*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

موسی خطاب به خداوند در کوه طور: اَرَنی
( خود را به من نشان بده)

خداوند: لن ترانی
( هرگز مرا نخواهی دید)

^^^^^*^^^^^

برداشت سعدی
چو رسی به کوه سینا ارنی مگو و بگذر
که نیرزد این تمنا به جواب لن ترانی


برداشت حافظ
چو رسی به طور سینا ارنی بگو و بگذر
تو صدای دوست بشنو، نه جواب لن ترانی

برداشت مولانا
ارنی کسی بگوید که ترا ندیده باشد
تو که با منی همیشه، چه تری چه لن ترانی

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

سه بیت، سه نگاه، سه برداشت

مثل سعدی، عاقلانه
مثل حافظ، عاشقانه
مثل مولانا، عارفانه

►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄

یکی از دوستان قدیمی که در ارتش زمان شاه، با درجه تیمساری خدمت می کرد روزی مطلبی را برای من تعریف کرد که فوق العاده زیبا بود

تعریف می کرد: در سال 1350 هنگامی که با درجه سرهنگی در ارتش خدمت می کردم، آزمونی در ارتش برگزار گردید تا افراد برگزیده در رشته حقوق، عهده دار پست های مهم قضائی در دادگاه های نظامی ارتش گردند
در این آزمون، من و 25 نفر دیگر، رتبه های بالای آزمون را کسب نموده و به دانشگاه حقوق قضائی راه یافتیم

دوره تحصیلی یک ساله بود و همه، با جدیت دروس را می خواندیم
یک هفته مانده به پایان دوره، روزی از درب دژبانی در حال رفتن به سر کلاس بودم که ناگهان دیدم دو نفر دژبان با یک نفر لباس شخصی منتظر من هستند و به محض ورود من، فرد لباس شخصی که با ارائه مدرک شناسائی، خود را از پرسنل سازمان امنیت معرفی می کرد مرا البته با احترام، دستگیر و با خود به نقطه نامعلومی برده و به داخل سلول انفرادی انداختند

هر چه از آن لباس شخصی علت بازداشتم را می پرسیدم چیزی نمی گفت و فقط می گفت من مأمورم و معذور و چیز بیشتری نمی دانم

اول خیلی ترسیده بودم وقتی بداخل سلول انفرادی رفتم و تنها شدم
افکار مختلفی ذهنم را آزار می داد

از زندان بان خواستم تلفنی به خانه ام بزند و حداقل، خانواده ام را از نگرانی خلاص کنند که ترتیب اثری نداد و مرا با نهایت غم و اندوه، در گوشه بازداشتگاه، به حال خود رها کرد

آن روز شب شد و روزهای دیگر هم به همان ترتیب، گذشت و گذشت تا این که روز نهم، در حالی که انگار صد سال گذشته بود، سپری شد

صبح روز نهم، مجددا دیدم همان دو نفر دژبان بهمراه همان لباس شخصی، بدنبال من آمده و مرا با خود برده و یکراست به اتاق رئیس دانشگاه که درجه سرلشگری داشت بردند
افکار مختلف و آزار دهنده، لحظه ای مرا رها نمی کرد و شدیدا در فشار روحی بودم

وقتی به اتاق رئیس دانشگاه رسیدم، در کمال تعجب دیدم تمام همکلاس های من هم با حال و روزی مشابه من، در اتاق هستند و البته همگی هراسان و بسیار نگران بودند

وقتی همه دوستانم را دیدم که به حال و روز من دچار شده اند کمی جرأت بخرج دادم و از بغل دستی خود، آهسته پرسیدم، دیدم وضعیت او هم شبیه من است

ناگهان همهمه ای بپا شد که ناگهان در اتاق باز شد و سرلشگر رئیس دانشگاه وارد اتاق شده و ما همگی بلند شده و ادای احترام کردیم

رئیس دانشگاه، با خوشروئی تمام، با یکایک ما دست داده و در حالی که معلوم بود از حال و روز همه ما، کاملا" آگاه بود این چنین به ما پاسخ داد: هر کدام از شما، که افسران لایقی هم هستید پس از فارغ التحصیلی، ریاست دادگاهی را، در سطح کشور بعهده خواهید گرفت، و حالا این بازداشتی شما، آخرین واحد درسی شما بود که بایستی پاس می کردید

و در مقابل اعتراض ما گفت: این کار را کردیم تا هنگامی که شما در مسند قضاوت نشستید، قدرتمند شدید و قلم در دست تان بود، از آن سوءاستفاده نکنید و از عمق وجودتان، حال و روز کسی را که محکوم می کنید درک کرده و بی جهت و از سر عصبانیت و یا مسائل دیگر، کسی را بیش از حد جرمش، به زندان محکوم نکنید

در خاتمه نیز، از همه ما عذرخواهی گردید و همه ما نفس راحتی کشیدیم

زیر پایت چون ندانی، حال مور
همچو حال توست، زیر پای فیل

سعدی

►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄

*~~~~~~~~*

خرّم آن روز که بازآیی و سعدی گوید

آمدی؟
وَه که چه مشتاق و پریشان بودم

*~~~~~~~~*

ناشناس

..*~~~~~~~*..

گاه گویم که بنالم ز پریشانیِ حالم

باز گویم که عیانست چه حاجت به بیانم؟

^^^^^*^^^^^

سعدی

*~~~*****~~~*

اتفاقم به سَر کوی کَسی افتادست

که در آن کوی چو من کُشته بسی افتادست

*~~~*****~~~*

سعدی
️

..♥♥..................

من از این بند نخواهم
به در آمد همه عمر

بند پایی که به دست تو بوَد
تاج سَر است

..♥♥..................

سعدی

*********◄►*********

کاروانی شکر از مصر به شیراز آید

اگر آن
یار سفر کرده ى ما
باز آید
(:

*********◄►*********

سعدی

^^^^^*^^^^^

شبها گذرد که
دیده نتوانم بست
مردم همه از خواب و
من از فکر تو مست

^^^^^*^^^^^

سعدی