اولین باری که نژادپرستی را حس کردم در دیدار مقابل لاتزیو بود. هر زمان توپ را می‌گرفتم هواداران سر و صدا می‌کردند. وقتی توپ به بیرون رفت از هم‌تیمی‌هایم پرسیدم آیا آن‌ها این کار را برای من انجام می‌دهند؟
بازی ادامه یافت و فهمیدم هر زمان توپ نزد من بود هواداران لاتزیو صدای میمون در می‌آورند

چندباری می‌خواستم از زمین خارج شوم اما هربار به خودم می‌گفتم این‌جوری آن‌ها به هدفشان می‌رسند. به خودم می‌گفتم چرا این کار را می‌کنند‌؟ چون سیاه هستم؟
طبیعی نیست کسی در این دنیا سیاه باشد؟

بعد از چند لحظه ایراتی داور بازی، دیدار را متوقف کرد و به من گفت: کولی! من با تو هستم، نگران نباش.
اگر نمی‌خواهی تا آخر بازی بمانی به من بگو

به نظرم ایراتی شجاعانه برخورد کرد اما به او گفتم تا آخر بازی می‌مانم. بلندگوی ورزشگاه برای هواداران پیام خواند که بی احترامی نکنید، اما شعارها متوقف نشد

بعد از سوت پایان بازی در تونل راه می‌رفتم و بسیار عصبانی بودم اما چیز مهمی یادم آمد. قبل از بازی یکی از کودکان که می‌خواست با من به زمین بیاید، دستم را گرفته بود و از من خواست تا اگر می‌شود لباسم را داشته باشد

من قول دادم بعد از بازی به او لباسم را بدهم. بنابراین به دنبالش گشتم و به او لباسم را دادم. حدس می‌زنید اولین حرفی که به من زد چه بود؟
شرمنده‌ام… خیلی شرمنده‌ام که چنین اتفاقی افتاد

جملاتش روی من تاثیر عجیبی گذاشت. یک پسر کوچک داشت برای کاری که چندین هزار مرد بالغ انجام داده بودند از من عذرخواهی می‌کرد. به او گفتم: مهم نیست! خداحافظ

این روحیه یک کودک است که در جهان، به آن نیاز داریم اما دیگر وجود ندارد. گاهی‌اوقات به اصلاح انسان‌های نژادپرست فکر می‌کنم؛ آیا شما با محرومیت می‌توانید ذات آن انسان را تغییر دهید؟

من «کالیدو کولیبالی» هستم
من یک فوتبالیست‌ام؛ یک فوتبالیست رنگین‌پوست اما این ویژگی‌ها همه چیز را در مورد من شرح نمی‌دهد
من مسلمان‌ام. سنگالی‌ام. فرانسوی‌ام
در ناپل زندگی می‌کنم و یک پدر هستم

به شما متذکر می‌شوم سه چیز را هیچ‌جایی نمی‌توانید بخرید
دوستی، خانواده و آرامش
این چیزی است که ما در کودکی یاد گرفتیم
چیزهایی که پسرم هم باید یاد بگیرد
امیدوارم تمام انسان‌های اطراف من هم آن را بفهمند
به نظرم کودکان بهتر از انسان‌های بالغ دنیا را می‌بینند

من تا همين چن وقت پيش از خودم خيلي ناراحت بودم
دليلش هم اين بود كه چند كيلويي اضافه وزن دارم ، صورتم گاهي جوش ميزنه و بر عكسِ بيشترِ هم سن و سال هام بيني مو عمل نكردم ..
در صورتي كه خودمم ميدونم كه اونقدر ها هم بينيم زشت نيست كه واقعاً نياز به عمل داشته باشه
و اينكه سالِ آخر دبيرستانم شرايط اونجوري نبود كه بايد باشه و
چقدر اين حس آزار دهنده است
ولي الان مدتي هست كه به اين نتيجه رسيدم كه من به هيچ كس زيبايي بدهكار نيستم
آدم زنده ممكنه چاق بشه ، لاغر بشه ، جوش بزنه ، بعضي روزها زير چشمش گود بشه ، بعضي وقتها زير ابروهاش در بياد و اينا اصلاً عيب نيست
مشكلمون اينه كه از خودمون انتظار داريم تو همه چيز عالي و بهترين باشيم
يادگرفتم ، گاهي ، تو بعضي چيزا به خودم يادآوري كنم ” من نميتونم ” چون قرار نيست من بتونم هركاري رو انجام بدم
خيلي كارهارو ميتونم و عالي و بهتر از بقيه انجام ميدم خيلي كارها رو هم اصلا نميتونم انجام بدم و ديگه اصراري واسه كامل بودن و عالي بودن ندارم
اگه همه مون ، همه چيز تموم بوديم زندگي خيلي خسته كننده و لوس ميشد

