ﮐﺎﺵ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﺧﯿﺎﻁ ﻫﺎ ﻣﯽﻧﻮﺷﺘﻨﺪ، رﻭﺯﻫﺎﯼ ﺧﻮﺑﺶ ﺭﺍ " ماﮐﺴﯽ "می ﺩﻭﺧﺘﻨﺪ، دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ " ﺩﺭﺯ " میﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، رﻭﯾﺶ ﺭﺍ " ﺧﻨﺪﻩ ﺩﻭﺯﯼ " میﮐﺮﺩﻧﺪ ... ﺑﻐﺾﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ " ﺗﻮ " میﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﯾﺶ ﺭﺍ " ﺩﻭ ﺩﻭﺧﺖ " میﮐﺮﺩﻧﺪ، که ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺑﭙﻮﺷﯽ، ﻭ ﺁﺥ ﻫﻢ ﻧﮕﻮﯾﺪ ... ﺗﻤﺎﻣﺶ ﺭﺍ " یک ﺭﻭ " ﻣﯽﺩﻭﺧﺘﻨﺪ، ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، که ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺗﻮ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ، مطمئنم به ﺗﻮ ﻣﯽﺁﯾﺪ ... ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮﺍﻇﺒﺶ ﺑﺎﺵ، همه ﯼ ﺧﯿﺎﻁ ﻫﺎ ﺭﻓﻮﮔﺮﯼ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ...
