شود تا ظلمتم از بازی چشمت چراغانی
مرا دریاب ، ای خورشید در چشم تو زندانی

خوش آن روزی که بینم باغ خشک آرزویم را
به جادوی بهار خنده هایت می شکوفانی

بهار از رشک گل های شکر خند تو خواهد مرد
که تنها بر لب نوش تو می زیبد ، گل افشانی

شراب چشم های تو مرا خواهد گرفت از من
اگر پیمانه ای از آن به چشمانم بنوشانی

یقین دارم که در وصف شکر خندت فرو ماند
سخن ها بر لب سعدی قلم ها در کف مانی

نظر بازی نزیبد با تو هر کس را که می بینی
امید من! چرا قدر نگاهت را نمی دانی ؟

❇حسین منزوی❇

خانه ما نبش کوچه میثاقیان بود، مطب دکتر شریفی انتهای کوچه. یک منشیِ دکتر شریفی هم بود که تزریقات انجام می‌داد
من مانند همه بچه‌های دنیا از دکتر، بیمارستان، داروخانه و… متنفر بودم. یعنی حاضر بودم شب‌ها از شدت سرفه روده و معده و همه امعا و احشایم بریزد بیرون روی فرش و تشک اما دکتر نروم

خب همیشه هم یک مادر بود که سوء‌استفاده کند و دو گزینه روی میز بگذارد. یک طرف شلغم، کدوی حلوا، کته ماست، سوپ سبزی مزخرف، پاشویه مادر، آن دستمال خیس سفید روی پیشانی و جوشانده چهارتخمه بود

و طرف دیگر دکتر شریفی، آن چوب بستنی کوفتی که تا خرتناق توی حلق می‌کرد، آمپول پنسیلین، بکش پایین، شل کن و شربت اکسپکتورانت زهرماری. خب قطعا بین بد و بد‌تر، بد بهترین گزینه بود
اصلاً همین نوع انتخاب‌ها بود که باعث شد اکثر ما دهه شصتی‌ها آدم‌هایی سیاسی باشیم

خلاصه دکتر شریفی را از ۸ فرسخی می‌دیدم انگار گیدورا و گودزیلا دیده باشم، آنطوری. یک‌بار که تب شدیدی کردم، آنقدر گیج بودم که توانایی تشخیص اینکه مرا کدام جهنم‌دره‌ای می‌برند نداشتم. پدر راه جهنم‌دره را خوب بلد بود و من را نزد دکتر شریفی برد

خب به هر حال دکتر شریفی هم مانند خیلی از پزشکان به صورت دیفالت برای هر بیماری ۲ آمپول تجویز می‌کرد. حالا می‌خواهد بیمار آنفولانزا داشته باشد میگرن یا پروستات داشته باشد، چه حامله باشد، چه نباشد

این بود که مرحمت کرده اینبار ۵ آپول تجویز کرد. از آن لحظه به بعد همه چیز برای من اسلوموشن شد: نترس بچه، آدم باش ، درد نداره خرس گنده، تاحالا پنیسیلین تزریق کرده گل‌پسرتون؟، خب بخواب، بکش پایین، بوی الکل، شلش کن، خب عزیزم کلاس چندمی؟، بغض، گریه، درد نداره که عزیزم، اصلا منو بببین یه چیزی بهت بگم، شل کن، منو ببین

این «منو ببین» همانا، خوشایند‌ترین «آخ گفتن» دنیا همانا. بی‌وجدان سیندرلا بود. اصلا سوفیا لورن زمان بود. چشمان عسلی، موی صاف و طلایی، قد حداقل صد و هفتاد… حالا تازه وقتی یک بچه ۷ ساله می‌گوید صد و هفتاد یعنی برو بالای صد و هشتاد… بچه است خب، متر و میزان چه می‌داند چیست

خلاصه نفهمیدم کی شل کردم، کی سفت کردم، کی آمپول را زد. هر چه بود از آنجا من شیفته خانم قنبری منشی دکتر شریفی، ۲۴ ساله؛ دیپلم تجربی و دارای مدرک فنی و حرفه‌ای شدم. از آنجا که می‌گویم یعنی سال ۷۳-۷۲. دیگر فقط و فقط یک گزینه و یک فکت‌ شیت روی میز بود: خانم قنبری