كيانا سلم

از یک جایی به بعد آدم سراغ جدیدتر ها نمی‌رود. نمی‌گردد که چه کسی را به لیست داشته هایش اضافه کند. می‌کوشد برای داشته هایش. برای همان خنده ی از ته دل که آدم چشم اش پر می‌شود از اشک هایی که باید. برای چاهار لیوان چای، کنارِ شال گردنِ زمستان که آدم دست و بالش یخ می‌زند اما جان‌اش گرم می‌شود. برای سر به سر گذاشتن ها، حتی برای سکوت ها و خیره شدن ها. از یک جایی به بعد دیگر مهم نیست چه بر سر روزهایی که رفت آمده، مهم نیست چند آغوش از دست رفته و چند خاطره خط خطی شده. چیزی که مهم است با هم بودن های حالایی‌ست که می‌ارزد به هزار آغوش، به هزار خاطره. باور کن برای من همین است؛ درست از دوست داشتن هایم، داشته هایم، پای دل مانده هایم به بعد

مریم قهرمانلو

دارم میرم
نه اینکه تو بد باشی، نه!
من بدم. تو خیلی هم خوبی؛ من خیلی بدم
تو خوب برای همه و من، و من بد برای همه جز تو. تو شدی مستثنای زندگیم
و من میرم چون میدونم چیزی اگر قرار باشه منو از پا دراره استثناهاست

دنیا کاف

می‌گفت: ببین من آدم دروغ و دغل بافتن نیستم

نمیگم تو اولیمی، بودن

قبلِ تو خیلیا بودن، همه شونم وقتی اومدن گمون می‌کردم عشقن، کنارشونم بدک نبود حالم، می گفتم، می‌شنیدم، روزگار می‌گذروندم خلاصه

نبودناشونم یه چند صباحی حالمو بد می‌کرد اما هرچی بود می‌گذشت

اما تو نبودنات نمی‌گذره

تو نبودنات حالمو بد نمی‌کنه، می‌کُشه فقط

من با خیلیا خندیدم، اما فقط برا توئه که چشمام تر می‌شه، فقط رفتن توئه که به گریه م میندازه حتی فکر و خیالش

ببین من دروغ نیست توو کارم

تو اولیم نبودی

اما به جون مادرم قسم، آخریمی

طاهره اباذاری هریس

شاگردان کلاس اول مدرسه ما زنگ‌های تفریح در علف‌زار مسابقه دو می‌دادند

کیم با لبخند زیبا و موی دم‌اسبی طلایی رنگش و من از همه بچه‌ها سریع‌تر می‌دویدیم

یک‌بار در حیاط خانه او با هم مسابقه دادیم
یادم نیست کدام یک از ما برنده شدیم

کیم چند سال بعد، بر اثر یک بیماری که نمی‌توانستم نامش را تلفظ کنم، مُرد

من، هنوز همراه کیم می‌دوم

رابرت ام دومینگوئز

خدا مى گويد : هر آن كس كه بيشتر از من دوست بدارى از تو مى گيرم
و مى افزايد : نگو بدون آن نمى توانم زندگى كنم
تو را بدون آن هم زنده نگه مى دارم

و فصل عوض مى شود
شاخه ى درختانى كه سايه مى افكنند خشك مى شوند
صبر لبريز مى شود
يار را كه جان و دلت بود ، غريبه مى شود
و ذهنت متعجب مى شود

دوستت تبديل به دشمن مى شود
دشمن بر مى خيزد و تبديل به دوستت مى شود

دنياى غريبى ست
هرچيزى را كه مى گويى نمى شود ، اتفاق مى افتد
مى گويى نمى افتم ، مى افتى ، سقوط مى كنى
مى گويى غافلگير نمى شوم ، غافلگير و متعجب
مى شوى

عجيب ترينش هم اين است كه
مى گويى مُردم ، اما باز هم زنده مى مانی