ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻧﺒﻴﻨﻢ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ

ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻪ ﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﻩ
ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻯ چندين ﻗﺪﻡ ﻭ یک سبدِ ﺁﻩ

ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺍﻫﻪ ﻛﻪ ﺑﻠﻜﻪ
ﻛﻮﺗﺎﻫﺘﺮ ﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺭﺳَﻢ ﭘﻴﺶِ ﺗﻮ ﻛﻮﺗﺎﻩ

ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﺪﻡِ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺩﻝِ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺵ
ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﻰ ﻏﻞ ﻭ ﻏﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺁﮔﺎﻩ

ﻫﺮ ﺗﻴﺮ ﭼﺮﺍﻏﻰ ﺑﻐﻠﻢ، ﻣﻦ ﺑﻐﻞ ﻋﺸﻖ
ﺍﻭ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﻦ ﭘﺎﻯ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺍﻩ

ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻗﺸﻨﮕﻰ ﺯﺩ ﻭ ﭼﺘﺮﻯ ﻧﮕﺸﻮﺩﻡ
ﻣﻦ ﺧﻴﺲِ ﻧﮕﺎﻩِ ﺩﻝِ ﺩﺭﻳﺎ ﺯﺩﻩ ﻯ ﻣﺎﻩ

ﺑﺮﮔﻮﻧﻪ ی من نم نم او ُﺴﺮُﺳﺮﻩ ﻣﻴﻜﺮﺩ
ﺑﺎﺭﺍﻥِ ﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺿﻰ ﻭمغرﻭﺭﻩ ﻭ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻩ

ﻣﻦ ﻳﻚ ﺯﻥِ ﺧﻴﺲ ﺍﺯ ﻧﻔﺲ ﺍﺑﺮ ﻧﺸﺴﺘﻢ
ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﺍﻡ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻳﻚ ﭘﻠﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ

ﻟﻢ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻓﻜﺮ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻩ ﻳﻚ ﺷﺎﻩ

ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻜﻨﺪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﻰ
ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﻣﻦ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﻭﻟﺤﻈﻪٌ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ

ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺩﻳﺪﻡ ﺗﻮ ﻭﺍﻭ ﺣﺮﻑ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺭﺍﻩ

ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻧﺒﻴﻨﻢ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ
ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﭼﻪ ﮔﻤﺮﺍﻩ

مهوش قیاسی نیک