به هر بهانه‌ای بود خودم را به مریضی می‌زدم. بعد‌تر که پدر و مادر بوهایی بردند، متقاعد کردن آن‌ها کار سختی شد. آنجا بود که، وارد فاز اجرایی شده و عملاً مریض می‌شدم. می‌رفتم و بلافاصله در آن سرمای سگی به بالکن تا خوب سرما بخورم. یا شب‌ها بخاری را خاموش می‌کردم و بدون پتو می‌خوایدم. صبح مریضی،.. صبح دکتر شریفی، صبح خانم قنبری !! اصلا از یک‌جایی به بعد صبح خانم قنبری، ظهر خانم قنبری، شب خانم قنبری

خلاصه اینطور زمستان کوچه میثاقیان برای من، شد بهترین زمستان دنیا. بهار که آمد اما همه چیز عوض شد
بد‌ترین شد. غمانگیز‌ترین شد. یکبار که در کوچه برای دید زدن خانم قنبری ایستاده بودم، دیدم دکتر شریفی دست خانم قنبری را گرفته و از مطب بیرون آمد

آن قدر نفهم نبودم که ندانم دست توی دست یعنی چه؟ لبخند ذوق‌مرگی یعنی چه؟ دکتر شریفی از خط قرمز من گذشت. نامردِ بی‌وجدان! آمپول‌هایش را من بزنم، دردش را من بکشم، شل کرن‌هایش با من باشد، آخش را من بکشم، آن وقت قنبریانش را تو ببری؟
! بی‌قاموس

آن شب تا صبح گریه کردم. حالا لابد می‌گویید احمق‌ترین بودم
اما شما چه می‌دانید که آدم تمام زمستان را هفته‌ای هفت روز مریض باشد، یعنی چه؟ هی شل کند یعنی چه؟ آبکش شود یعنی چه؟ عشقش را، قنبریانش را، کس دیگری ببرد یعنی چه؟

❇وحید میرزایی❇

مردی با اسب و سگش در جاده‌ای راه می‌رفتند
هنگام عبور از کنار درخت عظیمی، صاعقه‌ای فرود آمد و آنها را کشت
اما مرد نفهمید که دیگر این دنیا را ترک کرده است و همچنان با دو جانورش پیش رفت. گاهی مدت‌ها طول می‌کشد تامرده‌ها به شرایط جدید خودشان پی ببرند

پیاده ‌روی درازی بود، تپه بلندی بود، آفتاب تندی بود، عرق می‌ ریختند و به شدت تشنه بودند
در یک پیچ جاده دروازه تمام مرمری عظیمی دیدند که به میدانی باسنگفرش طلا باز می‌شد و در وسط آن چشمه‌ای بود که آب زلالی از آن جاری بود

رهگذر رو به مرد دروازه ‌بان کرد و گفت: روز بخیر، اینجا کجاست که اینقدر قشنگ است؟

دروازه‌بان: روز به خیر، اینجا بهشت است

رهگذر: چه خوب که به بهشت رسیدیم، خیلی تشنه‌ایم

دروازه ‌بان به چشمه اشاره کرد و گفت: می‌توانید وارد شوید و هر چقدر دلتان می‌خواهد بنوشید

رهگذر: اسب و سگم هم تشنه‌اند

نگهبان: واقعأ متأسفم. ورود حیوانات به بهشت ممنوع است

مسافر خیلی ناامید شد، چون خیلی تشنه بود، اما حاضر نبود تنهایی آب بنوشد، ازنگهبان تشکر کرد و به راهش ادامه داد

پس از اینکه مدت درازی از تپه بالا رفتند، به مزرعه‌ای رسیدند
راه ورود به این مزرعه، دروازه‌ای قدیمی بود که به یک جاده خاکی با درختانی در دو طرفش باز می‌شد… مردی در زیر سایه درخت‌ها دراز کشیده بود وصورتش را با کلاهی پوشانده بود، احتمالأ خوابیده بود

مسافر گفت: روز بخیر

مرد با سرش جواب داد: ما خیلی تشنه‌ایم. من، اسبم و سگم

مرد به جایی اشاره کرد و گفت: میان آن سنگ‌ها چشمه‌ای است. هرقدر که می‌خواهیدبنوشید

