وقت رفتن، باید رفت

حرفمان كه ميشد
استرس تمامِ وجودم را فرا ميگرفت
نكند از دستش بدهم؟
نكند من بمانم و كوهى از خاطره؟
نكند منى كه بعدِ عمرى دل باختم، بشكند دلم
نكند تمامِ دو نفره هايمان را با ديگرى تكرار كند؟

تماس هايم بى پاسخ ميماند ومنفورترين صداي دنيا
در گوشم تكرار ميشد
“مشتركِ مورد نظر پاسخگو نميباشد”

برايش مينوشتم
آدميزاد است ديگر جانم بحث ميكند
فرقى نميكند مقصر كيست همين كه بحث ميكنيم يعنى، قلبمان هنوز براى هم ميتپد… يعنى مهم است برايمان كه شبيه يكديگر شويم

ارسال كردم و خواند
ولي جوابي نداد
باز نوشتم
ـ جانم؟

باز هم خواند و جواب نداد
ـ عزيز دل…؟

سكوت بود و سكوت

و هيچ چيز لعنتى تر از بى پاسخ گذاشتنِ پيام نيست
قديم ترها خودمان را قانع ميكرديم كه شايد پيغامم نرسيده باشد
و هى ارسال ميكرديم و ارسال

حالا اما اين تكنولوژىِ لعنتى همان اندك دلخوشى را هم از ما گرفت و
با وقاحتِ تمام به ما ميفهماند كه
خواند و پاسخ نداد
كه خواند و تحقير كردنِ تو را ترجيح داد
لعنت به تكنولوژى
لعنت به پيغامهاى بى جواب

علي قاضي نظام