همه میگن اینکه چیزایی که قبلا خوشحالت میکرد، دیگه خوشحالت نکنه بده
اما نه، بنظرم اینکه چیزایی که قبلا ناراحتت میکرد، دیگه عین خیالت نباشه بده، این قوی شدن نیست بی‌تفاوت شدنه، از بین رفتن احساسات و وجدانه، دور شدن از خود واقعی و عادت کردن به اون چه نمیخوایمه
اینکه به چیزی که قبلا باعث میشد زار بزنی، بخندی اسمش قدرت نیست، اسمش ناامیدیه اینکه میدونی هیچی بهتر نمیشه و به‌ جاش همه چیز هی بدترم میشه، پس تصمیم میگیری پوست کلفت‌شی و دیگه نشکنی، نبازی

بی‌تفاوتی در برابر رنج ترسناک‌تر از بی‌تفاوتی در برابر شادیه، بوی عادت به نفس کشیدن تو هوای بد بوی یه اتاق نمور تاریکی که توش همه چی داره میسوزه، میده
اصلا ربطی به بزرگ و قوی شدن نداره فقط معنیش تسلیم شدن و دست از مبارزه کشیدنه، اینکه چیزی که تا دیروز زشت بود رو قشنگ ببینیم، قشنگیه نگاهمونو به رخ نمیکشه، بلکه شاید داره تسلیم شدنمونو اعلام میکنه

ما نسل آدم‌های گذاریم. بچه‌های نه این طرف نه آن طرف. همان‌هایی که از تلویزیون سیاه و سفید به ماهواره و کارت تی‌وی و فلان و فلان رسیدند. ما هر شب که خوابیدیم، فردایش دنیا عوض‌تر شده بود. نصفمان این طرف ماند و نصفمان آن طرف. ما همه‌اش ماندیم بین دو تا چیز. دو تا حرف، دو تا فرهنگ، دو تا اعتقاد، دو تا روش زندگی و هی درها بسته‌تر شد و هی ما بین آن دو تا چیز فشرده‌تر شدیم. حالا توی هر خانه‌ای را که نگاه کنی، یک چندتایی آدم‌های دوشقه شده می‌بینی که سر کار می‌روند، زندگی می‌کنند، نفس می‌کشند. آدم‌هایی که رد چاقوی “نسل گذار بودن” هنوز روی جای بریدگی‌شان مثل روز اول معلوم است

‏روبروی پنجره آپارتمان ما، یک پنجره هست که دوتا بچه که خواهروبرادرند ازپنجره با پسرمن صحبت می کنند. آمار کارتونها، اسباب بازیها و حتا دسشویی رفتن هم رو دارند

هفته پیش به بهانه تولد دخترک رفتیم و برای هردوشون کتاب هدیه بردیم . برای اولین بار از نزدیک دیدیمشون
به مامانشون شماره دادم و شماره گرفتم.امشب پیتزا سفارش دادیم وطبق معمول پسرم دوید پشت پنجره و خبررسانی کرد
‏مامانشون زنگ زد که لطفا برای ماهم سفارش بدین و گفتم چشم.هرسه تا پشت پنجره منتظر نشستند

‏پیک که رسید مامان اونها یک سبد انداخت پایین که آقای پیک از پله نره بالا
(آسانسور ندارن)
‏پیک پیتزای اونها رو گذاشت داخل سبد و اومد داخل حیاط ما. هرسه تا بچه از خوشحالی دست می زدند و می خوندند:پیتزا پیتزا

‏آقای پیک هم جعبه هارو گذاشت روی سرش و شروع کرد به رقصیدن
‏حال هممون قشنگ شد حتا درخت توی کوچه،حتاپیتزاهای توی سبد که داشتند از پنجره بالا کشیده می شدند

سیمای زنی در دور دست

خدایا در این شب های قدر قدم هایی را که برایم بر می‌داری بر من آشکار کن
تا درهایی را که به سویم می‌گشایی ندانسته نبندم و درهایی را که به رویم می‌بندی به اصرار نگشایم

