♦♦---------------♦♦

بد نگوییم به مهتاب اگر تب داریم

♦♦---------------♦♦


سهراب سپهری

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

تو کجایی سهراب ؟!!!؟

خانه ی دوست فرو ریخت سرم
مانده ام عشق کجا مدفون شد ؟!؟
به چه جرمی غزلم را خواندند ؟؟؟
به چه حقی همه را سوزاندند؟؟؟

گله دارم سهراب
دل من سخت گرفته است ؛ بگو
دوست دارم بروم
اینهمه خاطره را از دل من بردارید
عشق را جای خودش بگذارید
بگذارید به این خوش باشم

:که به قول سهراب

پشت دریا شهریست
که در آن هیچکسی تنها نیست
عشق بازیچه ی آدمها نیست

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

توکل بر خدایت کن
کفایت میکند حتما
اگر خالص شوی با او
صدایت میکند حتما
اگر بیهوده رنجیدی
از این دنیای بی رحمی
به درگاهش قناعت کن
عنایت میکند حتما

دلت درمانده میمیرد
اگر غافل شوی از او
به هر وقتی صدایش کن
حمایت میکند حتما
خطا گر میروی گاهی
به خلوت توبه کن با او
گناهت ساده میبخشد
رهایت میکند حتما
به لطفش شک نکن گاهی
اگر دنیا حقیرت کرد
تو رسم بندگی آموز
حمایت میکند حتما
اگر غمگین اگر شادی
خدایی را پرستش کن
که هر دم بهترینها را
عطایت میکند حتما

صبح امروزکسی گفت به من:
تو چقدر تنهایی
گفتمش در پاسخ
تو چقدر حساسی
تن من گر تنهاست
دل من با دلهاست
دوستانی دارم
بهتر از برگ درخت
که دعایم گویند و دعاشان گویم
یادشان دردل من
قلبشان منزل من
صافى آب مرا يادتو انداخت،رفيق
تو دلت سبز
لبت سرخ
چراغت روشن
چرخ روزيت هميشه چرخان
نفست داغ
تنت گرم
دعايت با من

ﺁﺭﯼ ﺳﻬﺮﺍﺏ ، ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺖ
ﻣﯿﮕﻮﯾﯽ ! ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ
ﺍﺳﺖ . . . ﭘﻨﺠﺮﻩ ، ﻋﺸﻖ ،
ﺯﻣﯿﻦ ، ﺩﻭﺳﺖ ، ﻫﻮﺍ ، ﻣﺎﻝ ﻣﻦ
ﺍﺳﺖ !

ﺍﻣﺎ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺗﻮ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﻦ ...
ﺑﺮ ﺩﻝ ﺳﻨﮓ ﺯﻣﯿﻦ ، ﺟﺎﯼ ﻣﻦ
ﺍﺳﺖ ؟

ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ، ﺩﺍﻧﻪ
ﻫﺎﯼ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﯿﺴﺖ !

ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺳﻬﺮﺍﺏ ... ﺁﺏ ﺭﺍ ﮔﻞ
ﮐﺮﺩﻧﺪ ! ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻪ
ﺑﺎ ﺩﻝ ﮐﺮﺩﻧﺪ !

ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺍﯼ ﺳﻬﺮﺍﺏ ... ﮔﻔﺘﻪ
ﺑﻮﺩﯼ ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ...
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﻪ ﺁﺏ ... ﺩﻭﺭ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﻏﺮﯾﺐ ...
ﻗﺎﯾﻘﺖ ﺟﺎ ﺩﺍﺭﺩ ؟ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﻬﻤﻪ
ﯼ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﻟﮕﯿﺮﻡ !

ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺁﯾﯿﺪ ﺗﻨﺪ ﻭ
ﺁﻫﺴﺘﻪ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﺩﺍﺭﺩ ؟! ﺗﻮ ﺑﻪ
ﻫﺮ ﺟﻮﺭ ﺩﻟﺖ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ...

ﻣﺜﻞ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺩﮔﺮ ﺟﻨﺲ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﻣﻦ ﭼﯿﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﮎ
ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ... ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻣﺮ ﺷﺪﻩ
ﺍﺳﺖ ... ﭼﯿﻨﯽ ﻧﺎﺯﮎ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﻣﻦ ...

قایقی خواهم ساخت ...
با کدام عمر دراز؟

نوح اگر کشتی ساخت، عمر خود را گذراند ...
با تبر روز و شبش، بر درختان افتاد ...

سالیان طول کشید، عاقبت اما ساخت ...
پس بگو ای سهراب ...

شعر نو خواهم ساخت
بیخیال قایق ...

یا که میگفتی ...
تا شقایق هست زندگی باید کرد؟

این سخن یعنی چه؟
با شقایق باشی ...

زندگی خواهی کرد
ورنه این شعرو سخن

یک خیال پوچ است
پس اگر میگفتی ...

تا شقایق هست، حسرتی باید خورد ...
جمله زیباتر میشد ...

تو ببخشم سهراب ...
که اگر در شعرت ، نکته ای آوردم، انتقادی کردم ...

بخدا دلگیرم، از تمام دنیا، از خیال و رویا ...
بخدا دلگیرم، بخدا من سیرم، در جوانی پیرم ...

