در ایران باستان بجای کلمات خانم و آقا که ریشه مغولی دارند، اجداد خوش سلیقه ما به زن، “مِهربانو” می‌گفتند یعنی کسی که مهر خلق میکند 🙂

و به مرد، “مِهربان” می‌گفتند به معنای نگهبان مهر 🙂

همدیگر رو با این کلمات پرمعنا صدا بزنیم …
“مِهربانو ” همسر، مادر، دختر، خواهر، دوست …

“مهربان” همسر، پدر، پسر، برادر، دوست …

حال تو چه مهربانویی یا مهربان، این رسالت زیبای مهرورزی را در کلمات جاری کن تا ریشه عشق سیراب شود.
(دکتر ایرج وثوق)

* تقدیم به مهربانوها و مهربان های گرامی 🙂