♦♦---------------♦♦
آخرين روز مدرسه تمام شود و بوی نان پنجره ای های مادربزرگ، تا سر كوچه بيايد
برايم پيراهنی سفيد با آستين های پف و سارافون جين خريده باشند
و كفشهای بندی قرمز كه دلم برايش غنج برود و كتاب قصه ی " دخترک دريا " با جلد شميز
پدر بزرگم زنده باشد و سنگک بدست وارد خانه مان شود
و پشت سرش " مادر بزرگ " با خنچه ای بر سرش از عيدی های رنگارنگ ما
دلم شمعدانی های سرخ كنار حوض مان را ميخواهد
بنفشه ها و اطلسی ها
و " مادرم " صدا كردنِ عاشقانه ی پدرم را
دلم تماشا ميخواهد
وقتی دقت ظريف گره كراواتش را در گوشه ای از آينه تماشا ميكردم
دلم خنده های جوان مادرم را ميخواهد، وقتی هزار بار زيباتر ميشد
دلم يک عيد قديمی ميخواهد
يک عيد واقعی
كه در آن تمام مردم شهر
بی وقفه شاد باشند
نه كسی عزادار آخرين پرواز باشد
نه بيم بيماری، تن شهر را بلرزاند
عيدی كه دنيا ما را قرنطيه نكند
دلم، يک عيد قديمی ميخواهد
بدون ماسک، بدون احتكار
بدون اينهمه رنج و دلهره
..*~~~~~~~*..
♥♥.♥♥♥.♥♥♥
♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
چرا زندگی ما اینطوری شده؟
چراااا؟
گنج ؛ جنگ مى شود ، درمان ؛ نامرد و قهقهه ؛ هق هق
ولى دزد همان دزد است درد همان درد است و گرگ همان گرگ ...
چرا من ؛ نم زده است و
يار ؛ راى عوض كرده است؟!
راه گويى هار شده
روز به زور ميگذرد
و چه سرد است اين درس زندگى ، اينجاست که مرگ برايم گرم ميشود چرا كه درد همان درد است
○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○
خري آمد به سوي مادر خويش
که ای مادر چرا رنجم دهي بيش
برو امشب برايم خواستگاري
اگر تو کره ات را دوست داري
خر مادر بگفتا : اي کره خر جان
تورا من دوست دارم بهتر از جان
اگر عاشق شوی حرفی ندارم
برایت هر خری خواهی بگیرم
برو پیش همه خرهاي خوشگل
يكي را كن نشان چون نيست مشگل
خرك از شادماني جفتكي زد
كمي عرعر نمودو پشتكي زد
بگفت : مادر به قربان نگاهت
به قربان دوچشمان سياهت
خر همسايه راعاشق شدم من
به زيبايي نباشد مثل او خر
سپس مادر بگفت: پالان به تن كن
برو اكنون بزرگان را خبر كن
همه خر ها برفتند در طویله
همان گونه که رسم است در قبیله
خران از شورشان عرعر نمودند
زکاه و یونجه کام شیرین نمودند
خر محضر كلام خود گشاييد
وصال عقد ايشان را نماييد
توای دوشیزه خر خانم کجایی
به عقد اين خر خوشگل در آيي
میان جمعیت یک خر ندا داد
عروس رفته بچینه یونجه از باغ
چنان شور و هیاهویی به پا ش
خر داماد دو لنگش در هوا شد
@~@~@~@~@~@
♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
بايد يك خواهر يا برادر بزرگتر از خودمان ميداشتيم كه برايمان از روزهايى تعريف ميكرد كه وقتى روى مبل مينشستيم پايمان به زمين و وقتى روى زمين مى ايستاديم، دستمان به ميز نميرسيد
كه گاهى برايمان مهِ خاطرات مبهم را كنار ميزد
كه همان روزهاى كودكى دستمان را ميگرفت و ميگفت نترس ديوانه. از هيچ دادى نترس. از هيچ آدم بزرگى نترس. از هيچ چيز نترس
كه دلمان را گرم ميكرد
حداقل ميبود تا رازمان را بشنود. تا شريك خاطرات و گذشته و حالمان باشد. تا شريكِ اصلِ حالمان باشد
بايد يك خواهر يا برادر بزرگتر از خودمان ميداشتيم كه دستمان را ميگرفت و با خود ميبرد گوشه هاى دنج شهر را نشانمان ميداد و از هر درى برايمان حرف ميزد كه ياد بگيريم چطور از هر درى با او حرف بزنيم. كه ياد بگيريم حرف بزنيم. كه ياد بگيريم در چشمانش نگاه كنيم و حرف بزنيم
بايد ميبود تا ياد ميگرفتيم چگونه آنچه بسيار دوستش ميداريم را با آنكه بسيار دوست ميداريم قسمت كنيم. حتى پدر و مادرمان را. يا اصلاً يادمان ميداد چه چيزهايى را هيچوقت نبايد با كسى قسمت كنيم
