—————–**–

از خونه که بیرون اومد همه چیز جور دیگه ای بود..عینکش رو برداشت و ها کرد و باز به چشمش زد اما انگار احتیاجی به اون نداشت… دلش نمی خواست سر کار بره یا حتی به خونه ش برگرده… سالها بود که همین زندگی تکراری رو ادامه می داد بی هیچ تغییری

اما الان انگار مکاشفه ای بزرگ کرده بود… حتی صدای هوا رو هم می شنید… با خودش زمزمه کرد

عمر من دیگر چو مرداب است
راکد و ساکت و آرام و خموش

پسرکی در چشمانش خیره شد و بعد رو به پدرش پرسید: اع… اعلا… اعلامیه تحریم یعنی چی بابا؟

پدر: تحریم نه… ترحیم… یعنی مرگ… الانم بریم تا مدرسه تو و کار من دیر نشده

—————–**–