^^^^^*^^^^^ شیخ المریض را نقل باشد که اندر ایام شباب به بیرون وادی همی شدی من باب سیاحت و اندر دشت همی بگشتی تا نیمروز پس از برای قضای حاجت به دخمه ای وارد بگشتی پس تا بخواستی شلوارش پایین بکشیدی صوت خرناسی بشنیدی پس مشکوک به اطراف بنگریستی و مجدد عزم بکردی بر قضای حاجت لیک باز صدای خرناس همی شنیدی و چون مجدد هیچ نیافتی این مرتبه ت به شدت تحت فشار ببودی از درد مثانه پس تا شروع بکردی قضای حاجت را اندر رویش گرازی بدیدی که از سر و رویش شاش شیخ روان بودی و با خشم به شیخ بنگریستی پس شیخ تنبانش بالا کشیدی و قصد کردی بفرار و پشت به آن هیولا همی کردی پس گراز با شدت شاخی به باسن شیخ المریض بزدندی که شیخ اندر میدان وادی به زمین بیوفتادی و از درد مدهوش بگشتی چو اهالی به گرد شیخ بیامدندی گراز هم خویش به شیخ برساندی و وز خشم شاخ ملعونش به شیخنا همی کشیدی اهالی شیخ را گفتند چه باشد داستانت با گراز شیخنا که بر ابرویش ترس همی داشت حیلتی کرد و فرمود بخواهم که زین پس جانوری انتخاب نومایم و نگهداری نومایم تا مگر همدمم باشد و نیز گراز را که بس وفادار باشد و مفید انتخاب بکردمی و الله اعلم پس چو ان گراز شیخ را رها نکردی ناگزیر گراز را به سرا بردی و بر آن جانور ملاطفت بکردی و تیمارش بکردی چون گراز لعین دائم بر اعصاب شیخ همی بودی نامش رومخ الاول بگزاردی و دگر توبه بکردی بر شاشیدن در هر دخمه و دیواری و خدایش لعنت کناد ****►◄►◄****
ﺧﺎﺭﮐﺶ ﭘﯿﺮﯼ ﺑﺎ ﺩﻟﻖ دﺭﺷﺖ ﭘﺸﺘﻪاﯼ ﺧﺎﺭ ﻫﻤﯽ ﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻟﻨﮓ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ دﺍﺷﺖ ﻫﺮ ﻗﺪﻡ دﺍﻧﻪ ﯼ ﺷﮑﺮﯼ ﻣﯽ ﮐﺎﺷﺖ ﮐﺎﯼ ﻓﺮﺍﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﭼﺮﺥ بلند ﻭﯼ نوﺍﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﺩﻟﻬﺎﯼ ﻧﮋﻧﺪ ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﺟﯿﺐ ﻧﻈﺮ ﺗﺎ دﺍﻣﻦ ﭼﻪ عزﯾﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﮑﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻪ ﺭﺧﻢ بگشادﯼ ﺗﺎﺝ عزﺕ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺑﻨﻬﺎﺩﯼ ﺣﺪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺛﻨﺎیت گفتن ﮔﻮﻫﺮ ﺷﮑﺮ ﻋﻄﺎﯾﺖ ﺳﻔﺘﻦ ﻧﻮ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﯽ مغرﻭﺭ ﺭﺧﺶ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻫﻤﯽ ﺭﺍﻧﺪ ﺯ ﺩﻭﺭ ﺁﻣﺪ ﺁﻥ ﺷﮑﺮ ﮔﺰﺍﺭﯾﺶ ﺑﻪ گوﺵ ﮔﻔﺖ ﮐﺎﯼ پیر ﺧﺮﻑ ﮔﺸﺘﻪ ﺧﻤﻮﺵ ﺧﺎﺭ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺯﻧﯽ ﺯﯾﻦ ﺳﺎﻥ ﮔﺎﻡ ﺩﻭﻟﺘﺖ چیست؟ ﻋﺰﯾﺰﯾﺖ ﮐﺪﺍﻡ؟ ﻋﺰﺕ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺭﯼ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ اﯼ ﻋﻤﺮ ﺩﺭ خاﺭ ﮐﺸﯽ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺍﯼ ﭘﯿﺮ ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺰﺕ ﺯﯾﻦ به ﮐﻪ نیم بر ﺩﺭ ﺗﻮ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﻧﻪ ﮐﺎﯼ ﻓﻼﻥ ﭼﺎﺷﺖ ﺑﺪﻩ ﯾﺎشامم ﻧﺎﻥ ﻭ آبی ﮐﻪ ﺧﻮﺭﻡ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻢ ﺷﮑﺮ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺭ نساخت ﺑﻪ ﺧﺴﯽچون ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﺴﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺭﻩ ﺣﺮﺹ ﺷﺘﺎﺑﻨﺪﻩ نکرد ﺑﺮ دﺭ ﺷﺎﻩ ﻭ ﮔﺪﺍ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﮑﺮﺩ ﺩﺍﺩ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﮔﯽ ام ﻋﺰ آﺯﺍﺩﯼ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﺍﻡ ... * جامی *
ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻡ ﺯ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺷﺪﻡ ﺑﯿﺰﺍﺭ ﺧﺪﺍﯼ ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﻤﻪ ﺑﮕﺮﯾﻪ ﺍﺑﺮ ﺳﯿﻪ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﭼﺸﻢ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﺍﻓﻖ ﮐﻪ ﻓﺮﻭﻏﯽ ﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﻪ ﻏﺼﻪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ ﺍﻧﺘﺤﺎﺭ ﮐﻨﻢ ﺩﺭﯾﻎ ﻭ ﺩﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺘﺤﺎﺭ ﺁﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺥ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺭﺥ ﻭ ﺑﺲ ﺑﻪ ﺑﺰﻡ ﻣﺎ ﺭﺧﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻩ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺒﯿﻦ ﺑﻪ ﺟﻠﺪ ﺳﮓ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ﭼﻪ ﮔﺮﮔﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﻮﻩ ﺷﺒﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺯ ﺑﻠﺒﻞ ﭼﻤﻦ ﻃﺒﻊ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻥ ﮔﻠﺸﻦ ﺷﻮﺭ ﻧﻐﻤﻪ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... * شهریار *
ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﺭﺧﺖ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﺑﻨﺪ ﻇﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺎ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯼ ﺟﻔﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﯾﮏ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﻓﺼﻞ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻭ ﺑﻬﺎﺭ ﺳﯿﺐ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺍﻧﺎﺭ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺭﯾﺎ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﺑﻮﯼ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﻗﺎﺏ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﯾﺎﺱ ﺟﺎ ﻧﻤﺎﺯﯼ ﺭﻧﮓ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮﺳﺒﺰ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﭼﺎﯼ ﺩﺍﻍ ﺩﻓﺘﺮﯼ ﺧﻂ ﺧﻂ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺧﺮﻣﺎ ﻭ ﭘﻨﯿﺮ ﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﺭﻭﯼ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﯽ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺧﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎﯼ ﺑﻐﺾ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﮔﻨﺠﺸﮑﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﺭﻫﺎ ﺳﻮﯼ ﻫﻢ ﭘﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﻧﺎﻥ ﺗﺮﺩ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺵ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﻩ ﺩﯼ ﺭﻗﺺ ﮔﻠﺒﺮﮔﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺣﻮﺽ ﺷﺐ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﺧﺶ ﺧﺶ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺗﺎﺑﺶ ﻧﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺪ ﺑﻪ ﮔﻞ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﺩﮎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺍﻡ ﻣﺜﻞ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﺳﯿﻨﯽ ﻭ ﺳﺒﺰﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ ﻣﺴﺘﯽ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻧﯽ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﺑﯿﺪ ﺑﺎﺩﻫﺎﯼ ﻧﺮﻡ ﻭ ﻧﺎﺯﮎ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺳﻮﯼ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﭘﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ؟ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻣﻦ ﻋﮑﺲ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻧﻔﺲ ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﺗﻮ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ... ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ ﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺳﺮﺩ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺁﯾﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﻡ ﯾﮏ ﺷﺒﯽ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ؟ * فریبا شش بلوکی *
" ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ " ﺭﺍ ﻣﻦ، دﻻﻭﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﺷﻌﺮِ جهاﻥ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ...