يادمان ميداد تكيه كردن را. يادمان ميداد حمايت پذيرفتن را
بايد ميبود كه يادمان ميداد اينقدر سرتق نباشيم. اينقدر دست رد به سينهء كمكهاى از ته دلش نزنيم. بايد ميبود كه اينقدر يك تنه بار هر چيز بيخود را به دوش نكشيم
بايد يك خواهر يا برادر بزرگتر از خودمان ميداشتيم كه اصلاً عكس از زرشك پلو با مرغِ مادرمان ميفرستاد و ما را دق ميداد در اين سياهِ زمستان. كه با دوستهاى ما كافه ميرفت و حرص ما را درميآورد. كه پا به پايش خوشحال ميشديم، ميخنديديم، غصه ميخورديم، بزرگ ميشديم. كه پا به پاى هم پير ميشديم و خاطره هايمان را شخم ميزديم
بايد ميبود كسى كه از جاى زخمهاى ناشى از كنيتكس ديوار خانهء ميدان امام حسين گرفته تا زخمهاى خورده به جانمان را يادش باشد
كسى كه پا به پاى من مستى ها و آوازهاى امير را، مريضى هاى فريبا را، اشكنه هاى جيگرمادر را، كتلتهاى مامانبزرگ را، تولد شاهين و اشكان و آرش و مبينا را، روز ازدواج خاله را، كلاس زبان رفتن ها را، آن شبِ خونينِ شيشه شكستن ها را
... كسى كه نيستان سومِ مجيد و فرانك را...
بايد ميبود و نبود. بايد ميبودى و نيستى
حالا فكر ميكنم به تنهايىِ تمام تك فرزندهاى فاميل، كه والدينشان بر سر دوراهىِ بچهء دوم، نظرم را درمورد تك فرزند بودن پرسيده بودند و از من رضايت شنيده بودند، بدهكارم
بايد اعتراف كنم كه ما همهء مان باهم تنهاييم بچه ها
همهء مان بايد يك نفر را از خونمان، در خانهء خودمان، از پدر و مادر خودمان ميداشتيم و نداريم
همهء مان جاىِ آن نفرِ بزرگترِ نداشته بارها جور كشيديم، جاى او تنها مانديم، جاى او بزرگ شديم
همهء مان در خانوادهء سه نفريمان، در خانهء مان، اتاقمان، خاطراتمان، عكسهايمان، هميشه جاى يك نفر خالى بود
هميشه جاى يك نفر خالى هست
يك نفر كه اين روزها برايمان از وقتى تعريف كند كه پايمان به زمين و دستمان به آنچه ميخواستيم نميرسيد
* ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ *
مارال مشکل گشا
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*. سلام بداخلاق جاناگر منتظري بازهم درباره گذشته برايت بنويسم بايد بگويم هنوز نميتوانمباز كم آوردمياداوري گذشته تمامم ميكندبگذريم، امروز اتفاق جالبي برايم افتادصبح براي خريد خانه را ترك كردمدر راه بازگشت زن همسايه را ديدمزني تپل با صورتي سفيد و گونه هايي سرخهميشه ميبينمش... هميشه برايم دلنشين استمرا كه ديد لبخند زد سرش را برايم تكان دادتنهايي خسته ام كرده بود! نزديكش رفتم و حالش را پرسيدم و با او هم صحبت شدمعجب زن شيريني... يك تكه مهربانيبراي دقايقي همه چيز فراموشم شدبراي دقايقي لبخند زدم! از ته دلبراي دقايقي چراغ غم را خاموش كردم و شعله عشق را روشنخداوند تورا از من گرفت اما هرروز ادمهايي را سر راهم ميگذارد عجيب مهربان... گاهي شك ميكنم اصلا انسان باشند... من كه از انسان ها جز بدي چيزي نديدم!... تو را كه نميگويم... تو كه انسان نيستي! تو فرشته محبوب خداوندي... تو از ان نسل هايي هستي كه منقرض شدند و از انها فقط همين تو يكي ماندهداشتم ميگفتم... خداوند به جبران نبود تو اين ادمهارا سر راهم قرار دادهمثل اين است كه محبوب ترين عروسك كودكي ات را بگيرند و براي جبرانش صدها عروسك به تو بدهندفايده اي دارد؟! نهمن كه اين همه عروسك نميخوام... هيچ كدامشان را هم به اندازه اولي دوست ندارمبه من همان اولي را برگردانيد *.*.*.*.*.*.*.*.*.*. نورا مرغوب❇❇نامه شماره ۱۶
دو دقیقه پیش
در حال حاضر هنوز بخش چت راه اندازی نشده است
دو دقیقه پیش
یکمی صبور باش عزیزکوم درستش موکونیم
دو دقیقه پیش
تست برای پیام طولانی چند خطی
خط دوم
خط سوم
