من… تو… اون
شایدممم اونی یامنی برایه تووجودندارد
اما من امشب دردنیایه خودم به اونی فکر میکنم که برایه تو به وجود خواهد آمد

نمی دانم تو مرا میفهمی یا هیچ وقت به منی که همیشه هرروز میبینمت و کنارت هستم رو میبینی یا همیشه با اونی شادی و میخندی که من خواهر خطابش میکنم

همیشه دوست داشتم تو بدانی من کیم
که هرشب رویایه تو و اون رو دارم و از ترس به وجود آمدن اون

همیشه کتاب فارسیم را بخاطر کسی که شخص سوم رو به وجود آورد نفرین میکنم

… میدانی

من به تو آقدر نزدیکم که نمیبینی ولی خوشحالم

به خاطرخوشحالیت و به وجود نیومدن اونی که ممکنه دل تو راببر

دل نوشته… sh

اگر فردا آخرین روز دنیا باشد جالب است
تمام خطوط تلفن دنیا پر میشود از جمله هایی مانند
همیشه دوستت داشتم ، عاشقتم

هیچ وقت نتوانستم بگویم دوستت دارم ، مرا ببخش
اولین و آخرین عشقم تو بودی و

هزاران نفر برای دیدن کسی که دوست دارند حاضر هستند کل داراییشان را بدهند برای اینکه وقت دیدن طرفشان را لحظه ای داشته باشند

خیلی ها پشیمان میشوند که چرا خیانت کردند
خیلی ها دنبال گرفتن یک بخشش ساده میروند

کاشکی هر روز
روز آخر بود تا ما انسان ها قدر لحظات زندگی را میفهمیدم
قدر یکدیگر را میدانستیم
کاشکی به جای لج بازی و یا غرور بیجا، لحظه ای را با عشق سپری میکردیم

لحظه ای باور کن
فردا
زندگی
و دنیا
تمام میشود

ميدوني نصف بيشتر دلخوريات از آدما برميگرده به خودت ؟
اشکال کار درست از جايي شروع ميشه که توو يه رابطه طرف مقابلتو شبيه خمير بازي ميبيني و ميخواي اونو به شکلي در بياري که دوست داري
شکل دادن يه خمير لذت بخشه اما شکل دادن به يه آدم ، غير ممکن
فرسوده ات ميکنه و البته اون آدم رو هم
اينو ياد بگير هر آدمي شکل خودشه
برچسب بد و خوب نزن رو آدما
اگر ميتوني به همون شکل دوستش داشته باش اگر نميتوني بي دلخوري ، بي قضاوت بزارش کنار
آدما مشابه خودشون رو پيدا ميکنن
شايد آدمي که الان کنارته و هميشه ازش دلخوري مشابهت نيست… به جاي تغيير دادنش رهاش کن
يا اگه کنارش ميموني به همون شکلي که هست دوستش داشته باش
ساده بگم دوست داشتن به حرف راحته ولي در عمل سخت
دوست داشتن گاهي کنار يار بودنه
گاهي ازش دور بودن و به يادش بودن
دوست داشتن يعني پذيرفتن خمير مايه وجودي يه آدم بدون دست بردن به اصلش … نگاهتو به دوست داشتن عوض کن

مستقل ترين زن جهان هم که باشى
وقت هايى هست
که دلت پر ميزند
برای کسی که
برسد و بخواهد که آرام رانندگی کنى
و شام ات را نخورده روی ميز نگذاری و بروی
مستقل ترين زن دنيا هم
دست خطی ميخواهد که بنويسد برايش
زود برگرد
طاقت دوری ات را ندارم
زن ها
همه چیزشان را پنهان میکنند
تنهایی را
دلتنگی را
گریه ها را
دوست داشتن را
زن ها
هنگام شکستن صدایشان در نمی آید
درد که دارند به خود نمیپیچند
نهایتا تسکین درد یک زن
گریه های یواشکیست
و اينان همان زنان مرد صفت هستند كه نايابند

هوشنگ ابتهاج

آمدی دیوانه ام کردی و رفتی بی وفا
با غمت هم خانه ام کردی و رفتی بی وفا

مثل شمعی بودی و با یاد خود ای نازنین
تا ابد پروانه ام کردی و رفتی بی وفا

دیدی ای دل عاقبت زخمت زدند
گفته بودم مردم اینجا بدند

دیدی ای دل ساقه جانت شکست
آن عزیزت عهدو پیمانت شکست

دیدی ای دل حرف من بیجا نبود
از برای عشق اینجا جا نبود

دیدی ای دل دوستیها بی بهاست
کمترین چیزی که میابی وفاست

آرام باش دلم
او بی تو آرام است

.

باور کن
آنقدر ها هم سخت نیست فهمیدن اینکه بعضی ها می آیند
که نماننــد
نباشند
نبیـننـد 
و تــو اگر تمامی ِدنیا را هم حتی به پایشان بریزی
آنها تمامی بهانه های دنیا را جمع می کنند
تا از بین آنها بهانه ای پیدا کنند که بــــروند دور شـــوند
که نـــمانند اصلا
پس به دلت بسپار وقتی از خستگی هایِ روزگار پناه بردی به هر کسی

… لااقل خوب فکر کن ببین از سر علاقه آمده ، یا از سر 
تا دنیایت پر نشود از دوست داشتن هایِ پر بغض
که دمار از روزگارت درآورد

