پیری به جوانی می گفت: کچل کُن

برو بالا شهر
همه فکر میکنن مُد ِ
برو وسط ِ شهر
فکر میکنن سربازی
بیا پایین شهر
همه فکر میکنن زندان بودی
این همه اختلاف
فقط در شعاع ِ چند کیلومتر

مردم آنطور که تربیت شده اند میبینند
از قضاوت مردم نترس

خدا
پرونده ای را که مردم مینویسند
نمی خواند

دست همیشه برای زدن نیست
کاردست همیشه مشت شدن نیست

دست که فقط برای این کارهانیست

گاهی دست میبخشد
نوازش میکند
احساس رامنتقل میکند

چشمها به سوی دست توست
دستت را دست کم نگیر

مامان بزرگــم همیشه میگُفت
خوشبختیتو جار نَزن
نذار کسی بِگه خوش بحالش
همین خوش بحالِشِ
گند میزنه به زندگیت
🙂

یک ضمانت کردی وصیاد آهو را رهاند

چاقوی صیاد از آن تاریخ ضامن دار شد

حاجیان مکه روند و فقرا سوی تو آیند

جان به قربان تو آقا که تو حج فقرایی

گاهی باید عینک بدبینی
رو کنار گذاشت
تا همه چیز رو شفاف تر دید

مثل عشق، محبت، مهربانی
و البته خدا

وقتی کسی از زندگیتان‌میرود زمین و زمان را به ناسزا نگیرید نگویید زندگیم به آخر رسید و‌ ویران شد

بگویید نقش آن در داستان زندگیم به پایان رسید
آهای فلانی پایانت خوش

فاطمه صفری

زندگی به من آموخت
آدمها نه دروغ میگویند
نه زیر حرفشان میزنند

اگر چیزی میگویند، صرفا احساسشان در همان لحظه است
نباید رویش حساب کرد

کارلوس فونتنس