بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم

ﺑﺎ ﺗـﻮ ﻫـﺴــﺘﻢ ﺳﻬـــﺮﺍﺏ
ﺗﻮ ﮐـﻪ ﮔـﻔﺘﯽ :
“ﮔـﻞ ﺷـﺒﺪﺭ ﭼـﻪ ﮐـﻢ ﺍﺯ ﻻﻟﻪ ﯼ ﻗـﺮﻣـﺰ
ﺩﺍﺭﺩ؟”
ﺭﺍﺳـﺖ ﻣﯽ ﮔــﻮﯾﯽ …
ﭼـﻪ ﺗﻔــﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﺩ
ﻗـﻔـﺲ ﺗﻨﮓ ﺩﻟـــﻢ ،
ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﮐـﺲ ﺑﺎﺷـﺪ
ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗــﻮﻝ ﺗـﻮ ﭘـﺮ ﺍﺯ
ﻧﺎﮐـﺲ ﻭ ﮐﺮﮐـﺲ ﺑﺎﺷـﺪ ؟
ﻣﻦ ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﭼــﺸـﻤـﻢ ،
ﻭﺍﮊﻩ ﺭﺍ ﻫــﻢ ﺷـﺴـﺘﻢ
ﻓﮑــﺮ ﺭﺍ ، ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ
ﺧﻮﺍﺏ ﯾﮏ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ،
ﺯﯾـﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑــﺮﺩﻡ
ﭼﺘﺮﻫــــﺎ ﺭﺍ ﺑﺴــﺘﻢ ،
ﻣـﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬــﺮ ﭘﯿـﻮﺳــﺘﻢ
ﻣــﻦ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻫــﻤــﻪ ﯼ ﺣـﺮﻑ ﺩﻟـﻢ
ﺁﺭﺯﻭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔــﻔـﺘﻢ :
ﮐﻪ ﻫـﻮﺍ ، ﻋـﺸﻖ ، ﺯﻣـﯿﻦ ﻣـﺎﻝ ﻣـﻦ ﺍﺳﺖ
ﻭﻟـﯽ ﺍﻓـﺴــﻮﺱ ﻧـﺸـﺪ …
ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ …
ﻣــﻦ ﻧـﻪ ﻋــﺎﺷـﻖ ﺩﯾﺪﻡ
ﻧـﻪ ﮐـﻪ ﺣــﺘﯽ ﯾﮏ ﺩﻭﺳـﺖ !
” ﺯﯾـــﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻣـﻦ ﻓـﻘـﻂ ﺧــﯿـﺲ ﺷـﺪﻡ ”
ﺑﺎﺯ ﻫـﻢ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ
” ﭼـﺸـﻢ ﻫـﺎﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺷـﺴـﺖ ؟
ﺟـﻮﺭ ﺩﯾﮕـﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﯾﺪ ؟

ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ
ﺳﺨﻨﻢ
ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺸﺘﻨﻢ؟
ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ؟ ﺁﻣﺪﻧﻢ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟
ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺁﺧﺮ ﻧﻨﻤﺎﯾﯽ ﻭﻃﻨﻢ
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺳﺨﺖ ﻋﺠﺐ ﮐﺰ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ
ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺮﺍ
ﯾﺎ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍﺩ ﻭﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺳﺎﺧﺘﻨﻢ …
(بیشتر…)

ﺁﺩﻣﮏ ﺁﺧﺮ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ! ﺑﺨﻨﺪ!
ﺁﺩﻣﮏ ﻣﺮﮒ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ ! ﺑﺨﻨﺪ!
ﺁﻥ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮔﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪﯼ …..
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺜﻠﻪ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ! ﺑﺨﻨﺪ!
ﺩﺳﺖ ﺧﻄﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮﺩ
ﺷﻮ ﺧﯽ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﻣﺎﺳﺖ ﺑﺨﻨﺪ!
ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﺩﺭﺩ ﺗﻮ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ
ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ! ﺑﺨﻨﺪ!
ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﺷﺒﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ
ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍﺳﺖ ! ﺑﺨﻨﺪ!
ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺍﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﯾﻢ
ﭘﺮ ﺯﺩﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﺳﺖ! ﺑﺨﻨﺪ!
ﺁﺩﻣﮏ ﻧﻐﻤﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﺨﻮﺍﻥ
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﺧﺮ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ !
ﺑﺨﻨــــــــــــــــــﺪ