زندگی رویا نیست ... زندگی پردرد است ...

زندگی نامرد است، زندگی نامرد است ...

* ناشناس *

ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ

ﺣﺎﻝ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ، ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ

ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻢ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ

ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺭﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻤﺎﻧﻢ

ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺳﺖ

ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﯼ ﻏﻢ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ؟!

ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﻮﻩ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺷﺖ

ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺟﻬﺎﻧﻢ

ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﻮ ﻣﻦ ﮐﻤﺘﺮﻡ ﺁﯾﺎ؟!؟

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺎﻧﻢ

ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ... ! ﻣﺮﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺑﻤﯿﺮﺍﻥ

ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻢ

* ناشناس *

ﺍﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ

ﮐـــﻪ ﺑـــﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻗﻤـﺮ ﻗﺎﺭﯼ ﻗﺮﺁﻥ شده ﺍﺳﺖ

ﻣﺜــﻞ ﻣﻦ ﺑﺎﻏﭽــﻪ ﯼ ﺧﺎﻧــﻪ ﻫـﻢ ﺍﺯ
ﺩﻭﺭﯼ ﺗــو

ﺑﺲ ﮐﻪ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻻﻏﺮ ﺷﺪﻩ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ

ﺑﺲ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺗﮑـﻪ ﯼ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻫﻮﺳﯽ ﺭﻓﺖ ،دﻟﻢ

ﻧﺴﺨﻪ ﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﻧﻘﺸﻪ ﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺑﯽ ﺷﮏ ﺁﻥ ﺷﯿﺦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻣﻨﻌﻢ ﻣﯽ کرد

ﺧﺒـﺮ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﮐـﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ...



ﮐﺮﺩ خبر ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ

ﻋﺸﻖ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻋﺰﯾﺰﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﻭ

ﻧﺮﺩﻩ ﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﯿﻠﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﻋﺸﻖ ﺯﺍﯾﯿﺪﻩ ﯼ ﺑﻠـــﺦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻘﯿﻢ ﺷﯿﺮﺍﺯ

ﭼﻮﻥ ﻧﺸﺪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﯼ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ

ﻋﺸـﻖ ﺩﺍﻧﺸـﮑﺪﻩ ﺗﺠـﺮﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﺳﺖ

ﮔﺮ ﭼﻪ ﭼﻨﺪﯼ ﺳﺖ ﭘﺮ ﺍﺯطفل دﺑﺴﺘﺎﻥ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ

ﻫﺮ ﻧﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﻋﺎﻟـﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ

ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻮﭼـﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﯼ ﻣﺎ ﻣﯽ گذﺭﯼ

ﺑﺮ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ...

* ناشناس *

ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ

به سلامی تک ... از نوش بهار

ﺍﺯ ﻟﺒﯽ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ِ ﺯﺍﺭ ...

ﺍﺯ ﺻﻔﺎ ﭘﺮﻭﺭﻱ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎﺭ ...

ﺩﻝ ِ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ

ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ِ ﺑﺎ ﺷﺒﺰﺩﻩ ﺍﯼ ...

ﻏﺮﻕ ِ ﺍﺣﺴﺎﺱ ِ ﯾﻘﯿﻦ ...

ﺑﻪ ﮔﺮﯾﺰﺍﻧﯽ ِ ﺧﻮﺩ ﭘَﺮﺯﺩﻩ ﺍﯼ

ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ

ﺑﻪ ﺳﻔﯿﺪﯼ ِ ﮐﺒﻮﺗﺮ ...

ﺭخ برﮒ ...

ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺳُﺮﺧﯽ ِ ﻋﺮﻓﺎﻥ ِ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﺭ گلبرگ ...



ﺩﻝ ِ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ

ﺑﻪ ﻧﻮﯾﺪ ِ ﺫﻭﻕ ِ ﺑﺎﺩ ِ ﺻﺒﺎ ...

ﮐﻪ ﺯ ﺷﺎﺩﯼِ ﺗﻮ ﺍَﻡ ...

ﺧﻮﺵ ﺧﺒﺮﯼ ﺩﺍﺩ ﻣﺮﺍ

ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ

ﺑﻪ ﺳﺮﻭﺩ ِ ﺭﺿﻮﺍﻥ

ﻧِﯽ ِ ﺍَﻟﺤﺎﻥ ِ ﺯﺑﻮﺭ ِ ﺩﺍﻭﻭﺩ « ع »
ﻭ ﺻﺪﺍﯼ نفس ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ

ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ

دم ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ !

ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺧﻨﺪﯾﺪﻥ ﺗﻮ ...

ﻭ سفر ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ...

ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ

ﻋﻘﻞ ﺭﺍ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺩﺭ حصر ِ ﺟﻨﻮﻥ

ﺭﻭﺡ ﺁﺑﯽ ﺑﺰﺭﮒ ...

به بزرگیه شفق ... بس دلخون

ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ

ﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎ ...

غرﺑﺖ ِ ﺣﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﻫﺪﯾﻪ ﯼ ﻣﻦ :

ﮔﻮﺵ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﯼ ﻣﺎ ...

ﯾﺎ ﺣﻖ ِ ﺑﺎﺭﺍﻥ ...

* طاهره حسین زاده *