری ات در اردوهای جهادی
داستان عروس و دامادهایی که زندگی شان با عکس تو شروع شد
داستان فرزندی بنام امیر حسین که مادرش نامش را تغییر داد و شد محسن
داستان مشکلاتی که به واسطه متوسل شدن به تو حل شد
داستان مرد بودنت، نه ببخشید شیر مرد بودنت

قصه ها را برایش می گویم تا بزرگ شود، مرد شود، جهادگر شود، ولایتی شود، پاسدار شود، شهید شود و مثل تو شود

محسن دوست داشتنی ام؛ چه انقلابی به پا کرده ای؟
ببین.دنیا را زیر و رو کرده ای
دل ها را تکان داده ای
نه فقط در دنیای مجازی بیا و ببین برایت چکار کردند
برای آمدنت هم سنگ تمام می‌گذارند
رهبرمان هم گفتند
«محسن حججی، حجت بر همگان شد»

همسر مهربانم؛ بگذار از سکوت این شب ها هم برایت بگویم

با خودم فکر می کردم که اصلا مگر محسن من چند سال داشته؟ محسن جان، مرد من؛ جوان دهه هفتادی امروز علم اسلام افتاده است به دست تو، به نام تو

چگونه زندگی کرده ای، که خدا عاشقت شد. خدا که عاشقت شد تو را انتخاب کرد.وقتی خدا تو را خرید، اهل بیت هم به بازار آمدند
دوستت داشتند که تو هم عاشق آنها شده ای. عاشق که نه، اصلا تو مثل خودشان شده ای
دلنوشته هایت را خوانده ام. دوست دارم مثل حضرت علی اکبر در جوانی فدای اسلام بشوم...که شدی
می‌خواهم گوشه ای از مصائب حضرت زهرا (س) را بفهمم ....که فهمیدی

درد بازو  و پهلو را احساس کنم....که حس کردی
شهادت بی درد هم نمی‌خواهم. دوست دارم مثل ارباب بی کفن بی سر بشوم
بی کفن شدی، بی سر هم شدی

سر دادی و سردار شدی

مردانگی را در چشمانت دیدم وقتی که در دست آن ملعون وحشی اسیر بودی و پهلویت زخمی بود
ولی، تو ایستاده بودی
اصلا مگر می شود؟
اما نه، تعجب هم ندارد
از مادرت حضرت زهرا (س)به ارث برده ای
مظلومیت را هم از پدرت امیرالمومنین علیه السلام

با شنیدن نام تو، عاشورا برای من تکرار میشود
تکرار که نه، تجسم هم میشود.غریب گیر آوردنت

خنجر...پهلو...زخم...اسارت...تشنگی...‌رجز خوانی...خیمه...آتش... دود...سر جدا... بدن بی سر....روضه ام‌تکه تکه شده
هر کلمه ای خودش زیارت ناحیه مقدسه است
یک نفر بگوید مگر امروز، روز  عاشوراست

اما همسرم، نگران نباش. ما را به مجلس و‌ بزم شراب یزید نبردند
در حرم امام رضا علیه السلام برایت مجلس آبرومندانه ای گرفتند
همه این اتفاقات هم از همانجا شروع شد
حرم امام رضا علیه السلام ؛شب قدر. تقدیرات تو آنجا رقم خورد و چقدر هم زیبا

هنوز ادامه اش مانده
با آمدنت داری دلبری می‌کنی برای امام‌زمانت

محسن جان؛مرد من
در این مدت که نبودی ولی بودی اتفاقات زیادی افتاد
چقدر برایت حرف دارم
ناگفته هایی به اندازه تمام سالهای با هم بودنمان

تو هم بیا و‌برایم بگو
از لحظه لحظه شیرینی های این سفر

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
نامه همسر شهید محسن حججی

*♥♥♥♥*♥♥♥♥*

نامه های عاشقانه | قسمت اول | شهید عباس دوران ◄

نامه های عاشقانه | قسمت دوم | محمدرضا ملک خواه ◄

نامه های عاشقانه | قسمت سوم | علی‌رضا اشرف گنجویی ◄

نامه های عاشقانه | قسمت چهارم | روح اللَّه خمینی ◄

o*o*o*o*o*o*o*o

بی جهت دنبال برهان و کلام و منطقیم
چای بعد از روضه کافر را مسلمان میکند
:)

o*o*o*o*o*o*o*o

ناشناس

^^^^^*^^^^^

️ هفت مصیبتِ شام از زبان امام سجاد علیه السلام

از امام سجاد علیه السلام پرسیدند:‌ سخت ترین مصائب شما در سفر کربلا کجا بود؟

در پاسخ سه بار فرمودند: الشّام، الشّام، الشّام... امان از شام

در شام هفت مصیبت بر ما وارد آوردند که از آغاز اسیری تا آخر ، چنین مصیبتی بر ما وارد نشده بود