مرد، اسب و سگ به کنار چشمه رفتند و تشنگی‌شان را فرو نشاندند

مسافر از مرد تشکر کرد
مرد گفت: هر وقت که دوست داشتید، می‌توانید برگردید

مسافر پرسید: فقط می‌خواهم بدانم نام اینجا چیست؟

مرد گفت: بهشت

مسافر: هشت؟!! اما نگهبان دروازه مرمری هم گفت آنجا بهشت است

مرد: آنجا بهشت نیست، دوزخ است

مسافر حیران ماند وگفت: باید جلوی دیگران را بگیرید تا از نام شما استفاده نکنند! این اطلاعات غلط باعث سردرگمی زیادی می‌شود

آن مرد گفت: کاملأ برعکس؛ در حقیقت لطف بزرگی به ما می‌کنند!!! چون تمام آنهایی که حاضرندبهترین دوستانشان را ترک کنند، همانجا می‌مانند

❇کتاب شیطان و دوشیزه پریم پائولوکوئیلو❇

من به آغوش تو گرفتارم، بازوان تو بند زندان است
این غزل های عاشقانه ی من، حبسیه های سعد سلمان است

چشم هایت دو بیتی فایز، گیسوانت قصیده ی سعدی
شعر گفتن برای تو مثل، زیره بردن به شهر کرمان است

من نگفتم که دوستت دارم، مستی ام را خودت ببین و بفهم
شدت این علاقه ام به تو را، ها کنم یا خودش نمایان است؟

شرح زیبایی تو آسان نیست، قلم از تو شکست خواهد خورد
هر کسی وصف کرده چشم تو را، مثل گیسوی تو پریشان است

و اذا الشمس کورت یعنی، پوشیه می زنی که دل نبری
صورتت آفتاب مد نظر در دل آیه های قرآن است

❇شایان مصلح❇

یک روز بوش و اوباما در یک بار نشسته بودن

یک نفر میرسه و میپرسه : چیکار دارین می کنین؟

بوش جواب می ده: داریم نقشه جنگ جهانی سوم رو تنظیم می کنیم

یارو می پرسه: چه اتفاقی قراره بیافته!؟

بوش میگه: قراره ما 140 میلیون مسلمان، و آنجلینا جولی رو بکشیم

یارو با تعجب میگه: آنجلینا جولی !؟! چرا می خواین آنجلینا جولی رو بکشید!؟

بوش رو می کنه به اوباما و میگه: دیدی گفتم! هیچکس تو دنیا نگران ۱۴۰ میلیون مسلمان نیست

گفت: حمید، بریم بیرون بگردیم؟

گفتم: الان که بیرونیم

گفت: نه
بریم یه جا که خیلی آروم باشه
یه جای قشنگ
یه جایی که دلمو قرص کنه

همینطور که ماشینو تو کوچه های
تنگ و شلوغ میروندم
شروع کردم به فکر کردن
کجا می تونستم ببرمش
جایی که هم قشنگ باشه
هم دلشو قرص کنه
و هم بنزین ماشینم تموم نشه

یواش سرشو خم کرد
گذاشت رو شونه ام
به زور می تونستم دنده رو عوض کنم
چندبار صورتش رو روی شونه ی راستم
عقب و جلو کشید تا خوب جاگیر شه
بعد آروم گفت

رسیدیم

❇حمید جدیدی❇

وقتی در سفر کتابی با خودت به همراه می بری، یک چیز عجیبی اتفاق می افتد
کتاب شروع می کند به جمع آوری خاطراتت. بعدها کافی است که تو فقط لای آن کتاب را باز کنی تا دوباره به همان جایی برگردی که کتاب را اولین بار خوانده ای

یعنی با خواندن اولین کلمات، همه چیز را به یاد می آوری: عکس ها، بوها، همان بستنی ای که موقع خواندن می خوردی

حرفم را باور کن، کتاب ها درست مثل نوارهای چسبناک مخصوص گیر انداختن مگس هستند. خاطرات به هیچ چیزی مثل صفحات چاپی نمی چسبند

سیاه قلب❇
❇کورنلیا فونکه

نقطه ضعفِتان آدم ها نباشند لطفا

می روند و میشوند بلای جانِتان و
تا جانِتان را نگیرند
دست بر نمی دارند
از نبودنشان

❇محیا کاربخش‌‌❇