ﺧﻮﺍﻫﺮ ﮐﻮﭼﮑﻢ ﺍﺯﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ
ﮐﻤﯽ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﻭ ﺣﯿﺮﺕ ﺯﺩﻩ ﮔﻔﺖ
ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺩﯾﺪﻡ
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ
ﮔﻔﺖ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﯾﺪﻡ ﭘﺴﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ
ﭘﻨﺞ ﻭﺍﺭﻭﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﻨﻮ ﻣﯿﺪﺍﺩ
ﺁﻧﻘَﺪَﺭ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻃﻔﻠﮏ ﺗﺮﺳﯿﺪ
ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻮﺳﯿﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ
ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﻏﻢ
ﺳﻘﻒ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺧﻢ ﮐﺮﺩ
ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ
ﭘﻨﺞ ﻭﺍﺭﻭﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺍﺭﺩ …

ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﭼﺮﺍ؟
ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻣﻦ
ﻫﺮ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ
ﺁﺭﺯﻭﻳﻢ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺗﻮﺳﺖ…
ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻏﻢ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﺱ ﺳﺨﻦ
ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻦ
ﻛﺎﺭ ﺁﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ
ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺭﻭﺯﻱ ﻣﺜﻞ
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﻳﺪ
ﻳﺎ ﺩﻝ ﺷﻴﺸﻪ ﺍﻱ ﺍﺕ ﺍﺯ ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻱ
ﻋﺸﻖ، ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺷﻜﺴﺖ
ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﭼﺘﺮ ﺷﺎﺩﻱ ﻭﺍ ﻛﻦ
ﻭ ﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ ﺧﺪﺍ
ﻫﺴﺖ …
(بیشتر…)

ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎﮎ ﭘﺪﺭ ﺩﺧﺘﺮﮐﯽ * ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ
ﻧﺎﺧﻦ ﻣﯿﺨﺴﺖ
ﮐﻪ ﻧﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺍﺭﻡ * ﮐﺎﺵ ﺭﻭﺣﻢ ﺑﻪ
ﭘﺪﺭ ﻣﯿﭙﯿﻮﺳﺖ
ﮔﺮﯾﻪﺍﻡ ﺑﻬﺮ ﭘﺪﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ * ﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ
ﺗﻬﯿﺪﺳﺘﯽ ﺭﺳﺖ
ﺯﺍﻥ ﮐﻨﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﯾﻢ ﺑﺨﺖ * ﺩﺍﻡ ﺑﺮ ﻫﺮ
ﻃﺮﻑ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﮔﺴﺴﺖ
ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻝ ﺁﻓﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﺎ ﺩﯾﺪ * ﻫﯿﭻ ﻣﺎﻫﯿﺶ
ﻧﯿﻔﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺷﺴﺖ
ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺮﺩ ﺯ ﺑﯽ ﺩﺍﺭﻭﯾﯽ * ﻭﻧﺪﺭﯾﻦ ﮐﻮﯼ ﺳﻪ
ﺩﺍﺭﻭﮔﺮ ﻫﺴﺖ
ﺩﻝ ﻣﺴﮑﯿﻨﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻏﻢ ﺑﮕﺪﺍﺧﺖ * ﮐﻪ ﻃﺒﯿﺒﺶ
ﺑﺮ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﻧﻨﺸﺴﺖ
ﺳﻮﯼ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﭘﯽ ﻧﺎﻥ ﺭﻓﺘﻢ * ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﯾﺪ ،
ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺴﺖ
ﻫﻤﻪ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺯ ﭘﺎﯼ * ﻟﯿﮏ ﺭﻭﺯﯼ
ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪﺵ ﺩﺳﺖ
ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ * ﺩﯾﺸﺐ ﺍﺯ
ﺩﯾﺪﻩ ﻣﻦ ﺁﺗﺶ ﺟﺴﺖ
ﻫﻢ ﻗﺒﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﺛﺮﯾﺎ ، ﻫﻢ ﮐﻔﺶ * ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ ﺍﯾﺎﻡ ﺷﮑﺴﺖ
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺨﻞ ﭼﺮﺍ ﮐﺮﺩ ، ﻣﮕﺮ * ﻣﻦ ﭼﻪ
ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﮔﯿﺘﯽ ﭘﺴﺖ
ﺳﯿﻢ ﻭ ﺯﺭ ﺑﻮﺩ ، ﺧﺪﺍﺋﯽ ﮔﺮ ﺑﻮﺩ ﺁﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺁﺩﻣﯽ ﺩﯾﻮﭘﺮﺳﺖ …

ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﮎ ﺳﯿﻬﺶ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﺍﺳﺖ

ﺍﺧﺘﺮ ﭼﺮﺥ ﺍﺩﺏ، ﭘﺮﻭﯾﻦ ﺍﺳﺖ

ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ ﺗﻠﺨﯽ ﺯ ﺍﯾﺎﻡ ﻧﺪﯾﺪ

(بیشتر…)