ﯾﻪ ﻭﻗﺘﺎﯾﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻓﺖ
ﺍﻭﻧﻢ ﺑﺎ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﺩﺕ
ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎﺗﻮ ﺗﻮﯼِ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﯽ
ﺩﺭﺳﺘﻪ ﺗﻮ ﺷﻠﻮﻏﯿﺎﺷﻮﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﻦ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ
ﻭﻟﯽ ﺑﺪﻭﻥ
ﯾﻪ ﺭﻭﺯﯼ
ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ
ﺑﺪﺟﻮﺭﯼ ﯾﺎﺩﺕ ﻣﯿﺎﻓﺘﻦ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﯾﺮ ﺷﺪﻩ

انسانهای خوب
همچون انعکاس ماه در زلال
برکه اند
لمس شدنی نیستند
ولی زیبایی بخش ظلمت شب هستند

استادی با شاگردش از باغى ميگذشت

چشمشان به يک کفش کهنه افتاد
شاگرد گفت گمان ميکنم اين کفشهاي کارگرى است که در اين باغ کار ميکند . بيا با پنهان کردن کفشها عکس العمل کارگر را ببينيم و بعد کفشها را پس بدهيم و کمى شاد شويم

استاد گفت چرا براى خنده خود او را ناراحت کنيم؛ بيا کارى که ميگويم انجام بده و عکس العملش را ببين

مقدارى پول درون آن قرار بده

شاگرد هم پذيرفت و بعد از قرار دادن پول ، مخفى شدند
کارگر براى تعويض لباس به وسائل خود مراجعه کرد و همينکه پا درون کفش گذاشت متوجه شيئى درون کفش شد و بعد از وارسى ، پول ها را ديد
با گريه فرياد زد : خدايا شکرت
خدايی که هيچ وقت بندگانت را فراموش نميکنى
ميدانى که همسر مريض و فرزندان گرسنه دارم و در این فکر بودم که امروز با دست خالى و با چه رويی به نزد آنها باز گردم و همينطور اشک ميريخت

استاد به شاگردش گفت: هميشه سعى کن براى خوشحالی خود ، ببخشى نه بستانی

جذامیان به ناهار مشغول بودند و به حلاج تعارف کردند

حلاج بر سر سفره آنها نشست و چند لقمه بر دهان برد

جذامیان گفتند: دیگران بر سر سفره ما نمی نشینند و از ما می ترسند

حلاج گفت: آنها روزه اند و برخاست

غروب، هنگام افطار حلاج گفت: خدایا روزه مرا قبول بفرما

شاگردان گفتند: استاد، ما دیدیم که روزه شکستی

حلاج گفت: ما مهمان خدا بودیم. روزه شکستیم ولی دل نشکستیم

آنجا که دلی بود به میخانه نشستیم
آن توبه صد ساله به پیمانه شکستیم

از آتش دوزخ نهراسیم که آن شب
ما توبه شکستیم ولی دل نشکستیم

حضرت مولانا

آن بالا كه بودم، فقط سه پيشنهاد بود

اول گفتند زنی از اهالیِ جورجيا ، همسرم باشد
خوشگل و پولدار ، قرار بود خانه ای
در سواحلِ فلوريدا داشته باشيم
با يك كوروتِ كروكیِ جگری
تنها اشكال اش اين بود كه
زنم در چهل و سه سالگی سرطانِ سينه می گرفت
قبول نکردم ، راست اش تحمل اش را نداشتم

***

بعد، موقعيتِ ديگری پيشنهاد كردند
پاريس ، خودم هنرپيشه مي شدم و زنم مدلِ لباس
قرار بود دو دخترِ دو قلو داشته باشيم
اما وقتی گفتند يكی از آنها
در نه سالگی در تصادفی كشته می شود
گفتم حرف اش را هم نزنيد

***

بعد، قرار شد كلوديا زنم باشد
با دو پسر. قرار شد توی محله های
پايينِ شهرِ ناپل زندگی كنيم
توی دخمه ای عينِ قبر
امّا كسی تصادف نكند
كسی سرطان نگيرد. قبول كردم

***

حالا كلوديا ، همين كه كنارم ايستاده است
مدام می گويد که خانه ، نورِ كافی ندارد
بچه ها كفش و لباس ندارند
يخچال خالی است

امّا من اهميتی نمی دهم
می دانم اوضاع می توانست
بدتر از اين هم باشد
با سرطان و تصادف

كلوديا اما اين چيزها را نمی داند
بچه ها هم نمی دانند

مصطفی مستور
از رمانِ
پرسه در حوالی زندگی

بعدها نام مرا باران و باد
نرم می شویند از رخسار سنگ
گور من گمنام می ماند به راه
فارغ از افسانه های نام و ننگ

فروغ فرخزاد

جیره ی سیگارم را بدهید
وتنهایم بگذارید
با پیاده روی عصرگاهی
درمن تیمارستانی قصد شورش دارد

غمگین ترین درد، مرگ نیست
دلبستگی به کسی است
که بدانی هست اما
اجازه ی بودن در کنارش را نداری

یاشار عبدالملکی

با آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یاد
می خواهمت هنوز
و به جان دوست دارمت

فروغ فرخزاد

باید بدانیم که 
اگر زنی سرش را
روی بازوان مردی گذاشت 
امنیت زن نیست  
آرامش مرد است

می شوم بیدار و
می بینم
کنارم نیستی
حسرتت سر می گذارد
بی تو بر بالین ِ من

حسین منزوی

دل های ماکه بهم نزدیک باشد
دیگرچه فرقی میکندکه کجای این جهان باشیم
دور باش اما نزدیک
من از نزدیک بودن های دور می ترسم

احمد شاملو

زخم ها حافظه دارند
پس از خوب شدن هم
به یاد می آورند

مورات هان مونگان

بوی عطری آشنا
تو را
یک روز بیدار خواهد کرد
حتی اگر یک عمر
خوابیده باشی 
زیر سنگی سرد

رضا کاظمی