گذر زمان

گاهی می‌نشینیم به آدم ها فکر می‌کنیم
به آن ها که دیگر نداریمشان یا ندارندمان
به آن هایی که زخم های بدی زدند و رفتند
یا آن هایی که زخم های بدی زدند و رفتیم

اما حالا که فکر می‌کنیم می‌بینیم آن قدرها هم بد نبوده اند، آن قدر ها هم رفتن لازم نبود
بعد دلتنگشان می‌شویم. از کجا معلوم ! شاید آن ها هم دلتنگمان می‌شوند … اما خودمان درون خودمان می‌‌مانیم … بدونِ اینکه بگوییم چقدر بودن همدیگر را می‌خواهیم

میدانی؟
رفتن تو هم همینجور است
رفتن من هم همینجور
زمان آدم ها را عاشقتر می‌کند
.
.
.
.
ای کاش تو هم همانند من عاشقم شده باشی