ستمگران در شام اطراف ما را باشمشیرها احاطه کردند و بر ما حمله می‌نمودند و در میان جمعیت بسیار نگه داشتند و ساز و طبل می‌زدند

سرهای شهداء را در میان هودج‌های زن‌های ما قرار دادند. سر پدرم و سر عمویم عباس(علیه السلام) را در برابر چشم عمه‌هایم زینب و ام کلثوم(علیهاسلام)نگه‌داشتند و سر برادرم علی اکبر و پسر عمویم قاسم(علیه السلام) را در برابر چشمان خواهرانم سکینه و فاطمه می‌آوردند و با سرها بازی می‌کردند، و گاهی سرها به زمین می‌افتاد و زیر سم سُتوران قرار می‌گرفت

زن‌های شامی از بالای بام‌ها، آب و آتش بر سر ما می ریختند، آتش به عمامه‌ام افتاد و چون دست‌هایم را به گردنم بسته بودند نتوانستم آن را خاموش کنم. عمامه‌ام سوخت و آتش به سرم رسید و سرم را نیز سوزاند

از طلوع خورشید تا نزدیک غروب در کوچه و بازار با ساز و آواز ما را در برابر تماشای مردم در کوچه و بازار گردش دادند و می‌گفتند: ای مردم! بکُشید این‌ها را که در اسلام هیچ گونه احترامی ندارند!؟

ما را به یک ریسمان بستند و با این حال ما را در خانه یهود و نصاری عبور دادند و به آن ها می‌گفتند: این‌ها همان افرادی هستند که پدرانشان، پدران شما را در خیبر و خندق و ... کشتند و خانه‌های آن‌ها را ویران کردند امروز شما انتقام آن‌ها را از این‌ها بگیرید

ما را به بازار برده فروشان بردند و خواستند ما را به جای غلام و کنیز بفروشند ولی خداوند این موضوع را برای آن ها مقدور نساخت

ما را در مکانی جای دادند که سقف نداشت و روزها از گرما و شب‌ها از سرما، آرامش نداشتیم و از تشنگی و گرسنگی و خوف کشته شدن، همواره در وحشت و اضطراب به سر می‌بردیم

صلی الله علیک یا سیدالساجدین، الامام العارفین، زین العابدین

^^^^^*^^^^^

برگرفته از:‌‌ تذکرة الشهداء ملاحبیب کاشانی



^^^^^*^^^^^
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام غصه را در چشمت

چشمان تو از روضۀ مکشوف پر است
پیداست تمام کربلا در چشمت

^^^^^*^^^^^

میگن بعد از عاشورا تن شهدای کربلا رو خاک کردند

که روایت های زیادی هست در مورد خاک کردن جسم شهدای کربلا که چند تا از معتبر ترین روایت ها رو میارم


*oOoOoOoOoOoO*

گروهی از بنی اسد که در غاضریه بودند، نزد اجساد مطهر امام حسین(ع) و یارانش آمده و بر آنان نماز گذارده و آنان را دفن کردند، بدین ترتیب که حسین(ع) در همین جایی است که اکنون قبر شریف اوست و فرزندش علی‌اصغر کنار پای حضرت است. برای شهیدان (از خاندان و یاران آن بزرگوار که اطرافش به زمین افتاده بودند) گودالی در پایین پای حسین(ع) کنده و همگی را گردآورده و در آنجا دفن کردند، و عباس بن علی(ع) را در همان‌جا که کشته شده بود، سر راه غاضریه (جایی که اکنون قبر اوست) دفن نمودند

