ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺩِﻩ ﺑﻪ اسم مش مراد به ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺷﺐ ﺍﺯ ﻗﻀﺎ ﺣﯿﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮﺩ

ﭘﺲ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺩﺭﮔﯿﺮﯼ ﺳﺨﺖ، ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺮ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮐﺸﺖ ﻭ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺩﻩ، ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﯼ ﺑﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ

ﺁﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ، ﻣﺶ مراد ﯾﮏ ﺷﯿﺮ ﺷﮑﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ
ﻣﺶ مراد با ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﺳﻢ ﺷﯿﺮ ﻟﺮﺯﯾﺪ ﻭ ﻏﺶ ﮐﺮﺩ . ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺖ ﺣﯿﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﺷﯿﺮ ﺑﻮﺩﻩ

ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺳﮓ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻣﺶ ﺗﯿﻤﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻏﺶ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺯﯾﺎﺩ ﺧﻮﺭﺍﮎ ﺷﯿﺮ ﻣﯽﺷﺪ

ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﯽِ ﺍﺳﻢ ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺘﺮﺳﯿﺪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﺠﻨﮕﯿﺪ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭﺗﺎﻥ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ

قبل از
پاسخ دادن
به سوالات ديگران

مدتي سكوت كن
تا پاسخ بهتري بيابي

سكوتت
در خاطر هيچكس نخواهد ماند

اما پاسخ ات را هميشه به خاطر خواهند سپرد

شازده كوچولو: آخرشم اونایی واسم ميمونن که اصن روشون حساب باز نکرده بودم و گذاشته بودمشون حاشیه ی زندگیم
روباه روزنامه روى ميز رو برداشت عينكشو زد و گفت
اوناهم منتظرن بیاریشون وسط که برن

آنتوان دوسنت اگزوپه ری

اگر دستم رسد روزی که انصاف از تو بستانم
قضای عهد ماضی را شبی دستی برافشانم

چنانت دوست می‌دارم که گر روزی فراق افتد
تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم

دلم صد بار می‌گوید که چشم از فتنه بر هم نه
دگر ره دیده می‌افتد بر آن بالای فتانم

تو را در بوستان باید که پیش سرو بنشینی
و گر نه باغبان گوید که دیگر سرو ننشانم

رفیقانم سفر کردند هر یاری به اقصایی
خلاف من که بگرفته است دامن در مغیلانم

به دریایی درافتادم که پایانش نمی‌بینم
کسی را پنجه افکندم که درمانش نمی‌دانم

فراقم سخت می‌آید ولیکن صبر می‌باید
که گر بگریزم از سختی رفیق سست پیمانم

مپرسم دوش چون بودی به تاریکی و تنهایی
شب هجرم چه می‌پرسی که روز وصل حیرانم

شبان آهسته می‌نالم مگر دردم نهان ماند
به گوش هر که در عالم رسید آواز پنهانم

دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت
من آزادی نمی‌خواهم که با یوسف به زندانم

من آن مرغ سخندانم که در خاکم رود صورت
هنوز آواز می‌آید به معنی از گلستانم

سعدی_دیوان_اشعار_غزل_چهارصد چهارده

من اون بیت های قشنگش رو که دوست داشتم آبی کردم ببخشید خلاصه

تو دوران راهنمایی یه رفیق داشتم خیلی با هم جفت و جور بودیم

تو مدرسمون یه پسره بود قلدره مدرسه اسمش سالار بود همیشه هفت هشتا نوچه موچه کنارش بود

چند باری با منو رفیقمم درگیر شده بود حسابی ازش کفری بودیم

رفیقم تازه میرفت کلاسای تکواندو و کارارته با هم نقشه کشیدیم که این عاقا سالار رو یه روز تنها بگیریم بزنیمش

و قرار شد زنگ ورزش بریم دم کلاسش تنهایی بکشیمش بیرون با لقت بزنیم تو شکمش

نقشه اینطوری بود که من برم دم کلاس بگم ناظم کارت داره بعد وسط راه دستاشو بگیرم رفیقم با لقت بزنه تو شکمش

رفتم در کلاس گفتم سالار هستش ؟؟

معلم اجازه داد اومد بیرون

تو سالن داشتم میبردمش سمت دفتر یهو مثه یه ماده خرس پریدم دستاشو از پشت گرفتم

رفیقمم بدو بدو از ته سالن شروع کرد دویدن بعد یهو جوو گیر شد مث بروسلی پرید بالا گفت قووووووووووودااااااا

ولی خو خیلی زود پرید

خیلی خیلی زود پرید ؛ هر چی کش داد خودشو ؛ آخرش یک متر عقب تر عین خیار خورد زمین

بعد ناظم اومد از دفترش بیرون ببینه صدای چی بود

صحنه ایی که دید اینطوری بود رفیق من ولو شده کف سالن منم مث شلنگ دارم تو دستای سالار تکون میخورم

عاقا اومد جلو یه جفت کشیده زد تو گوش سالار

منو رفیقمم میگفتیم به خدا ما داشتیم رد میشدیم یهو شروع کرد مارو زدن

ناظمه به سالار میگفت : مگه نگفتمت نبینم دیگه کسیو بزنی شتلق ، تو آدم بشو نیستی شوپولوق ؛ بیا بریم تا پروندتو بدم زیر بقلم پوووک
سالاره هم هی میگفت اقا غلط کردم دیگه تکرار نمیکنم

و این شد که ازون به بعد زنگ تفریح ها تو توالت قایم میشدیم و زنگای آخر از دیوار مدرسه فرار میکردیم و میرفتیم خونه

پوووک : به معنیه لگد محکم به باسن میباشد

سه تارم ، راست میگوید ، کمی ناکوک و بد حالم

مخالف میزنم ، زیرا ، مخالف گشته اقبالم

دلم می خواهد امشب را در آوایش رها باشم

ولی افسوس دلتنگم ، ولی افسوس بی بالم

اسیر اشک نافرمان ، اسیر بغض حرمانم

گلو را می فشارد دل ، پر از قیلم ، پر از قالم

نه آهی و نه سودایی ، نه شوری و نه غوغایی

دل آرایی ندارم تا که پرسد حال و احوالم

تنگ آب از روزهای قبل خالی تر شده است
زندگی در دوستی با مرگ عالی تر شده است

هر نگاهی می تواند خلوتم را بشكند
كوزه‌ی تنهایی روحم سفالی تر شده است

آخرین لبخند او هم غرق خواهد شد در آب
ماهِ در مرداب این شب ها هلالی تر شده است

گفت تا كی صبر باید كرد؟ گفتم چاره چیست؟!
دیدم این پاسخ، از آن پرسش سؤالی تر شده است

زندگی را خواب می دانستم اما بعد از آن
تازه می بینم حقیقت ها خیالی تر شده است

ماهی كم طاقتم! یک روز دیگر صبر كن
تنگ آب از روزهای قبل خالی تر شده است

شعر از فاضل نظر