کاش میشد زندگی تکرار داشت
لااقل تکرار را یکبار داشت
ساعتم برعکس میچرخید و من
برتنم میشد گشاد این پیرهن
آن دبستان ، کودکی ، سرمشق آب
پای مادر هم برایم جای خواب خود برون میکردم از دلواپسی
دل نمیدادم به دست هر کسی …
عمر هستی ، خوب و بد بسیار نیست
حیف هرگزقابل تکرارنیست! ! !
* ناشناس *
ﺑﻮﯼ ﺳﯿﮕﺎﺭٍ ﺷﺪﯾﺪﯼ ﺁﻣﺪ
ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ، ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﭘﺪر غمگین اﺳﺖ
ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﺩﻟﺶ
ﭘﻠﻪ ﻫﺎﺭﺍ ﺩﻭ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻃﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﺑﺮ بام
ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ
ﺯﯾﺮ ﺁﻭﺍﺭ ﻏﺮﻭﺭﺵ ﻣﺪﻓﻮﻥ
ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ
ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﻋﺪﻝ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
که ﭼﺮﺍ ﻣﺰﻩ ﯼ ﻓﻘﺮ ﻭﺳﻂ ﺳﻔﺮﻩ ﯼ
ﻣﺎﺳﺖ
ﻭ ﭼﺮﺍﻫﺎ ﻭ ﭼﺮﺍ ﻫﺎﯼ ﺩﮔﺮ
ﺩﻝ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻟﺮﺯﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﺯﺍﻧﻮ ﯼ ﭘﺪﺭ
ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺷﺎﻋﺮ ﮐﺮﺩ
* میلاد عبدی *
دوستان بررسی کردم شعر از شاملو نیست، تصحیح شد
ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ، ﺗﻮ
ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟
ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﺒﺰ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﺪ؟
ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟
ﺧﺎﻃﺮﺕ ﻫﺴﺖ نیمه اﺳﻔﻨﺪ، ﺭﻭﺯ
ﺟﺸﻦ ﺩﺭﺧﺘﮑﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ؟
ﺗﻮ ﻧﻬﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﯾﺶ ﻋﺸﻖ، ﺩﺭ
ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟
ﺳﺎﻝ، ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ
ﺍﺳﺖ، ﺭﻧﮕﯽ ﺍﺯ ﺁﺧﺮﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﻓﺼﻞ ﺳﺒﺰ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ،
ﺁﯾﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟
ﭼﺸﻢ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﺷﻮﺩ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﻢ،
ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺎﻥ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ،
ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟
ﻣﺰﺭﻋﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﮔﻨﺪﻣﺰﺍﺭ، ﺩﺭ
ﻫﺮﺍﺱ ﺍﺯ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻓﺎﺕ ﺍﺳﺖ
ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﻣﺘﺮﺳﮏ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﺷﺖ،
ﺯﺍﻍﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟
ﻗﺎﻑ ﺍﮔﺮ ﺷﻬﺮ ﺁﺭﻣﺎﻧﯽ ﺗﻮﺳﺖ،
ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺳﯽ ﭘﺮﻧﺪﺓ ﻋﺎﺷﻖ
ﺍﺯ ﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﺟﺬﺑﻪﻫﺎﯼ ﺯﻣﯿﻦ، ﺑﺎﻝ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟
ﻫﺴﺖ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﺎﺏ ﺗﻮ ﻏﺰﻟﻢ،
ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮ ﺍﯼ ﺑﻬﺎﺭ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ
ﺩﺭ ﻏﺰﻝﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﻀﻤﻮﻧﯽ،
ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟
* ناشناس *
خدایــــــــــا! سرده این پایین، از اون بالا تماشا کن
اگه میشـه بیــــــا پاییـن و دستـــــای منـــو ها کن
خدایــــــــــا!سرده این پایین،ببـین دستــامـو میلرزه
دیگه حتـــــــــــے همه دنیا،به این دورے نمـے ارزه
تو اون بالا من این پایین،دو تایـــــــے مون چرا تنها؟
اگه لیلــــــے دلش گیــــره! بـــــگو مجنون چرا تنها؟
خدایا! من دلم قرصه،کسے غیر از تو با من نیست
خیالت از زمین راحت ،که حتــے روز،روشن نیست
کسـے اینجا نمـے بینـه که دنیـــــــــــا زیر چشماته
یه عمره یـــــــــــادمـــــــون رفته،زمیـن دار مکافـاته
فراموشم شده گاهـے،که این پایین چه هـــا کردم
کـــــــــه روزے بایـد از اینجـا بــازم پـیــش تو برگردم
خدایـــــــــا! وقــت برگشـتـن یه کم با من مدارا کن
شنیــدم گرمــه آغوشـــت،اگه میشـه منــم جا کن
(شاعر ناشناس)
اول از همه برایت آرزومندم که عاشق شوی
و اگر هستی، کسی هم به توعشق بورزد،
و اگر اینگونه نیست، تنهائیت کوتاه باشد،
و پس از تنهائیت، نفرت از کسی نیابی…
آرزومندم که اینگونه پیش نیاید، اما اگر پیش آمد،
بدانی چگونه به دور از ناامیدی زندگی کنی…
برایت همچنان آرزو دارم دوستانی داشته باشی،
از جمله دوستان بد و ناپایدار،
برخی نادوست، و برخی دوستدار
که دست کم یکی در میانشان
بی‌تردید مورد اعتمادت باشد…
و چون زندگی بدین گونه است،
برایت آرزومندم که دشمن نیز داشته باشی،
نه کم و نه زیاد، درست به اندازه،
تا گاهی باورهایت را مورد پرسش قرار دهد،
که دست کم یکی از آنها اعتراضش به حق باشد،
تا که زیاده به خودت غرّه نشوی…
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﻴﺴﺖ،
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ، ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﻗﺼﻪ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ،
ﺻﺤﻨﻪ ﯼ ﻏﻤﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ .
ﺏ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﻳﺸﯽ؟ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ
ﺑﯿﺠﺎﺳﺖ،
ﻋﺸﻖ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻭ ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ
ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ،
ﭘﺎﯼ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﺍﺭ،
ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ،
ﺗﺎ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮎ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﺮﺳﯽ،
ﭘﺲ ﺭﻫﺎ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺭﻫﺎ،
ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻗﻔﺴﯽ
* ناشناس *
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﺳﻌﺪﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺭا میدید ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺳﺮﻭﺩ :
ﺑﻨﯽ ﺁﺩﻡ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻧﺪ
ﮔﻬﯽ ﭘﯿﭻ ﻭ ﻣﻬﺮﻩ ﮔﻬﯽ ﻭﺍﺷﺮﻧﺪ
ﯾﮑﯽ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺶ ﻣﺎﺭ
ﯾﮑﯽ ﻗﻔﻞ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﯾﮑﯽ ﭼﻮﺏ ﺩﺍﺭ
ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮐﻨﺪ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ
ﯾﮑﯽ ﻣﯿﮑﺸﺪ ﺑﺎﺭ ﻧﺎﻣﺮﺩﻣﺎﻥ
ﯾﮑﯽ ﺍﺭﻩ ﺗﺎ ﻧﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺩ
ﯾﮑﯽ ﺗﯿﻎ ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺭﺩ
ﯾﮑﯽ ﭼﻮﻥ ﻗﻠﻢ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ
ﯾﮑﯽ ﺧﻨﺠﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﮑﻢ ﻣﯽ ﺩﺭﺩ
ﭼﻮ ﻋﻀﻮﻱ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ
ﺩﮔﺮ ﻋﻀﻮﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﻲ ﻛﺴﺐ ﻭ ﻛﺎﺭ
ﺧﻼﺻﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﮐﯿﻦ ﻭ ﺁﺯ
ﯾﮑﯽ ﻫﻤﭽﻮ ﮐﺮﮐﺲ ﯾﮑﯽ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺍﺯ
ﺗﻮ ﻛﺰ ﻣﺤﻨﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻴﻐﻤﻲ
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﻧﺎﻣﺖ ﻧﻬﻨﺪ ﺁﺩﻣﻲ
* ناشناس *
ﻏﺼﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﻣﺮﺍ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺑﺒﺎﺭ
ﮐﻮﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺑﺒﺎﺭ
ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﻦ
ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺍﻣﻦ ﮔﺸﺎ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭ
ﺧﺎﮎ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺗﺸﻨﻪ ﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺍﺳﺖ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻦ ﺭﻫﺎ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭ
ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎﻏﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ
ﺍﺳﺖ
ﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﺟﺎﺭﯼ ﻧﻤﺎ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭ
ﻣﻮﺝ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﮑﻮﺕ
ﺑﺎ ﺧﻮد ﺩﺭﯾﺎ ﺑﯿﺎ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭ
ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺁﻥ ﺑﻬﺎﺭ ﺳﺒﺰ ﺳﺒﺰ
ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻮﺍ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭ
ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ ﺁﺷﻮﺏ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ
ﺍﺳﺖ
ﻏﺼﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﻣﺮﺍ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺑﺒﺎﺭ
* ناشناس *
ﺁﺭﯼ ﺳﻬﺮﺍﺏ ، ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺖ
ﻣﯿﮕﻮﯾﯽ ! ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ
ﺍﺳﺖ . . . ﭘﻨﺠﺮﻩ ، ﻋﺸﻖ ،
ﺯﻣﯿﻦ ، ﺩﻭﺳﺖ ، ﻫﻮﺍ ، ﻣﺎﻝ ﻣﻦ
ﺍﺳﺖ !
ﺍﻣﺎ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺗﻮ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﻦ …
ﺑﺮ ﺩﻝ ﺳﻨﮓ ﺯﻣﯿﻦ ، ﺟﺎﯼ ﻣﻦ
ﺍﺳﺖ ؟
ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ، ﺩﺍﻧﻪ
ﻫﺎﯼ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﯿﺴﺖ !
ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺳﻬﺮﺍﺏ … ﺁﺏ ﺭﺍ ﮔﻞ
ﮐﺮﺩﻧﺪ ! ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻪ
ﺑﺎ ﺩﻝ ﮐﺮﺩﻧﺪ !
ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺍﯼ ﺳﻬﺮﺍﺏ … ﮔﻔﺘﻪ
ﺑﻮﺩﯼ ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ …
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﻪ ﺁﺏ … ﺩﻭﺭ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﻏﺮﯾﺐ …
ﻗﺎﯾﻘﺖ ﺟﺎ ﺩﺍﺭﺩ ؟ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﻬﻤﻪ
ﯼ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﻟﮕﯿﺮﻡ !
ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺁﯾﯿﺪ ﺗﻨﺪ ﻭ
ﺁﻫﺴﺘﻪ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﺩﺍﺭﺩ ؟! ﺗﻮ ﺑﻪ
ﻫﺮ ﺟﻮﺭ ﺩﻟﺖ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ …
ﻣﺜﻞ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺩﮔﺮ ﺟﻨﺲ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﻣﻦ ﭼﯿﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﮎ
ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ … ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻣﺮ ﺷﺪﻩ
ﺍﺳﺖ … ﭼﯿﻨﯽ ﻧﺎﺯﮎ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﻣﻦ …
10