ارشاد مفید، ص 118

*oOoOoOoOoOoO*


برخی باور دارند که امام سجاد(ع) و بنی اسد اجساد شهدا را دفن کرده‌اند. بنی اسد فردای عاشورا پس از رفتن سپاه عمر سعد، عده‌ای از آنان برای دفن شهدای کربلا آمدند،(2) و چون اجساد را نمی‌شناختند، متحیّر بودند. در آن هنگام حضرت سجاد(ع) آمد و پیکر اهل بیت و اصحاب را یک به یک به آنان شناساندند و آنان در دفن شهدا، حضرت را یاری کردند و برای خویش افتخار آفریدند
طرفداران این مبنا باور دارند که در روز یازدهم محرم در هنگام حرکت اهل بیت به سوی کوفه بدن شهدا دفن شده بودند. اینان در برابر این پرسش که چگونه امام سجاد(ع) که اسیر بود، اجساد را دفن کرده‌اند، می‌گوید: امام سجاد(ع) با بهره‌گیری از امدادهای غیبی به طور معجزآسا شهدا را دفن نموده است

مروج الذهب، ج 3، ص 63.
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، ص 77

*oOoOoOoOoOoO*


از برخی راویان نقل شده که نزد امام رضا(ع) بودم. علی بن ابی حمزه وابن سراج و ابن مکاره وارد شدند. پس از سخنانی که میان آنان و امام دربارة امامتش گذشت، علی بن ابی حمزه گفت: از پدرانت برای ما روایت شده که عهده‌دار امر دفن امام، جز امام نمی‌شود. از امام پرسید: پس بگو حسین بن علی(ع) امام بود یا نه؟ گفت: امام بود. پرسید چه کسی عهده‌دار کار او شد؟ گفت: علی بن الحسین(ع). پرسید او کجا بود؟ او که دست ابن زیاد اسیر بود
گفت: بی‌آنکه بفمند بیرون آمد و پدرش را دفن کرد و برگشت
امام رضا(ع) فرمود: خدایی که می‌تواند امام سجاد(ع) را به کوفه ببرد تا پدرش را دفن کند، می‌تواند صاحب امر امامت را به بغداد برساند تا عهده‌دار کفن و دفن پدرش شود و برگردد، در حالی که نه در زندان است نه اسیر

بحار الانوار، ج 42، ص 187

*oOoOoOoOoOoO*


مقرم نیز می‌گوید
چون امام سجاد(ع) آمد، بنی اسد را دید که کنار کشتگان گرد آمده‌اند و سرگردانند؛ نمی‌دانند چه کنند و کشته‌ها را نمی‌شناسند، چون بین بدن‌ها و سرهای مقدس جدایی انداخته بودند و گاهی از بستگان آنان می‌پرسیدند
امام سجاد به آنان خبر داد که برای دفن این اجساد پاک آمده است. آنان را با نام و مشخصات معرفی کرد. هاشمیان را از دیگران شناساندند. ناله و شیون برخاست و اشک‌ها جاری شد و زنان بنی اسد مو پریشان کردند و سیلی به صورت زدند و بلند گریه کردند. به محل قبر آمد، کمی از خاک‌ها را کنار زد. قبر حاضر و آماده و صندوقی شکافته آشکار شد. حضرت دستان خود را زیر کمر امام حسین(ع) گشود و گفت: بسم الله و بالله وعلى ملّة رسول الله، صدق الله ورسوله،‌ ماشاء ولا حول ولا قوة إلاّ بالله العظیم. امام به تنهایی بی‌آنکه بنی اسد در این کار همراهی‌اش کنند پیکر مطهر را وارد قبر کرد و به آنان گفت: همراه من کسی هست که یاری می‌کند
چون او را در قبر نهاد، ‌صورت بر آن رگ‌های بریده نهاد و گفت: خوشا سرزمینی که پیکر پاک تو را در بر گرفت! دنیا پس از تو تاریک است و آخرت با فروغ جمالت روشن است. اما شبِ بیداری و غم است و اندوهگین همیشگی، تا آنکه خداوند برای خاندان تو سرای آخرت را برگزیند که تو در آنی. سلام و رحمت و برکات الهی بر تو باد از من، ای فرزند رسول خدا
و بر قبر نوشت: این قبر حسین بن علی بن ابی طالب است که او را لب تشنه و غریب شهید کردند.
آنگاه به طرف عمویش عباس رفت و او را در همان حال دید که فرشتگان آسمان‌ها را دهشت زده، و حوریان بهشتی را گریان ساخته بود. خود را روی بدن مقدس او انداخت و رگ‌های بریده‌اش را می‌بوسید و می‌گفت: پس از تو خاک بر سر دنیا! ای قمر بنی‌هاشم! از من سلام بر تو باد، ای شهید خدایی! رحمت و برکات الهی بر تو باد
برای او نیز قبری گشود و به تنهایی او را وارد قبر کرد، همان گونه که برای پدرش کرد و به بنی اسد فرمود: با من کسانی‌اند که یاری‌ام می‌کنند. آری، برای بنی اسد مجالی گذاشت تا در دفن شهدای دیگر مشارکت کنند. دو جا برای آنان تعیین کرد و فرمود دو گودال کندند؛ در اوّلی بنی‌هاشم را و در دیگری اصحاب را قرار دادند. اما حر ریاحی را قبیله‌اش بردند، به جایی که هم اینک قبر اوست.
گویند: مادرش حاضر بود. چون دید که اجساد دیگر را چه می‌کنند (دفن همه در یک جا) حر را به این مکان برد





