ﺧﺎﺭﮐﺶ ﭘﯿﺮﯼ ﺑﺎ ﺩﻟﻖ دﺭﺷﺖ
ﭘﺸﺘﻪاﯼ ﺧﺎﺭ ﻫﻤﯽ ﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ

ﻟﻨﮓ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ دﺍﺷﺖ
ﻫﺮ ﻗﺪﻡ دﺍﻧﻪ ﯼ ﺷﮑﺮﯼ ﻣﯽ ﮐﺎﺷﺖ

ﮐﺎﯼ ﻓﺮﺍﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﭼﺮﺥ بلند
ﻭﯼ نوﺍﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﺩﻟﻬﺎﯼ ﻧﮋﻧﺪ

ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﺟﯿﺐ ﻧﻈﺮ ﺗﺎ دﺍﻣﻦ
ﭼﻪ عزﯾﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﮑﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ

ﺩﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻪ ﺭﺧﻢ بگشادﯼ
ﺗﺎﺝ عزﺕ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺑﻨﻬﺎﺩﯼ

ﺣﺪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺛﻨﺎیت گفتن
ﮔﻮﻫﺮ ﺷﮑﺮ ﻋﻄﺎﯾﺖ ﺳﻔﺘﻦ

ﻧﻮ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﯽ مغرﻭﺭ
ﺭﺧﺶ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻫﻤﯽ ﺭﺍﻧﺪ ﺯ ﺩﻭﺭ

ﺁﻣﺪ ﺁﻥ ﺷﮑﺮ ﮔﺰﺍﺭﯾﺶ ﺑﻪ گوﺵ
ﮔﻔﺖ ﮐﺎﯼ پیر ﺧﺮﻑ ﮔﺸﺘﻪ ﺧﻤﻮﺵ

ﺧﺎﺭ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺯﻧﯽ ﺯﯾﻦ ﺳﺎﻥ ﮔﺎﻡ
ﺩﻭﻟﺘﺖ چیست؟ ﻋﺰﯾﺰﯾﺖ ﮐﺪﺍﻡ؟

ﻋﺰﺕ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺭﯼ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ اﯼ
ﻋﻤﺮ ﺩﺭ خاﺭ ﮐﺸﯽ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺍﯼ

ﭘﯿﺮ ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺰﺕ ﺯﯾﻦ به
ﮐﻪ نیم بر ﺩﺭ ﺗﻮ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﻧﻪ

ﮐﺎﯼ ﻓﻼﻥ ﭼﺎﺷﺖ ﺑﺪﻩ ﯾﺎشامم
ﻧﺎﻥ ﻭ آبی ﮐﻪ ﺧﻮﺭﻡ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻢ

ﺷﮑﺮ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺭ نساخت
ﺑﻪ ﺧﺴﯽچون ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﺴﺎﺧﺖ

ﺑﻪ ﺭﻩ ﺣﺮﺹ ﺷﺘﺎﺑﻨﺪﻩ نکرد
ﺑﺮ دﺭ ﺷﺎﻩ ﻭ ﮔﺪﺍ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﮑﺮﺩ

ﺩﺍﺩ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﮔﯽ ام
ﻋﺰ آﺯﺍﺩﯼ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﺍﻡ
…

* جامی *

ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻡ ﺯ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ

ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺷﺪﻡ ﺑﯿﺰﺍﺭ

ﺧﺪﺍﯼ ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ …

ﻫﻤﻪ ﺑﮕﺮﯾﻪ ﺍﺑﺮ ﺳﯿﻪ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﭼﺸﻢ

(بیشتر…)

ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ
ﺭﺧﺖ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﺑﻨﺪ
ﻇﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺎ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ …

ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯼ ﺟﻔﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﯾﮏ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ …
(بیشتر…)

” ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ” ﺭﺍ ﻣﻦ، دﻻﻭﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﺷﻌﺮِ جهاﻥ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ …
ﺍﯾﻦ ﮔﻞِ ﺳﺮﺥِ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ!
ﺩﺍﻣﻨﯽ ﭘﺮ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﻞ،
ﮐﻪ ﺩَﻫﯽ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﻪ خلق …
ﮐﻪ ﺑﺮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﺷﻤﻦ، ﮐﻪ ﻓﺸﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍﺯِ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽِ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻥِ ﺍﻭﺳﺖ…

* ﻓﺮﯾﺪﻭﻥ ﻣﺸﯿﺮﯼ *

ﺗﻮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ
ﻭ ﻧﻪ ﻫﯿﭽﯿﮏ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺁﺑﺎﺩﯼ …

ﺑﻪ ﺣﺒﺎﺏ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻟﺐ ﯾﮏ ﺭﻭﺩ ﻗﺴﻢ،
ﻭ ﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ …
ﻏﺼﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ …
ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ…

ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻋﺮﯾﺎﻧﻨﺪ …
ﺑﻪ ﺗﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﺩ، ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﭙﻮﺷﺎن هرگز …

* کیوان ﺷﺎﻫﺒﺪﺍﻏﯽ *

*****
لخبند ملیییح

آن یکی شیر است اندر بادیه
آن یکی شیر است اندر بادیه

آن یکی شیر است کادم میخورد
آن یکی شیر است کادم میخورد
!!!!!!!!!

جناب حافظ می فرمایند:

اگرآن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم، سمرقند و بخارا را

امیرنظام گروسی،شاعر بزرگ کردستان در جواب حافظ:

اگر آن کرد گروسی بدست آرد دل ما را
بدو بخشم تن و جان و سر و پا را

جوانمردی به آن باشد که ملک خویشتن بخشی
نه چون حافظ که می بخشد،سمرقند و بخارا را

دکتر انوشه،روانشناس بزرگ ایران در جواب گروسی:

اگر آن مه رخ تهران بدست آرد دل ما را
به لبخند ترش بخشم تمام روح و معنا را

سر و دست و تن و پا را،به خاک گور می بخشند
نه بر آن مه لقای ما، که شور افکنده دنیا را

مهندس محسن قبایی،شاعر بزرگ خلخال در جواب دکتر انوشه:

اگر آن ترک خلخالی بدست آرد دل ما را
به ناز و عشوه اش بخشم، تمام آرزوها را

تمام روح و معنا را، ملک از بیخ بستاند
ولیکن آرزوی ما، بماند هر دو دنیا را

آنکس که بداند و بداند که بداند
اسب شرف از گنبد گردون بجهاند

آنکس که بداند و نداند که بداند
بیدارش نما تا بیش از این خفته نماند

آنکس که نداند و بداند که نداند
لنگان خرک خویش به مقصد برساند

آنکس که نداند و نداند که نداند
در جهل مرکب، ابدالدهر بماند

آنکس که نداند و نخواهد که بداند
حیف است چنین جانوری، زنده بماند