عاشقانه ها | احسان پرسا

***

منجم ها نمی بینند زیر روسری ها را

وگرنه موی تو ده سانت طولانی تر از یلداست

عاشق ها

دست هایشان را

به آسمان می برند اما

یادشان می رود نفرین کنند

دارم فدایت می شوم

دکترها

نمی گذارند

***

عمر را
صرف مروارید شدن کردم
تو کنار دریا
صدف خالی
جمع می کنی

از هر که به من رسیده است

شکستی

به یادگار مانده

مثل مسجدی میان راهی

میزبان نمازهای شکسته ام

***

به دنبال ردی از بوسه اش

تمام مهرهای مسجد را

بوسیدم

“نمی بوسمش چون سرما خورده ام”

سال هاست

خود را اینگونه صبر می دهم

***

کمی تغییر کرده ام

برای شناختنم

عکسم را مچاله کن

***

من زبان برگ ها را می دانم

مثلا خش خش یعنی

“امان از جدایی”

پیش از جدایی از درخت

هیچ برگی

خش خش نمی کند

آه که می کشم
ابر می شود
و در آسمان شهر تو می بارد
تا تو زیر چتر کسی دیگر
عاشقانه قدم بزنی
.
.

این روزها
آه هم نمی کشم

***

دیروز، باران بارید
نبودی
دستۀ چتر را
گرفتم

کتاب مقدس آدم برفی ها
یک آیه دارد
“دلگرم نشو”

گلچینی از عاشقانه های احسان پرسا