حکیم ژاپنی در صحرایی روی شن ها نشسته و در حال مراقبه بود

مردی به او نزدیک شد و گفت مرا به شاگردی بپذیر!

حکیم با انگشت خطی راست بر روی شن کشید و گفت:کوتاهش کن

مرد با کف دست نصف خط را پاک کرد

حکیم گفت برو یک سال بعد بیا

یک سال بعد باز حکیم خطی کشید و گفت کوتاهش کن.مرد این بار نصف خط را با کف دست و آرنج پوشاند

حکیم نپذیرفت و گفت برو یک سال بعد بیا

سال بعد باز حکیم خطی روی شن کشید و از مرد خواست آن را کوتاه کند.مرد این بار گفت: نمی دانم و خواهش کرد پاسخ را بگوید

حکیم خطی بلند کنار آن خط کشید و گفت حالا کوتاه شد

این حکایت فرهنگ ژاپنی ها را نشان می دهد. نیازی به دشمنی و درگیری با دیگران نیست

با رشد و پیشرفت دیگران انگیزه تلاش بیشتر پیدا می کنند.به دیگران کار نداشته باش کار خودت را بکن

این همان شیوه ای است که ژاپن پس از جنگ جهانی بکار برد.

همه شب
چشم شدم
اشک شدم

ریزش یک کوه شدم
ناله ی جانسوز شدم

درطلب عشقِ تو
بیمار شدم

خاک نشین رخِ زیبایِ تو
دلدار شدم

به گدایی به درِ خانه یِ تو
بیدل و تبدار شدم

دربدرِ کوچه و بازار شدم

تاک شدم
برسر هر دار شدم
(بیشتر…)

به چه می اندیشی ؟!
نگرانی بیجاست
عشق اینجا و‎ ‎خدا هم اینجاست
لحظه ها را دریاب
زندگی در فردا نه، همین امروز است
راه ها منتظرند
تا تو هر جا که بخواهی برسی
لحظه ها را دریاب
پای در راه گذار
راز هستی این است …

تا دامن از من کشیدی ای سر و سیمین تن من
هر شب ز خونابه دل پر گل بود دامن من

***

جانا رخم زرد خواهی جانم پر از درد خواهی
دانم چه ها کرد خواهی ای شعله با خرمن من

***

بنشین چو گل درکنارم تا بشکفد گل ز خارم
ای روی تو لاله زارم وی موی تو سوسن من

***

ای جان و دل مسکن تو خون گریم از رفتن تو
دست من و دامن تو اشک غم و دامن من

***

من کیستم بی نوایی با درد و غم آشنایی
هر لحظه گردد بلایی چون سایه پیر امن من

***

قسمت اگر زهر اگر مل بالین اگر خار اگر گل
غمگین نباشم که باشد کوی رضا مسکن من

***

گر باد صرصر غباری انگیزد از هر کناری
گرد کدورت نگیرد آیینهٔ روشن من

***

تا عشق و رندیست کیشم یکسان بود نوش و نیشم
من دشمن جان خویشم گر او بود دشمن من

***

ملک جهان تنگنایی با عرصه همت ما
خلد برین خار زاری با ساحت گلشن من

***

پیرایه خاک و آبم روشنگر آفتابم
گنجم ولی در خرابم ویرانه من تن من

***

ای گریه دل را صفا ده رنگی به رخسار ما ده
خاکم به باد فنا ده ای سیل بنیان کن من

***

وی مرغ شب همرهی کن زاری به حال رهی کن
تا بردلم رحمت آرد صیاد صید افکن من

رهی معیری
غزلها – جلد سوم
کوی رضا