من می توانم
جای سیگار نقاشی بکشم
با دوغ مست کنم
با وسایل خانه تمام شب را تانگو برقصم
و به جای تو
بالشتک دوران کودکی ام را در آغوش بگیرم
تو برای فراموش کردن کسی که بی نظیر
دوستت داشت
چه خواهی کرد؟
0
من می توانم
جای سیگار نقاشی بکشم
با دوغ مست کنم
با وسایل خانه تمام شب را تانگو برقصم
و به جای تو
بالشتک دوران کودکی ام را در آغوش بگیرم
تو برای فراموش کردن کسی که بی نظیر
دوستت داشت
چه خواهی کرد؟
خوب یادم نیست چندساله بودم
تنها بخاطر دارم یک روز در هیاهوی این زندگی ناگهان به دو چشم مشکی و نافذ برخوردم که از آن به بعد آن دو تیله ی مشکی رنگ تمام دنیای من شدند
خوب به یاد دارم اولین بار که دیدمش با چشمان مشکیش و یک لبخند که از صورتش محو نمیشد خیره شد بهم و گفت
جانم بفرمایید؟
تا آن زمان از انسان های زیادی
“جانم بفرمایید”
شنیده بودم ولی انگار جنس این یکی فرق داشت
آنقدری ناب بود که وقتی شنیدم مانند مسخ شده ها چشم از او برنداشتم و با لکنت حرفمو گفتم
از آن روز زمان زیادی میگذرد
آنقدر زیاد که من در کوچه پس کوچه های این شهر بجای او چند تار موی سپید لابلای موهایی که حسرت انگشتان او به دلشان مانده یافتم
من دیگر هیچ جای این شهر را پیدا نکردم که بروم آنجا زل بزنم به جانانم و او به من از همان “جانم بفرمایید“های همیشگی اش تحویل بدهد و من بشوم شبیه دخترکی که شیرین ترین شراب دنیارا چشیده
من بزرگ شدم ؛ عوض شدم ؛ عاقل شدم اما عشق او نیز در وجودم بجای اینکه از بین برود با من قد کشید و هرروز بزرگ و بزرگ تر شد
هنوز به عادت آن روزهایم در دفترچه ای که لای ورقهایش گلبرگ گل سرخ است چوب خط میکشم برای دیدنش
آن زمان عاشق جاهای آرام بودم تا بنشینم و ساعتها بدون هیچ دغدغه ای به او فکر کنم اما امروز ساعتها در خیابان های شلوغ پرسه میزنم به امید پیدا کردن یک نگاه آشنا
آری چشمانش مشکیست ، همرنگ چشم هزاران نفری که هرروز از کنارم عبور میکنند اما چه کسی میتواند مانند او نگاهم کند؟
نمیدانم سرانجام قصه ی این عشق گم شده چه میشود؟
اما خوب میدانم روزی میرسد که دخترم از من میپرسد
مادر بنظرت عاشقانه ترین جمله ی دنیا چیست؟
و من با چشمانی به اشک نشسته میگویم
جانم بفرمایید؟
و او به اینهمه دیوانگی من میخندد
خوب میدانم روزی فراموشی هم که بگیرم
همه کسم را هم از یاد ببرم چیزی در اعماق وجودم فریاد میزند من کسی را دوست داشته ام
خنده، بخیه است
بوسه، بخیه است
فراموشی، بخیه است
مهربانی، بخیه است
آدم، بی بخیه متلاشی می شود
آدم
زخم است
طاهره خنیا
عاشق موهای بلند بودی
بیست سالی میشود موهایم را کوتاه نکردم
دختر 18 ساله ام میپرسد
مادر تو عاشق شده ای؟!؟
اسمت را که میگویم
رو ترش میکند
ناراحت میشود و میگوید
تو پسر دوستی
برادرم را بیشتر دوست داری
بغض میکنم
پدرش مرد خوبی است
اما پسرم درست مثل توست
همان قدر پر جذبه و دوست داشتنی
همان قدر قد بلند و مغرور
اشکم میریزد
دخترم را بغل میکنم و میگویم: نه دخترم
من عاشق نشده ام
دیوانه شده ام
و او میگوید خوش به حال پدرم
گناه کبیره من
کجایی؟!؟
دوست دارم لعنتی ولی هیچوقت اینو نفهمیدی
هیچوقت
هیچوقت نفهمیدی بی تو حتی ی لحظه از این زندگیو نمیخوام
اونوقت توعه احمق بدون اینکه فکر کنی بعد تو چه بلایی سر من میاد خودت میبری و میدوزی و خودت میری
