مردم مهربان

مردم اینجا چقدر مهربانند ;
دیدند کفش ندارم برایم پاپوش دوختند
دیدند سرما میخورم سرم کلاه گذاشتند
و چون برایم تنگ بود کلاه گشادتری
و دیدند هوا گرم شد پس کلاهم را برداشتند
و چون دیدند لباسم کهنه و پاره است به من وصله چسباندند
و چون از رفتارم فهمیدند که سواد ندارم محبت کردند
و حسابم را رسیدند . خواستم در این مهربانکده خانه بسازم
نانم را آجر کردند گفتند کلبه بساز . . . . .
روزگار جالبیست،مرغمان تخم نمی گذارد ولی هر روز گاومان می زاید!

زنده یاد حسین پناهی