ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺳﮕﯽ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺷﯿﺮ ﺧﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﺪ . ﻭﻗﺘﯽ ﺳﮓ ﺩﯾﺪ
ﺷﯿﺮ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ، ﻃﻨﺎﺑﯽ ﺍﻭﺭﺩ ﻭ ﺷﯿﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﺑﺴﺖ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺷﯿﺮ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻭﺿﻌﯿﺘﺶ ﺷﺪ . ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ
ﻃﻨﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ .

ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﺮﯼ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﺬﺭ ﺑﻮﺩ . ﺷﯿﺮ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﺮ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺍﯼ ﺧﺮ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺑﻨﺪ ﺑﺮﻫﺎﻧﯽ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺪﻫﻢ .

ﺧﺮ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻃﻨﺎﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺷﯿﺮ ﺑﺎﺯ
ﮐﺮﺩ .
ﻭﻗﺘﯽ ﺷﯿﺮ ﺭﻫﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﻭ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺧﻮﺏ
ﺗﮑﺎﻧﯿﺪ ، ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﺮ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﺍ
ﻧﻤﯿﺪﻫﻢ
ﺧﺮ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ :ﻭﻟﯽ ﺗﻮ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﯼ !!!
ﺷﯿﺮ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﺍ ﻣﯿﺪﻫﻢ .

ﺯﯾﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﮕﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺪ ﮐﺸﻨﺪﻭ ﺧﺮﺍﻥ ﺑﺮﻫﺎﻧﻨﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻥ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩ

ﻭ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ

گنجشکی با عجله و تمام توان به آتش نزدیک می شد و برمی گشت !
پرسیدند : چه می کنی ؟
پاسخ داد : در این نزدیکی چشمه آبی هست و من مرتب نوک خود را پر از آب می کنم و آن را روی آتش می ریزم !
گفتند : حجم آتش در مقایسه با آبی که تو می آوری بسیار زیاد است ! و این آب فایده ای ندارد !
گفت : شاید نتوانم آتش را خاموش کنم ، اما آن هنگام که خداوند می پرسد : زمانی که دوستت در آتش می سوخت تو چه کردی ؟
پاسخ میدم : هر آنچه از من بر می آمد !

دوستی نه در ازدحام روز گم می شود نه در سکوت شب ، اگر گم شد هرچه هست دوستی نیست . . .

❤❤ تقدیم به همه دوستان خوب . . .

ﭼﻮﭘﺎﻧﯽ ﻣﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﺗﺶ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺟﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ.
ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺟﯿﻦ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ :
ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﺑﺰﻧﻢ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻟﺒﺖ ؟
ﭼﻮﭘﺎﻥ ﮔﻔﺖ: ﺁﯾﺎ ﺳﺰﺍﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ؟
ﻣﺎﺭ ﮔﻔﺖ : ﺳﺰﺍﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺪﯼ ﺍﺳﺖ …
ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﺳﻮﺍﻝ ﺑﮑﻨﻨﺪ
ﺑﻪ ﺭﻭﺑﺎﻫﯽ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ.
ﺭﻭﺑﺎﻩ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺗﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺭﺍ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺣﮑﻢ ﮐﻨﻢ،
برگشتند ﻭ ﻣﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻥ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ،
ﻣﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻤﺪﺍﺩ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻭﺑﺎﻩ ﮔﻔﺖ:
ﺑﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﺭﺳﻢ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ.

ﮐﻠﯿﻠﻪ ﻭ ﺩﻣﻨﻪ

ﺣﺎﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ؛ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ .
ﺣﺴﻨﮏ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ
ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺷﻴﺮ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﭼﻪ ﺷﺪ؟
ﻣﺴﮑﻦ ﭼﻪ ﺷﺪ؟
ﮐﺎﺭ ﭼﻪ ﺷﺪ؟
ﺣﺎﮐﻢ ﮔﻔﺖ : ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺁﮔﺎﻩ ﮐﺮﺩﻱ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻴﺸﻮﺩ .

ﻳﮑﺴﺎﻝ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺣﺎﮐﻢ ﮔﻔﺖ : ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ، ﮐﺴﻲ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﻔﺖ،ﮐﺴﻲ ﻧﮕﻔﺖ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺷﻴﺮ ﭼﻪ ﺷﺪ، ﮐﺎﺭ ﻭ ﻣﺴﮑﻦ ﭼﻪ ﺷﺪ!
ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﮔﻔﺖ: ﺣﺴﻨﮏ ﭼﻪ ﺷﺪ؟

عبید زاکانی در اواخر عمرش به شدت دچار فقر و درماندگی شد
از اینرو تک تک فرزندانش را فراخواند وبه اوگفت در این خانه گنجی پنهان کرده ام
که بعد از مرگم به تو تعلق میگیرد مبادا دیگر برادرانت از آن باخبر شوند

و بدین وسیله مورد توجه پسرانش قرار گرفت

وتا موقع مرگش در رفاه و آرامش زندگی کرد.
بعد از مرگش همه فرزندان برای تصاحب گنج رفتند
و وقتی باحضور دیگر برادران مواجه شدند متوجه شدند پدرشان وعده گنج را به همه فرزندان داده است

وقتی شروع به کندن زمین کردند صندوقچه ای یافتند که داخلش تکه کاغذی بود که توی آن نوشته بود

من دانم و او داند وتو هم دانی
که یک دِرَم ندارد عبید زاکانی

گفت : اگه این یکی هم دختر بشه دستاشو قطع می کنم
خدا بهشان پسری داد که دست نداشت …
.

شکر نعمت نعمتت افزون کند
کفر نعمت از برت بیرون کند

پیرمردی سوار بر قطار به مسافرت می‌رفت. به علت بی‌توجهی، یک لنگه کفش ورزشی او از پنجره قطار بیرون افتاد. مسافران برای پیرمرد تأسف می‌خوردند. ولی پیرمرد بی‌درنگ، لنگه دیگر کفشش را هم بیرون انداخت. همه تعجب کردند. پیرمرد گفت: که یک لنگه کفش نو برایم بی‌مصرف می‌شود ولی اگر کسی یک جفت کفش نو بیابد، چه قدر خوشحال خواهد شد

دم خنده هاتون گرم

نکند در محشر، محمدرضا پهلوی جلوی ما را بگیرد و بگوید دیدید شما هم دستتان را بریدید

شهید آیت الله مدنی در نطقی که در جمع خبرگان ملّت داشتند با اشاره به ماجرای «یوسف و زلیخا» در قرآن حکیم به آن قسمت داستان اشاره کرد که وقتی زلیخا از عیب گیری زنان مصر با خبر شد آنان را به ضیافتی دعوت کرد و به دست آنان کارد وترنجی داد و در میان مهمانی به یوسف دستور داد که وارد ضیافت شود، آمدن یوسف‌‌ همان و بریده شدن دست زنانی که ملامت گر زلیخا بودند همان. شهید آیت الله مدنی با گریه دردناک در پشت تریبون ادامه داد: آقایان! نکند در محشر و قیامت محمد رضا پهلوی جلوی ما را بگیـرد و بگوید دیدید شما هم وقتی دستتان ترنج دادند دستتان را بریدید و مثل من کاخ نشین و طاغوتی شدید

دم خنده هاتون گرم

سمیناری برگزار شد و پنجاه نفر در آن حضور یافتند. سخنران به سخن گفتن مشغول بود و ناگاه سکوت کرد و به هر یک از حاضرین بادکنکی داد و تقاضا کرد با ماژیک روی آن اسم خود را بنویسند. سخنران بادکنک‌ها را جمع کرد و در اطاقی دیگر نهاد. سپس از حاضرین خواست که به اطاق دیگر بروند و هر یک بادکنکی را که نامش روی آن بود بیابد. همه باید ظرف پنج دقیقه بادکنک خود را بیابند. همه دیوانه‌وار به جستجو پرداختند؛ یکدیگر را هُل می‌دادند؛ به یکدیگر برخورد می‌کردند و هرج و مرجی راه انداخته بودند که حد نداشت

(بیشتر…)