ولی من رو که نمیتونی مجبور ب رفتن کنی من تا ابد و یک روز پای تو میمونم
تو نباش، تو نگو، تو قربون صرقه نرو، تو بغل نکن ،تو دست رو موهام نکش، تو پیشونیمو بوس نکن، تو ویس نده، تو هیچ کاری نکن
من هستم
من بجات مینویسم، من بجات میخندم، من بجات بغض میکنم، من بجات گریه میکنم؟ من بجات هی فدا میشم، هی میمیرم و زنده میشم، هی دلتنگ میشم
من اینجا میمونم من هیچجا نمیرم تو هم نمیتونی کاری کنی
منو پیامات منو ویسات باهم حالمون خوبه ما کنار هم خوشحالیم تو هم نباشی یادت هست که باهاش زندگی کنم تو برو هرجا که میخوای
من بجز تو کسی رو ندارم پس بجز آغوش تو هم جایی رو ندارم
تو خوب باش من خوبم
تو فقط خوب باش بدرک ک من از دلتنگی و بغض بمیرم
ﺍﯾﻦ ﺧﻂ
ﺍﯾﻦ ﻧﺸﺎﻥ
ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯿﺮسه ﮐﻪ ﺩﻟﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻦ ﺗﻨﮓ ﻧﻤﯿﺸﻪ
ﺑﺮﺍﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻧﻢ
ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺒﻬﺎیم
ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﻢ
ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﺑﺎﺯﯾﺎﻡ
ﻭﺍﺳﻪ ﺣﺴﺎﺩﺗﻢ
ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﻧﻢ
ﻭﺍﺳﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺻﺪﺍﻗﺘﻢ
ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﺑﮕﺬﺭیم ﻋﺰﯾﺰﻡ سلاﻡ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﯿﺖ ﺑﺮﺳﻮﻥ
ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺵ ﻏﺮﻭﺭﺗﺘﻮ ﺑﺒﻮﺱ ﻭ ﺑﻪ ﻏﺮﻭﺭﺕ ﺑﮕﻮ ﺑﻬﺎﯼ ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪﺵ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺴﺖ
ﻟﺞ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ سلاﻡ ﻣﯽ ﺭﺳﻮﻧن
وﻋﺪﻩ ﺩﯾﺪﺍﺭﻩ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﻭﺯ گریه وحسرتت ﻭ ﺭﺍﺱ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯿﺖ
یک روز که دلت گرفته و از پنجره ی اتاقتان بیرون را تماشا میکنی دخترو پسر جوانی را میبینی که خندان و خوشبخت دست هم را گرفته اند و قدم میزنند، یکهو یاد من می اٌفتی که قدم زدن و بستنی خوردن در هوای بارانی را دوست داشتم، سرت را برمیگردانی به همسر زیبایت که دارد لاک جدیدش را تِست میکند نگاه میکنی و میگویی: هوا سرد است برویم قدم بزنیم و بستنی بخوریم؟
با ناز پیشنهادت را رد میکند و ازتو درباره ی لاک جدیدش نظر میخواهد، یاد آن روز می اٌفتی که ناشیانه ناخن هایم را لاک زده بودی و من با اینکه میدانستم قشنگ نشده کلی قربان صدقه ات رفتم و قول دادم همیشه برای لاک زدن از دست های مهربان تو کمک بگیرم
درحالی که کنارش ایستاده ای موهای فر و مشکی اش را نوازش کنی و بگویی: میشود اینبار من برایت لاک بزنم؟
اخم هایش درهم برود و از ناشی بودنت ایراد بگیرد
دستت روی موهایش باشد و موهای بلوند لخت مرا یادت بیاید
به اتاق سوت و کور نگاه کنی به رنگ های تیره ی نشسته بر دیوار و صدایم توی گوشت بپیچد که دارم برای اتاق خوابمان نقشه میکشم، از پرده های گل گلی بنفش میگویم که قرار است خودم بدوزم و باید با روتختی مان ست باشد، از طرح ها و رنگ های شادی که باید روی دیوار بزنیم، شمع ها و قاب عکس هایی که خودمان باید درستشان کنیم، از جمله هایی که روی آینه برای هم مینویسیم، دفترخاطرات مشترکمان و گلدان های رنگی پشت پنجره