شهر پره از هیکلای خوب و ماشینای میلیاردی، ولی نه اونی میمونه که هیکلش خوبه، نه اونی که تو تخت باهاش خوش میگذره
نه اونی که قرار صبحونه میزاری باهاش، نه اونی که تو اینستا اولین سرچ هیستوریته

ته‌ تهش اونی می‌مونه که موقع بالا آوردن میاد موهاتو از پشت میگیره
اونی می‌مونه که با ده هزار تومن آخرِ کارتتم پایه بیرون رفتنه
اونی که تو خرابیِ ماشین، تو آفتاب سوزان باهات شهرو متر میکنه، اونو بچسب دوست عزیز

الان میفهمم چرا زنا وقتی میخوان یواشکی گریه کنن
یا پای گاز پشت به اتاق وایمیستن
یا وقتی صدای شیر آب بازه و تو حمام دارن رخ میشورن
دلشون یا سوخته یا آشوبه
هر چی هم میزنن درست نمیشه

حاشیه ی امن ایجاد کنید برای کسی که دوستش دارید
حاشیه ی امن ایجاد کنید برای کسی که دوستتان دارد
خیالِ عشق را تخت کنید که می‌روید دنبالش اگر برود
نازش را می‌کشید از اینجا تا هرکجا که دلش بخواهد
که منتِ یک نگاهش را می‌کشید به دوشِ تمامِ زندگیتان

گهگداری اجازه بدهید همان معشوقه ی رویایی قصه‌ باشد که نمی‌شود بی‌خیالش شد، که نمی‌شود از خیرِ حتی یک لبخندش گذشت، که نمی‌شود دل ازش کند، حتی اگر خانه‌اش سر قله ی کوهِ قاف باشد
ثابت کنید فرق دارد قضیه اش، با عالم، با آدم، با همه
مطمئنش کنید که می‌جنگید به خاطرش، که پی اش را می‌گیرید، که زمین و آسمان را به هم می‌دوزید برایش
فرقی نمی‌کند از سرِ ترس باشد یا غرور، این ها که نباشند، مفت نمی‌ارزد عاشقی

خلاصه کنم
اگر ادعای عشق دارید
اگر عاشقید
حاشیه ی امن ایجاد کنید برای کسی که دوستش دارید
حاشیه ی امن ایجاد کنید برای کسی که دوستتان دارد

طاهره اباذری هریس

زیاد که سفر بروی و راحت برای خودت خرج کنی، می‌شوی خوش‌گذران و ولخرج، و زیاد که خانه بمانی و در خرج کردن جانب احتیاط را بگیری، می‌شوی گوشه‌گیر و خسیس

زیاد که شاد باشی و بخندی، متهم می‌شوی به سبک‌سر بودن و سرخوشی، زیاد که اظهار به شادی نکنی، افسرده و دلمرده خطابت می‌کنند

زیاد که قبراق و سرزنده باشی، از دید دیگران، بی‌خیالی و خودخواه، حالت که خوب نباشد و برای سلامتی‌ات محتاط باشی، می‌گویند داری تمارض می‌کنی

زیاد که منظم و حساس باشی، می‌شوی وسواسی و زیاد که درگیر نظم و ترتیب نباشی، می‌شوی شلخته و بی‌نظم

این معیار عموم آدم‌هاست که معمولا در قضاوت کردنشان میانه را نگه نمی‌دارند و هر چقدر هم در رفتار و منشت احتیاط کنی، آخر به چیزی متهمت می‌کنند

بام قضاوت، به شیروانی بلندی می‌ماند با شیب بسیار تند که آدم‌هایی که از آن بالا می‌روند، ناگزیر، یا از این سمت می‌افتند، یا از سمت دیگر و هیچ‌کس توان ایستادن در میانه‌ی این بام را ندارد

پس بیخیالِ حرف مردم شو
درگیر قضاوت‌ها نباش و هرجور راحتی زندگی کن

نرگس صرافیان طوفان

آدم هایِ زيادى را میشناسم
كه مرا دوست ندارند
اما در ميانِ اين همه
مهم تو بودى
كه از همه بيشتر دوستم نداشتى🖤

پيمان شمس