♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥


پسر استوار قدم بر می داشت و مردانه می خندید و نمی دانست
در ان سو دخترکی چشم حیران
سیبی دزدید ز باغ
باغبان نشست وسط باغ و بی خبر
و آنگه سیب را دست دخترک بدید و تند بر خواست
دختر سیب در دست محکم
پا به فرار بگذاشت
و به خود می لرزید نکند گیرند سیب زدست
باغبان در پی سیب افتاد
دختر سیب بر دست افتاد
سیب ازش دور افتاد
دخترک اشک الود
بفهمید که سیب نیست و دل ان پسری که باغبان هست، در دست
و نفهمید که پسر سیب دیگری دزدیده است
پسرک ان سمت سیب دزدیده در دست حیران لبخند دختری دیگر

دخترک بر خود دشنام داد
که چرا حیرانی کرد و سیب دزدید
خانه اش ویران شد
و باغبان شاد از انکه سیب مال او را نبردند
و من سالهاست اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا سیب دزدی در اشکارا نیست
که خانه ویران نسازد؟

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥


سیب _ حمید مصدق ◄
سیب _ فروغ فرخزاد ◄
سیب _ مسعود قلیمرادی ◄
سیب _ جواد نوروزی ◄
سیب _ شیخ المریض ◄

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

او به تو میخندید و نمی دانستید
سیب دزدیده شده خانه ی من بود که چید
باغبان میان راه خورد زمین و شَل شده از راه رسید
سیب را دست پسر دید و غضب آلود کرد نگاه

خانه ی دندان زده ؛ افتاد به خاک ؛ من کشیدم آهی
و میان خانه میلرزیدم ؛ نکند گاز زند بر تن من

ولی انگار همه با هم رفتن
به نظر آه من کرد اثر
همه را فحش دادم

و من خوشحالم که ، منِ کرمه بی زبان در سیب را ، آن زمان گاز نزد

و سالهاست که در سیب دگر خانه ایی دارم شاد
فکرم این است که ؛ نکند بار دگر قصه ی عشقِ بی پایانی ؛ خانه ی بیگناه دگری سوزاند

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که خدایا شکرت منه بدبختِ میان سیب را
دفعه قبل گاز نزد

حسین پیرزاد روزبهانی

شیخ المریض

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

دخترک خندید و
پسرک ماتش برد
که به چه دلهره از باغچه‌ی همسایه، سیب را دزدیده
باغبان از پی او تند دوید
به خیالش می‌خواست
حرمت باغچه و دختر کم‌سالش را
از پسر پس گیرد
غضب‌آلود به او غیظی کرد
این وسط من بودم
سیب دندان‌زده‌ای که روی خاک افتادم
من که پیغمبر عشقی معصوم
بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق
و لب و دندانِ
تشنه‌ی کشف و پر از پرسش دختر بودم
و به خاک افتادم
چون رسولی ناکام
هر دو را بغض ربود
دخترک رفت ولی زیر لب این را می‌گفت
او یقیناً پی معشوق خودش می‌آید
پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود
مطمئناً که پشیمان شده بر می‌گردد
سال‌هاست که پوسیده ام آرام آرام
عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز
جسم من تجزیه شد ساده ولی ذراتم
همه اندیشه‌کنان غرق در این پندارند
این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت

جواد نوروزی


♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

سیب _ حمید مصدق ◄
سیب _ فروغ فرخزاد ◄
سیب _ مسعود قلیمرادی ◄

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

من به تو خندیدم
چون که می‌دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی‌دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان‌زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی‌خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را..
و من رفتم و هنوز سال‌هاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرارکنان
می‌دهد آزارم
و من اندیشه‌کنان غرق در این پندارم
که چه می‌شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

فروغ فرخزاد

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

سیب _ حمید مصدق ◄

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید

غضب‌آلود به من کرد نگاه
سیب دندان‌زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سال‌هاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرارکنان می‌دهد آزارم
و من اندیشه‌کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

حمید مصدق _ خرداد ۱۳۴۳

*~~~*****~~~*

از خیاطی پرسیدند
زندگی یعنی چه ؟
گفت : دوختن پارگی های
روح با نخ توبه
🌸🍃🌸🍃🌸
از باغبانی پرسیدند
زندگی یعنی چه ؟
گفت: کاشت بذر عشق
در زمین دلها، زیر نور ایمان

از باستان شناسی پرسیدند
زندگی یعنی چه ؟
گفت : کاویدن جانها برای
استخراج گوهر درون
🌸🍃🌸🍃🌸
از آیینه فروشی پرسیدند
زندگی یعنی چه ؟
گفت : زدودن غبار آیینه دل
با شیشه پاک کن توکل
🌸🍃🌸🍃🌸
از میوه فروشی پرسیدند
زندگی یعنی چه ؟
گفت : دست چین خوبی ها
در صندوقچه دل


♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪

oOoOoOoOoOoO


بر سر مزرعه سبز فلکــــــــ

باغبانی بہ مترسک گفتــــ

دل تو چوبینــ استـــــ

و ندانستــــــ کہ

زَخـــــمــــ زبــــــان

دلــــــــ چوب را همـــ

مے شــــــکنــــــــد


oOoOoOoOoOoO

♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

از خیاطی پرسیدند
زندگی یعنی چه؟
گفت : دوختن پارگی های
روح با نخ توبه

از باغبانی پرسیدند
زندگی یعنی چه؟
گفت: کاشت بذر عشق
در زمین دلها، زیر نور ایمان

از باستان شناسی پرسیدند
زندگی یعنی چه؟
گفت : کاویدن جانها برای
استخراج گوهر درون

از آیینه فروشی پرسیدند
زندگی یعنی چه؟
گفت : زدودن غبار آیینه دل
با شیشه پاک کن توکل

از میوه فروشی پرسیدند
زندگی یعنی چه؟
گفت : دست چین خوبی ها
در صندوقچه دل

♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

*labkhand*

بهترین تعبیر زندگی را برایتان آرزومندم

*labkhand*

*~*~*~*~*~*~*~*

همه چی با یه سؤ تفاهم ساده شروع شد. درست وقتی که اونو به یه فنجون چایی از فلاسک کوچولوی داخل کوله پشتیم دعوت کردم. همه من و فلاسکمو میشناختن، یه دانشجوی مهندسی که پاتوقش کتابخونه ی دانشکده بود و کمتر چایی شو با کسی شریک می شد

اون موقع دنج ترین جایی که سراغ داشتم زیر یه بید مجنون بود توی پارک نزدیک دانشگاه. هیچ وقت فکرشو نمی کردم دعوتمو قبول کنه ولی خُب کمتر کسی بود که از چایی دارچینای مخصوص من بگذره. منتظرش بودم و داشتم از اومدنش نا امید میشدم که یهوو یه صدایی از پشت گفت بیدا چطوری مجنون می شن؟ صدای خودش بود، هول شده بودم انگار کل یخای قطب شمالو توی بدنم اب کرده باشن، بدنم سرد و خیس عرق بود

گفتم: سلام
گفت: سلامتی

همیشه جواب سلامو با سلامتی می داد. راستش همین مثل بقیه نبودنش رو دوس داشتم. یادم نیست چیا گفتیم اما یادمه وقتی چایی رو ریختم گفت پس قندش؟ و نفهمید که قندش رو توی دلم دارن آب میکنن

اونقدری پیش هم بودیم که روشن شدن چراغای پارک یادمون انداخت شب شده. قرار هفته ی بعد رو همون موقع گذاشتیم و رفتیم. وقتی می رفت انگار یه تیکه از قلب منم با خودش می برد. از اون روز نگاهامون توی دانشگاه فرق می کرد حداقل من اینجوری فکر میکردم بعد چند روز، دیگه وقتش شده بود تا این بیت رو براش بفرستم

تو نیم دیگر من نیستی تمام منی
تمام کن غم و اندوه سالیان مرا

:و جوابم رو با این بیت داد

همه جا از همه کس زخم زبان می خوردم
این وسط، اسم تو مرهم شدنش حتمی بود

نمیدونم شاید اینجا هم سؤتفاهم بود اما من باورش کرده بودم. فکر می کردم یه بخش از وجودمه جوری که زندگی بدون اون بی معنی بود. دو تا یی سعی می کردیم هیچ خیابونی رو مدیون راه رفتانمون نزاریم و حسرت نشستن و شعر خوندنمون به دل هیچ کافه ای نمونه. اما پاتوق اصلیمون زیر همون بید مجنون بود اونجا بود که از آغوشش تا آسمون پرواز می کردم و ستاره ها رو یکی یکی از روی صورتش می چیدم. توی خورشید چشماش ذوب می شدم و توی شب موهاش به خواب می رفتم

شاید اونقد خواب بودم که نفهمیدم کی و کجا آسمون تیره شد و ماه من رو دزدیدن

از اون روزا فقط همون فلاسک برام مونده و درخت بیدی که حالا دیگه میفهمم چطور مجنون شده
یادمه می گفت آبی خیلی بهم میاد

اما حالا می بینم این لباس سبز هم بد نیست

راستش یه دانشجوی انصرافی مهندسی، باغبون خوبی میشه. حداقل دیگه نمیزاره کسی زیر درختا با دلش سؤ تفاهم پیدا کنه

*~*~*~*~*~*~*~*

علیرضا فراهانی