*oOoOoOoOoOoO*


بعد از عاشورا تن و جسم شهدا رو که دفن کرده بودن ؛ براشون مقبره و قبر درست کرده بودن

گذشت تا اربعین ، حضرت زینب و حضرت سکینه و بقیه ی اسیرا برگشتن به کربلا

که فلسفه اون راه پیمایی اربعین هم همینه

میگن کاروان که رسید هر کسی سریع میرفت پیش محل دفن عزیزاش

حضرت زینب و امام سجاد و سکینه رفت پیش محل دفن امام حسین

شروع کردن به گریه زاری و عذا داری


بعد یکمی که گذشت حضرت سکینه ، اومد پیش امام سجاد

گفت قبر عموم عباس کجاس ؟؟

میدونی چرا این رو پرسید

چون دنبال یه قبر بزرگ میگشت


الله اکبر یه این مصیبت

شاعر میگه

مزارت عشق را بیتاب کرده
فلک را بنده سرداب کرده

گواهی می دهد این قبر کوچک
که مردی را خجالت آب کرده

واقعن تا وقتی حضرت عباس شهید نشده بود ، کسی جرات جسارت به حرم ها و زن و بچه ها رو نداشت


حضرت سکینه بعد که قبر عموش رو نشونش دادن شروع میکنه درد و دل کردن

عمو جان غنچه ی نشکفته پژمرد
به روی دست عمه خواهرم مرد

مرا یک حرف باشد باتو آن هم
اگر بودی کسی سیلی نمی خورد

^^^^^*^^^^^




^^^^^*^^^^^






السلام علیک یاابالفضل العباس

ایهاالعبدالصالح

المطیع لله ولرسوله

ولامیر المؤمنین، و لفاطمةالزهرا و الحسن و الحسین

اشهدانک قدقتلت مظلوما

یاکاشف الکرب عن وجه الحسین

اکشف کربی بحق اخیک الحسین


درودب تو ای ابالفضل العباس

ای بنده ی صالح و مطیع خدا و رسولش و امیرالمؤمنین
و برای فاطمه زهرا و امام حسن و امام حسین

براستی گواهی می دهم که تومظلومانه کشته شدی

ای برطرف کننده ی غم واندوه ازچهره ی حسین

غم و اندوه مرا نیز بحق برادرت حسین برطرف ساز


♦♦---------------♦♦

گر نشد آب میسّر گردد
گو عمو خود به حرم برگردد

خود بگو من چه بگویم به جواب
گر ببیند نه عمو هست نه آب



التماس دعا تو شبای محرم برای همدیگه دعا کنید

oOoOoOoOoOoO

کشتی شکسته ایم که بی طناب مانده ایم
آشفته در تلاطم گرداب مانده ایم

رحمی کن ای اجل،که طواف حرم کنیم
در حسرت زیارت ارباب مانده ایم

oOoOoOoOoOoO

*oOoOoOoOoOoO*

نگیر از من اقا اشک عزاتو
میخوام گریه کنم فقط براتو

بهترین رفیقام هیئتی هستن
دوست دارم هیئت و سینه زناتو

منی که از بچه گی به عشق تو اسیرم
شب و روز ذکر حسین حسین حسین میگیرم

چه جایی بهتر از جایی که حرف حسینیه
اگر روزی رزق من نشه هیئت میمیرم

دل دیوونه... داره میخونه
نوکرتم ببر حرم تا که جوونه

*oOoOoOoOoOoO*