ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺯﻧﺪگی ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺿﯽ ﻧﺒﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ
ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰ ﻋﻠﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ …

ﺭﻭﺯﯼ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﮐﺎﺥ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭﯼ ﻗﺪﻡ ﻣﯽ ﺯﺩ ، ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁشپزﺧﺎﻧﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، صدای ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪ 😯

ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺻﺪﺍ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﯾﮏ ﺁﺷﭙﺰ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺑﺮﻕ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﯾﺪﻩ می شد.

ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺷﭙﺰ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ‘ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺷﺎﺩ ﻫﺴﺘﯽ؟ ‘

ﺁﺷﭙﺰ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:’ ﻗﺮﺑﺎﻥ، ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺁﺷﭙﺰ ﻫﺴﺘﻢ، ﺍﻣﺎ ﺗﻼﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﺴﺮ ﻭ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ رﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻢ 🙂

ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺣﺼﯿﺮﯼ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺧﻮﺭﺍﮎ ﻭ ﭘﻮﺷﺎﮎ ﺩﺍﺭﯾﻢ. ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻦ ﺭﺍﺿﯽ ﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻫﺴﺘﻢ . ‘

ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺳﺨﻦ ﺁﺷﭙﺰ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﯾﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩ …

(بیشتر…)

روزی روزگاری، مردی گم کرده راه، به شهری غریب وارد شد. بعد از چندین روز سکوت در آن شهر به طرز حیرت‌آوری دریافت که رفتار مردم با یکدیگر بسیار صمیمانه و عاشقانه است. نه بحثی، نه جدلی و نه ما ل من و مال تویی!

هر چه بود بخشش و آرامش بود و عشق و ایثار. به گاه نیایش، سر سجده به درگاه یکدیگر می‌نهادند. از همه شگفت‌انگیزتر آن که در آن شهر آیینه نبود.

مرد مسافر که از مشاهده‌ی این رویدادها بسیار متعجب شده بود، به دنبال رفع حیرت خود، شهر را گشت و در آخر، پیرمرد خردمندی را یافت و از او پرسید: «چگونه است که در این شهر آیینه ندارید، پس جمال صورت خود را در کجا می‌بینید؟»

پیرمرد با تبسمی گفت: «ما جمال صورت خود را در نی‌نی چشمان یکدیگر می‌بینیم و آیینه‌ی یکدیگر هستیم و جمال سیرت خود را در دستان خود به تماشا می‌نشینیم؛ زیرا تمام اعمال ما از دست‌های ما صادر می‌شود. چه آیینه‌ای بهتر از دست‌های خودمان تا جمال سیرت خود را درآن ببینیم؟»

مرد مسافر با شنیدن این سخنان دست‌های خود را مقابل نگاه خویش گرفت و با حیرت، یکایک اعمال خویش را در میان دست‌هایش به تماشا نشست و به تلخی گریست.

روزی «عضدالدوله» با لشکر خود به کرمان رفت. او می‌خواست با حاکم کرمان بجنگد و شهر را از دست او بگیرد. حاکم کرمان سرسختانه با آن‌ها مبارزه می‌کرد و نمی‌گذاشت وارد قلعه شوند. او هر روز همراه سربازان خود با لشکر عضدالدوله می‌جنگید و بعضی از آن‌ها را می‌کشت. اما شب که می‌شد به اندازه‌ای که همه‌ی افراد لشکر عضدالدوله سیر شوند، غذا برای آن‌ها می‌فرستاد.

عضدالدوله از کارهای حاکم کرمان تعجب کرده بود. یک نفر را فرستاد تا بپرسد: «این چه کاری است که روزها سربازان مرا می‌کشی و شب‌ها برایشان غذا می‌فرستی؟!»

حاکم کرمان گفت: «جنگیدن نشانه‌ی مردانگی است و غذا دادن نشانه‌ی جوانمردی! اگر چه سربازان شما دشمن ما هستند، در شهر من غریبند و غریبه‌ها در این شهر مهمان من هستند. دوست ندارم مهمان من گرسنه و بی‌غذا بماند.»

عضدالدوله گفت: «جنگیدن با کسی که این قدر بامعرفت و جوانمرد است، خطاست.»

این بود که لشکر خود را جمع کرد و از تصرف کرمان چشم پوشید.

