شکرِ خدا یادمون نره

روی نیمکت پارک نشسته بود و به لباسهای کهنه فرزندش و تفاوت او با بچه های دیگر نگاه می کرد

ماشین گران قیمتی جلو پارک ایستاد و مرد شیک پوشی از آن پیاده شد و با احترام در ماشین را برای همسرش که پسرکی در آغوش داشت باز کرد

با حسرت به آنها نگاه کرد و از ته دل آه کشید

آنها کودک را روی تاب گذاشتند
خدایا! چه میدید! پسرک نابینا بود

با نگاه به جستجوی فرزندش پرداخت، او را یافت که با شادی از پله های سرسره بالا می رفت

چشمانش را بست و از ته دل خدا را شکر کرد