ﺍﯾﻦ ﮔﻞِ ﺳﺮﺥِ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ!
ﺩﺍﻣﻨﯽ ﭘﺮ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﻞ،
ﮐﻪ ﺩَﻫﯽ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﻪ خلق ...
ﮐﻪ ﺑﺮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﺷﻤﻦ، ﮐﻪ ﻓﺸﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍﺯِ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽِ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻥِ ﺍﻭﺳﺖ...
* ﻓﺮﯾﺪﻭﻥ ﻣﺸﯿﺮﯼ *
ﺗﻮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ
ﻭ ﻧﻪ ﻫﯿﭽﯿﮏ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺁﺑﺎﺩﯼ ...
ﺑﻪ ﺣﺒﺎﺏ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻟﺐ ﯾﮏ ﺭﻭﺩ ﻗﺴﻢ،
ﻭ ﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ...
ﻏﺼﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ...
ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ...
ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻋﺮﯾﺎﻧﻨﺪ ...
ﺑﻪ ﺗﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﺩ، ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﭙﻮﺷﺎن هرگز ...
* کیوان ﺷﺎﻫﺒﺪﺍﻏﯽ *
*****
لخبند ملیییح /bad_smile.png "لخبند ملیح بزنید :)")
آن یکی شیر است اندر بادیه آن یکی شیر است اندر بادیه آن یکی شیر است کادم میخورد آن یکی شیر است کادم میخورد !!!!!!!!!
جناب حافظ می فرمایند: اگرآن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را به خال هندویش بخشم، سمرقند و بخارا را امیرنظام گروسی،شاعر بزرگ کردستان در جواب حافظ: اگر آن کرد گروسی بدست آرد دل ما را بدو بخشم تن و جان و سر و پا را جوانمردی به آن باشد که ملک خویشتن بخشی نه چون حافظ که می بخشد،سمرقند و بخارا را دکتر انوشه،روانشناس بزرگ ایران در جواب گروسی: اگر آن مه رخ تهران بدست آرد دل ما را به لبخند ترش بخشم تمام روح و معنا را سر و دست و تن و پا را،به خاک گور می بخشند نه بر آن مه لقای ما، که شور افکنده دنیا را مهندس محسن قبایی،شاعر بزرگ خلخال در جواب دکتر انوشه: اگر آن ترک خلخالی بدست آرد دل ما را به ناز و عشوه اش بخشم، تمام آرزوها را تمام روح و معنا را، ملک از بیخ بستاند ولیکن آرزوی ما، بماند هر دو دنیا را
آنکس که بداند و بداند که بداند اسب شرف از گنبد گردون بجهاند آنکس که بداند و نداند که بداند بیدارش نما تا بیش از این خفته نماند آنکس که نداند و بداند که نداند لنگان خرک خویش به مقصد برساند آنکس که نداند و نداند که نداند در جهل مرکب، ابدالدهر بماند آنکس که نداند و نخواهد که بداند حیف است چنین جانوری، زنده بماند
دو دقیقه پیش
در حال حاضر هنوز بخش چت راه اندازی نشده است
دو دقیقه پیش
یکمی صبور باش عزیزکوم درستش موکونیم
دو دقیقه پیش
تست برای پیام طولانی چند خطی
خط دوم
خط سوم