شرمم کشد
که بی تو نفس میکشم هنوز
تا زنده ام
بس است همین شرمساری ام

شهریار

بیستون لرزید و کرمانشاه را ماتم گرفت
این دلِ فرهاد ِ عاشق را سراسر غم گرفت

شوق پاییزی چرا همواره در اندوه بود
در گلستان روی گلها را چرا شبنم گرفت

میچکد از چشمِ خونبارِ خلایق اشکها
گونه ام از چشمِ خیسم بهرِ این غم، نم گرفت

زلزله همچون بلایی بود و عصیان کرد و زان
دوستان و خویشوندان را فلک از هم گرفت

مردمانِ کُرد را داغی به دل آمد پدید
میشود آیا چنین غمنامه دستِ کم گرفت؟

بیستون و کُردِ کرمانشاه را تنها که نه
کلِّ ایران را سراسر اشک و آه و غم گرفت

فاش میگویم آتش به جانم شعله زد
زین خبر اینک قرار و راحت و خوابم، گرفت

ناشناس

از زلزله و عشق خبر کس ندهد
آن لحظه خبر شوی که ویران شده ای

شفیعی کدکنی

ﺩﺳﺖﻫﺎﯾﺖ ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﺳﻂ ﺗﺎ
ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﺍﯾﻦ ﻣﺜﻠﺚ ﺩﺭ ﻣﺮﺑـﻊ ﺳﺨﺖ ﻏﻮﻏـﺎ
ﻣﯽﮐﻨﺪ

ﺳﺒﺰ، ﻗﺮﻣﺰ، ﺳﺮﻣﻪﺍﯼ، ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﺭﻧﮓﻫﺎ
ﺻﻮﺭﺕ ِ ﺗـﻮ ﺭﻭﺳﺮﯼﻫﺎ ﺭﺍ ﭼـﻪ ﺯﯾﺒﺎ
ﻣﯽﮐﻨﺪ

ﺭﺍﻣﯿﻦ ﻋﺮﺏ ﻧﮋﺍد

رد انگشتِ تو بر گودیِ فنجان من است
از کجا دست به آینده‌ی فالم بردی

همه دیدند که یک سیبِ معلق دارم
لعنتی پیش خودم زیر سوالم بردی

علیرضا آذر

گیرم ای دوست قمار از همه عالم بردی
دسـت اخر همه را باخــتـه میباید رفـتــ

صائب تبریزی

بشنـو این نی چون شکــایت می‌کـــنـد
از جـداییــهـــا حکـــــایت مـــی‌کــــنـد

کــــز نیستـــان تـــا مـــــرا ببریــــده‌انـد
در نفیــــــرم مــــــرد و زن نالیـــــده‌انـد

سینه خواهم شرحـــه شرحـــه از فراق
تـــا بگـــویــم شـــرح درد اشتیـــــاق

هـــر کسی کو دور ماند از اصل خویش
بـــاز جویـــد روزگــــــار وصـــل خـــویش

مــن بــــه هــــر جمعیتی نالان شـــدم
جفــت بــدحالان و خوش‌حالان شـــدم

هــر کســی از ظن خــود شــد یـار من
از درون مـن نجســت اســـرار مــن

ســـر مــن از نالـــه‌ی مـــن دور نیست
لیـک چشم و گوش را آن نور نیست

مولانا

من بی‌مایه که باشم که خریدار تو باشم
حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم

تو مگر سایه لطفی به سر وقت من آری
که من آن مایه ندارم که به مقدار تو باشم

خویشتن بر تو نبندم که من از خود نپسندم
که تو هرگز گل من باشی و من خار تو باشم

سعدی