103
یه وقتایی دیگه دنبال خوشحال بودن نیستی
فقط دلت میخواد دیگه اذیت نشی
آیت الله بهاءالدینے مے فرمودند
اگر زنان چادرے مے خواستند نشانشان مے دادم عرقی ڪه در فصل گرما به خاطر حفظ حجاب مے ریزند ، دانه دانه اش خورشید است
شما خورشید خدا هستید
یه چیزایی رو یادتون باشه همیشه
هیشکی واسه غریبه ها ناز نمی کنه، هیشکی بیمار نیست بیاد با رهگذر کوچه خیابونا قهر کنه
کسی بیکار نیست رو دور و بریای هر دوست و آشنایی حساس شه هیچ آدم عاقلی حسودِ کسی که دوستش نداره نمیشه، هر عقل سلیمی حالیشه که هیشکی به آدمی که جایگاه خاصی توی زندگیش نداره گیر نمیده
هیشکی اونقدر نفهم نیست که به خاطر کسی که براش مهم نیست غیرتی شه، بحث کنه باهاش، احساس خطر کنه از دلبریای بقیه، بهونه بگیره، بجنگه برای حفظ قلمروش
اگه حساس میشه
اگه حسودتونه
اگه قهر میکنه
اگه غیرت داره روتون
خوش به حالتون که خیلی دوستتون داره، یه لطفی کنین لذت این ناز و نیازارو نگیرین ازش
اگرم که نه و از این خبرا نیست، بدانید و آگاه باشید که یه جای کار عشق و عاشقیتون حسابی میلنگه
طاهره اباذری هریس
خیلی جاها بدرد خیلیا خوردم
خیلی درد ها رو هم از همون خیلیا هوردم
از عکس های دونفره ی خوش رنگ و لعاب صفحه های مجازی و استوری های عاشقانه و لاکچری بازی های تازه مد شده و دوست های اجتماعی و رل های دو روزه و از این قبیل روشن فکری ها از اولش هم خوشم نمی آمد، توی کتم نمیرفت اصلا
من اهلِ عشق و عاشقی های این دور و زمانه نبودم… جورِ دیگری میخواستمش
حساب کرده بودم یکی از روزهای بهشتی اردیبهشت، دست خانواده اش را میگیرد و می آید خاستگاری و من چادر سفید گلدار سر میکنم و وقتی برایش چایی تعارف میکنم، حسابی به صورت سرخ از خجالت و پیشانی عرق کرده اش می خندم و او هم به لپ های گل انداخته و دست های لرزان من و وقتی آقاجانم میگفت هرچه دخترم بگوید، از سکوتم که علامت رضاست میفهمید که موافقم و مبارک باشدی میگفت که خواهرهایمان که مثلا قرار بود توی جمعِ بزرگ ترها نباشند از پشت در، بلند کل بکشند و همه را بخندانند
یک مراسم جمع و جور میگرفتیم و میرفتیم سر خانه و زندگیمان. صبح ها که میرفت سر کار و شبها که برمیگشت، خانه ی نقلیمان پر بود از کلیشه های بی تکرارِ یک زندگیِ پر از خوشبختی
شمعدانی های کنار پنجره برای خودشان لم میدادند و بوی قرمه سبزی توی فضا میپیچید و شال سرمه ای نیمه کاره و میل و کاموا روی صندلیِ لهستانیِ رو به پنجره ی خانه دلبری میکرد و شب ها موقع فیلم دیدن توی آغوشش خوابم میبرد و صبح با بوسه های پر امنیتش از روی پیشانیم بیدار میشدم و روزگار میگذراندیم به خوشی و نا خوشی ولی باهم
بعدترها هی از اول هفته به جانم غر میزد که حاج خانوم زنگ بزن آخر هفته حتما دست نوه هارا هم بگیرند و بیایند اینجا و من غر میزدم که حاج آقا کو تا آخر هفته و چشم به هم نزده میشد آخر هفته و بچه هایمان با بچه هایشان می آمدند و سر و صدا و خوشی از سر و کول خانه بالا می رفت و یکهو وسط جمع انگار نه انگار که سن و سالی ازمان گذشته، می بوسید مرا و من اعتراض میکردم که زشت است جلوی بچه ها حاجی و میخندید که زشت کجا بود حاج خانوم، تازه یک رژ قرمز حاجی پسند میزدی خوشگلتر هم میشد و وقتی میگفتم خدا مرگم بده و از ما دیگر گذشته و پیر شده ایم میگفت آدم عاشق نه خودش پیر میشود، نه عشقش! ما تازه اول جوانیمان است و بچه ها ریز ریز میخندیدند
میخواستم حتی مرگم هم، غروب یک روز پائیزی و در آغوش او باشد، وقتی برای آخرین بار برایم شاملو می خواند و روی چشم هایم را میبوسید، میان آخرین نگاهِ دو پلکم محبوسش کنم و دیگر چیزی نبینم و نشنوم و آخرِ کارم هم در آغوش او باشد و روی فراخی دشت سینه اش که سرزمین من بود به طولانی ترین خواب عمرم فرو بروم
میخواستم اما نشد، او اهل این زمانه بود، طبق مد سال پیش میرفت و من… اهلِ عشق و عاشقی های این دور و زمان نبودم… جورِ دیگری میخواستمش
طاهره اباذری هریس
ما آدم ها خوب بلدیم بعد از شنیدن داستان زندگی دیگران در دلمان بگوییم: اگر من بودم هرگز این کار را نمی کردم
اما بی برو برگرد روزی خواهد رسید که آن ” هرگزِ با اطمینان ” ما را وسط همان داستان پرت می کند و مشغولِ همان عملِ نکوهش شده
کاش می دانستیم قصه های زندگی تکراری اند، فقط جای شخصیت ها عوض می شوند
پریسا زابلی پور
بغض: پس مانده های درد، خود درد
بغض
ایهامی ست که
یک معنایش پس مانده های درد است
و معنای دیگرش خود درد
طاها رحیمیان
