ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻪِ ﺩﻝ،
ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ
ﻋﻠﺘﺶ ﭘﻮﻝ ﻧﺒﻮﺩ.
ﺍﻧﻌــﮑﺎﺱ ﺟـــﻮﮎ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻧﺒــﻮﺩ.
ﻋﻠﺘﺶ،
ﭼﻬﺮﻩﯼ ﮊﻭﻟﯿﺪﻩﯼ ﯾﮏ ﺩﻟﻘﮏ،
ﯾﺎ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﯾﮏ ﮐﻮﺭ،
ﻧﺒﻮﺩ …
ﻣﻦ ﺑﻪ ” ﻣﻦ “ﺧﻨــﺪﯾﺪﻡ!
ﮐﻪ ﭼﻮ ﯾﮏ ﺩﻟﻘـــﮏ ﮔﯿﺞ
ﻧﻘﺶ ﯾﮏ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺍﺭﻡ،
ﻭ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺪ
من دلم میخواهد
ساعتی غرق درونم باشم
عاری از عاطفه ها
تهی از موج و سراب
دور تر از رفقا
خالی از هرچه فراق
من نه عاشق هستم ؛
و نه محتاج نگاهی ک بلغزد بر من
من دلم تنگ خودم گشته و بس …
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺳـﯿﺐ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﯾﺪ. ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺎﻧـﺼﺪ ﺳﯿﺐ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺣﺎﻭﯼ ﺩﻩ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ …
ﺧﯿﻠﯽ ﺩﺍﻧﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻪ؟
ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ « ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺷﻮﺩ؟ »
ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ
ﺩﻫﺪ …
ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ:
« ﺍﮐﺜﺮ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺭﺷﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﯿﻔﺘﺪ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﺗﻼﺵ کنید .»
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ آﻭﺭﺩ:
– ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺑﯿﺴﺖ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ یک ﺷﻐﻞ ﺑﺪﺳﺖ ﺑﯿﺎﻭﺭﯼ.
– ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﯾﮏ فرد ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﮐﻨﯽ.
– ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ، ﺧﺎﻧﻪ، ﺟﺎﺭﻭﺑﺮﻗﯽ، ﺑﯿﻤﻪ ﻭ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ اﯾﺪﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺷﯽ.
– ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﯼ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺭﻓﯿﻖ شفیق ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﯽ.
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ « ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺩﺍﻧﻪ »ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻨﯿﻢ ﯾﮕﺮ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ اﺣﺴﺎﺱ ﺷﮑﺴﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﻢ …
ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭﮎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭﺱ گرﻓﺖ …
ﺩﺭ ﯾﮏ ﮐﻼﻡ :
ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻮﻓﻖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ، ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻣﯽ ﮐﺎﺭﻧﺪ …
ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ است …
ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﮐﻬﻦ، ﻳﺎﺩ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ
ﻭﻗﺘﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺟﺪﺍﺳﺖ …
ﻳﺎﺩ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﺸﺎﻥ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ …
ﻳﺎﺩ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ که ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ دﺍﺭﻳﻢ …
ﺩﻟﻤﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﭘﺪﺭﻫﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ، ماﺩﺭﻫﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ …
ﺩﻟﻤﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺮﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﻳﻲ که ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ …
ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﻋﺸﻖ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭ ﺑﺴﺘﻪ …
ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺍﻱ ﺭﻩ ﺗﻮﺷﻪ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ …
ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ …
ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩﺷﺎﻥ و بیاﻣﺮﺯﺩﻣﺎﻥ …
… اﻟﻬﻲ ﺁﻣﻴﻦ …
ﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ، ﺍﻣﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ هاﻱ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺩﺍﺭﻳﻢ …
ﻣﺪﺍﺭﮎ ﺗﺤﺼﻴﻠﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮ ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭﮎ ﻋﻤﻮﻣﻲ پاﺋﻴﻨﺘﺮ ﺩﺍﺭﻳﻢ …
ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ، ﺍﻣﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﮐﻤﺘﺮ دﺍﺭﻳﻢ …
ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺍﻳاﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﻢ ، ﺧﻴﻠﻲ کم ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﻢ …
ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﺪ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﻢ ، ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻭﺩ عصباﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ …
ﺗﺎ ﺩﻳﺮﻭﻗﺖ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻴﻢ ، ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺴﺘﻪ اﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺧﻴﺰﻳﻢ …
ﺧﻴﻠﻲ ﮐﻢ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﻢ ؛ و ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﮔﻮﺋﻴﻢ …
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺍﻣﺎ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﻧﻪ …
ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﻃﺒﻊ کوﺗﺎﻫﺘﺮ …
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﺮﺝ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﻢ ﺍﻣﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺩﺍﺭﻳﻢ …
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺧﺮﻳﻢ ، ﺍﻣﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﻟﺬﺕ ﻣﻲ برﻳﻢ …
ﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﺎﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻋﺰﻳﺰﻱ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺳﻮﻱ خیاباﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻮ ﺑﺮﻭﻳﻢ …
ﻓﻀﺎﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﻓﺘﺢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ، ﺍﻣﺎ ﻓﻀﺎﻱ دﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﻧﻪ …
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻴﺮﻳﺰﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ می ﺭﺳﺎﻧﻴﻢ …
ﻋﺠﻠﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮﺩﻥ رﺍ …
ﻣﮕﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ … ؟
* عرفا رو کنار بزاریم 
*
” اﺩﻣﻬﺎ “ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ …
ﮔﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺕ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ
ﮔﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺕ …
ﺁﻥ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺕ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ
ﻫﻤﺴﻔﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ …
ﺁﻥ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﺕ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ
ﺗﺠﺮﺑﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻔﺮ …
ﮔﺎﻫﻲ ” ﺗﻠﺦ ”
ﮔﺎﻫﻲ ” ﺷﻴﺮﻳﻦ ”
ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﻳﺎﺩﺷﺎﻥ” لبخند ” ﻣﻲ ﺯﻧﻲ …
ﮔﺎﻫﻲ ﻳﺎﺩﺷﺎﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺍﺯ ” ﻟﺒﺎﻧﺖ ” ﺑﺮﻣﻲ دﺍﺭﺩ
ﺍﻣﺎ ﺗﻮ …
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻥ … 🙂
ﺑﻪ ﺗﻠﺦ ﺗﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﻳﺖ …
ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﺥ ﺑﺪﻫﺪ تا ﺗﻮ ﺑﺪﺍﻧﻲ …
” ﺁﻣﺪﻥ ” ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﺑﻠﺪﻧﺪ …
ﺍﻳﻦ ” ﻣﺎﻧﺪﻥ ” ﺍﺳﺖ ﻛﻪ “ﻫﻨﺮ” ﻣﻲ ﺧﻮﺍهد 🙂
ﺩﯼ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ …
ﺩﻓﺘﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ …
ﺑﺮﮒ ﺍﻭﻟﺶ ﺭﺍ …
ﺑﺎ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺩﻟﺖ ﺟﻠﺪ ﮐﻦ …
ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ …
ﺑﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﮐﻦ …
ﺻﺎﻑ ﻭ ﯾﮑﺪﺳﺖ …
ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﺑﻬﺘﺮ ﻭﺭﻕ ﺑﺰﻥ …
ﺑﺎ ﺍﺣﺘﯿﺎﻁ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻧﮕﻬﺶ ﺩﺍﺭ …
ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﮐﻦ …
ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﮐﻤﯽ ﺧﻮﺵ ﺧﻂ ﺗﺮ ﺑﻨﻮﯾﺲ …
ﺧﻂ ﺍﻭﻝ ….
ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍ …
🙂 ﺳﻼﻡ ﺑﻬﻤﻦ 🙂
♡یه ﺷﺐ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻟﺘﻨﮕﺶ ﺑﻮﺩﻡ
ﺑﺎﻟﺸﻤﻮﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ♡
♡ دﺍﺷﺘﻢ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻤﻮﻧﻮ ﻣﺮﻭﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ♡
♡ ﺑﺎﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻻﻥ ﺑﺎﮐﯿﻪ؟؟ ♡
♡ ﮐﺠﺎﺱ؟ ♡
♡ ﭼﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ؟ ♡
♡ به ﻋﮑﺴﺎﺵ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ … ♡
♡ دیدم ﭘﯽ ﺍﻡ ﺩﺍﺭﻡ … ♡
♡ نگاه ﮐﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻧﺨﻮﻧﺪﻩ ﭘﺎﮎ ﮐﻨﻢ ﭼﻮﻥ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﯼ ﻫﯿﭽﮑﯽ ﻭﻧﺪﺍﺷﺘﻢ … ♡
♡ ﺍﻣﺎ ﺗﺎﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﻩ ﺧﻮﺭﺩ
ﺩﺭﺟﺎﺧﺸﮑﻢ ﺯﺩ … ♡
♡ ﭼﻨﺪﺑﺎﺭ ﺍﺳﻤﺸﻮ ﺧﻮﻧﺪﻡ … ♡
♡ تمام ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺶ ﺍﻭﻣﺪ ﺟﻠﻮﭼﺸﻤﻢ … ♡
♡ حتی ﺍﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺩﯾﮕﻪ نمیخوامت … ♡
♡ خواﺳﺘﻢ ﭘﺎﮎ ﮐﻨﻢ ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻣﺘﻨﺶ اﻓﺘﺎﺩ … ♡
♡ نوشته ﺑﻮﺩ ” دﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ
ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ” … ♡
♡ لحنش ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻮﻥ ﻣﻮﻗﻌﺎ ﺑﻮﺩ … ♡
♡ با ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﯾﺎﺩﻡ
ﺭﻓﺖ … ♡
♡ نوشتم ﻣﻨﻢ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻋﺸﻘﻢ ﺍﻣﺎ تا اﻭﻣﺪﻡ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﺭﻭ ﺑﺰﻧﻢ … ♡
♡نوشت ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﻭﻣﺪ … ♡
:'( :'( :'(
می ﺧﻨﺪﻡ …
ساﺩﻩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ …
ﺳﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﻡ …
بلند ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺳﺎﺯﯼ ﻣﯿﺮﻗﺼﻢ …
نه ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺷﻢ !
ﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺩﻭﻟﺖ ﺁﺯﺍﺩ !
ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﮑﺴــــﺘﻢ، ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻡ، ﺳﺨــــﺘﯽ ﺩﯾﺪﻡ، ﮔــــﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﻻ …
ﺑﺮﺍﯼ ” ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ” ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ” ﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﻋﻠﯽ ﭼﭗ ” ﺯﺩﻩ ﺍﻡ … !
ﺭﻭﺣﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﯿــــﺴﺖ !
دﺭﺩﻡ ﻋﻤﯿــﻖ ﺍﺳﺖ …
ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻡ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺯﺧــﻢ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺒﯿﻨﯽ … : )
ﺗﻮ …
ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺵ …
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ :
– ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ …
_ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭ ﺍﺳﺖ …
– ﺯﻭﺩ ﻣﯿﺒﺨﺸﺪ …
ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ
ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ,
ﺳﺎﺩﻩ ﻧﯿﺴﺖ …
ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ :
– ﺩﯾﻮﺍﺭ ﮐﺎﻫﮕﻠﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ
ﺁﺟﺮ ﻭ ﺳﻨﮓ امد …
– ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺷﺪ
ﺑﺎﻟﮑﻦ …
– ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ …
– و کم ﮐﻢ اﻧﺴﺎﻥ ﺷﺪ ﺻﺮﻓﺎً ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ رﻓﻊ ﻧﯿﺎﺯ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ …
اما ﺗﻮ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮑﻦ!
ﺗﻮ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻩ :
– ﺁﺩﻣﯿﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﺪ …
– ﻫﻨﻮﺯ ﻣﯿﺸــــﻮﺩ ﺭﻭﯼ کســـﯽ ﺣﺴـــﺎﺏ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﺁﻥ هم ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﻣــﺎﺩﺍﻡ ﺍﻟﻌــﻤﺮ …
– ﻫﻨﻮﺯ ﻫﺴــﺘﻨﺪ ﮐﺴـــﺎﻧﯽ ﮐﻪ
ﻣﯿﺸــﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﺷـــﺎﻥ
ﻗﺴـــﻢ ﺭﺍﺳـﺖ ﺧﻮﺭﺩ …
– ﻫﻨﻮﺯ ﻫﺴﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﻝ,
ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ خوﺑﯿﻬﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻫﺮ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ گاﻫﯽ …
ﺍﯾﻦ ﮐﺮﻩ ﯼ لجن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻮﺩﻧﺖ
ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ …
ﻻﺍﻗﻞ ﺗﻮ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮑﻦ …
🙂 ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﻤﺎﻥ 🙂
7
