کسی که تاریک‌ترین ذهنیات و افکار و حالات ما را هم دوست داشته‌باشد، کسی که عریان‌ترین رفتارهای ما، ناامیدش نکند
کسی که بماند و در عمیق‌ترین رنج‌های ما، جا نزند، شانه خالی نکند، فاصله نگیرد و با تماشای رد بیتابی و اندوهِ میان حریم چشم‌هایی که روزی زیباترین و شادترین چشم‌های جهان بودند، دوست‌ داشتنش تحلیل نرود؛ که ما را با مجموع رنج‌ها و نقص‌ها و کاستی‌هامان، در شرایطی که تحمل‌کردنی نیستیم دوست داشته‌باشد
حضور چنین شخصی، قطعا تحمل همه چیز را راحت‌تر می‌کن

“نرگس صرافیان طوفان‌”

دست‌هایت را که گم کردم
به دیوارها آگهی زدم
از یابنده تقاضا می‌کنم
“بمیرد”

زانیار برور

عطار تو تذکرة الأولیاء میگه:

آدابِ سفر آنَست که هرگز از قَدم
نَایستی تا دلت آرام گیرد.
آنجا که دل آرام گرفت،
مَقصَد است.

– که خب مقصد من تویی 🙂

در یادداشتی عاشقانه آمده: خواب بودید، بوسیدمتان، ولی افاقه نکرد، عصر برمی‌گردم

پدر بزرگم همیشه میگفت : نزار اونی که دوسش داری ازت فاصله بگیره و باهات حرف نزنه
حرف نزدن ادمارو از هم دور میکنه
میگفت هر وقت مامان بزرگم باهاش قهر میکرد در ظرف خیاشورو سفت میکرد که مامان بزرگم نتونه بازش کنه و مجبور شه باهاش حرف بزنه
همینقدر عاشق
:))♥️