روزی مرد کوری روی پله‌های ساختمان نشسته و کلاه و تابلویی را در کنار پایش قرار داده بود، روی تابلو نوشته شده بود: «من کور هستم خواهش می‌کنم کمک کنید.» روزنامه‌نگار خلاقی از کنار او می‌گذشت. نگاهی به او انداخت. فقط چند سکه در داخل کلاه بود. او نیز چند سکه داخل کلاه انداخت و بدون این که از مرد کور اجازه بگیرد، تابلوی او را برداشت، آن را برگرداند و اعلان دیگری روی آن نوشت و تابلو را کنار پای او گذاشت و آنجا را ترک کرد. عصر آن روز، روزنامه‌نگار به آن محل برگشت و متوجه شد که کلاه مرد کور پر از سکه و اسکناس شده است. مرد کور از صدای قدم‌های خبرنگار، او را شناخت و از او خواست برایش بخواند که بر روی تابلو چه نوشته است؟

روزنامه‌نگار جواب داد: «چیز خاص و مهمی نبود، من فقط نوشته‌ی شما را به شکل دیگری نوشتم» و لبخندی زد و به راه خود ادامه داد. مرد کور هیچ‌وقت ندانست که او چه نوشته است ولی روی تابلوی او نوشته شده بود:

«امروز بهار است، ولی من نمی‌توانم آن را ببینم!»

در کشور چین، دو مرد روستایی می‌خواستند برای یافتن شغل به شهر بروند. یکی از آن‌ها می‌خواست به شانگهای برود و دیگری به پکن. اما در سالن انتظار قطار، آنان برنامه‌ی خود را تغییر دادند زیرا مردم  می‌گفتند که شانگهایی‌ها خیلی زرنگ هستند و حتی از غریبه‌هایی که از آنان آدرس می‌پرسند نیز پول می‌گیرند اما پکنی‌ها ساده‎لوح هستند و اگر کسی را گرسنه ببینند نه تنها غذا، بلکه پوشاک هم به او می‌دهند. فردی که می‌خواست به شانگهای برود، با خود فکر کرد: «پکن جای بهتری است، اگر کسی در آن شهر پول نداشته باشد، باز هم گرسنه نمی‌ماند. با خود گفت خوب شد سوار قطار نشدم و گرنه به گودالی از آتش می‌افتادم.»

(بیشتر…)

ﮔﺮﺩﺷﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺧﻠﯿﺞ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻗﺎﯾﻘﺶ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺷﺪ، ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺟﺰ ﺷﻨﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﺗﺎ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﺒﻮﺩ.

ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺎﺑﻘﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﻞ ﺗﻤﺴﺎﺡ ﻫﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻟﺒﻪ ﯼ
ﻗﺎﯾﻖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ …

(بیشتر…)

ﭘﺴﺮﮎ ﮔﻔﺖ : « مامان و زهره مار … از وقتی امدی تو این خونه، ﻣﯿﻨﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭﻗﺘﺸﻮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﺬﺭﻭﻧﻪ.
ﺣﺎﻻ منم ﻣﯿﺪﻭﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮﺕ ﺑﯿﺎﺭﻡ . :@ »

ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺎﺯ ﻭ ﻣﯿﻨﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺎﻝ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :
« ﻣﺎﻣﺎﻥ! ﻣﺎﻣﺎﻥ! ﺩﺍﺩﺍﺵ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯼ ﻋﺮﻭﺳﮏ ﺳﺨﻨﮕﻮ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮﺍﻡ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ :'( … »

وزیری در دربار چین معروف به آدم منطقی و راستگو بود. او معتقد بود که همیشه راستگویی برنده کارزار بین انسانهاست. درباریان حسود نزد پادشاه شِکوه کردند که پادشاه

همیشه حرف وزیر را گوش می کند.

(بیشتر…)

درخت اسرار آمیز و دو برابر کردن پول

دهقانی در جنگل به یك پیرمرد آشنا برخورد كرد، با هم به گفت و شنود پرداختند. پیرمرد به دهقان گفت: در جنگل درختی را دیده ام كه بی اندازه عجیب است،این درخت می تواند به آدم های فقیر یاری برساند.
(بیشتر…)