و دلت بیش از پیش بگیرد و یادت بیاید همسرت هیچوقت پیراهن هایت را نپوشیده و با خـل بازی هایش تورا مجبور به خندیدن نکرده است که اگر در این عصر سرد من کنارت بودم عطر عود خانه را برمیداشت و کیکی که باهم درست کرده بودیم توی فِر درحال آماده شدن بود بعدش دوتایی نقاشی میکشیدیم ، برایت شعر میخواندم و سلفی های عجیب و غریب میگرفتیم که بچسبانیم به دیوار خاطره هایمان و به کسی هم ربطی نداشته باشد زندگیمان مثل خاله بازی های دوران کودکی پر از اتفاقات ساده و رنگارنگ است
همسرت صدایت کند به شب غم زده ی چشمانش خیره شوی و سبز گرم و پر از شیطنت چشم مرا به یاد بیاوری ، لبخند خشکی تحویلش دهی و مثل همیشه از زیبایی أش تعریف کنی و همین برایش کافی باشد اصلا هم مثل من مجبورت نکند از روی دوستت دارم صد بار بنویسی و همه أش را توی آلبوم بچسباند ، اصلا هم نفهمد حالت خوب نیست نفهمد فندکت مدتهاست همدمت شده است ، نفهمد دلت عشق میخواهد
و زیبایی أش برایت کافی نباشد و هرگز نتواند جای منِ معمولی را برایت پر کند… هرگز
دستمُ محکم تو دستش فشار میده
آخ که درمیاد چشم هاش از شیطنت برق میـزنه و دستمُ میبوسه و پشت بندش گاز می گیـره، دیوونه است خب…من دیوونه تـر
میگم منُ نداشتی چیکار میکردی؟
ابروهاشُ بالا میندازه و با نگاهِ عاقل اندر سفیه زل میزنه بهم: این اعتماد به نفسُ از کجا خریدی عزیزدلم؟
بعدمیزنه زیرِ خنده، لپاش که چال میوفته فشارم بالا پایین میـشه
با مشت اروم میزنم به بازوش و “زهــرِ مـار” کشداری حواله اش میکنم
میگه: تو که نباشی یکی هست که خوب جاتُ پر میکنه
دلم هُری میریزه
اخمامُ تو هم میکشم و به حالت قهر دستمُ از دستش در میارم
محکمتر دستمُ می چسبه
سیگارشُ از جیب کتش درمیاره و میگه: ایشونُ میگم، فکر کردی واسه چیه وقتی پیشِ تواَم نمی کشم هوم؟ نکنه فکر کردی به فکر ریه های توام خنگِ من؟ تو باشی به کارم نمیاد که… ولی امان از روزی که نباشی… انقد میکشم میکشم میکشم تا خودمم با دلتنگیام دود شم برم هوا
شما بودید نمی مُــردید براش….؟
میدونی چیه؟!؟!
قبل تر ها که هنوز غرورم سر به فلک میکشید
عاشق شدم
غرور سر به فلک کشیدم نمیذاشت بهش بگم
از طرفی احساس لعنتیم جون میداد برای یک دقیقه کنارش بودن
باید کاری میکردم
کاری که نه غرورم رو بشکنه نه احساسم رو له کنه
شب و روز کارم شده بود عوض کردن پروفایل
پروفایلای غمگین
از همونایی که اگه ببینی تا یک هفته برای طرف خون گریه میکنی
اونم حرصش در میومد ازین دیوونه بازی های من
میومد کلی غر غر میکرد و میگفت نذار ازین چرت و پرتا ؛ دشمن شاد نکن و
آخ که نمیدونید چه قندی تو دلم آب میشد با این حرفاش
اصلا بهترین پی امهای عمرم بودن
الانم که عاشق همیم بازم غرورم رو دارم
دلم که میگیره تموم دلتنگیهام رو روی پروفایلم پخش میکنم تا بیاد و بخونه و بفهمه که دیوانه جانش یه مرگش هست و باید خودش رو سریع به اون برسونه تا از دست نرفته
از من میشنوید عشق رو سخت نگیرید اونقدر دیوونه بازی کنید تا فلانی جانتان بیاد و در آغوشتون بگیره و بگه: بسه هرچی به این در و اون در کوبیدی تا حالی کنی این من رو
اونوقته که دیگه از خدا هیچ نمیخواید
هیچ
🙂
