رویا

ﺑﺎ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺨﺶ

ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺭﺅﻳﺎﺋﯽ

ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ

ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻛﻨﺞ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ :

ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﺯ ﺭﺍﻫﯽ ﺩﻭﺭ

ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﻣﻐﺮﻭﺭ

ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮﺵ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ

ﺿﺮﺑﻪ ﺳﻢ ﺳﺘﻮﺭ ﺑﺎﺩﭘﻴﻤﺎﻳﺶ

ﻣﯽ ﺩﺭﺧﺸﺪ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ

ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺗﺎﺝ ﺯﻳﺒﺎﻳﺶ

ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺯﺭ

ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﺋﯽ ﺍﺯ دﺭ ﻭ ﮔﻮﻫﺮ

ﻣﯽ ﻛﺸﺎﻧﺪ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺋﯽ

ﺑﺎﺩ … ﭘﺮﻫﺎﯼ ﻛﻼﻫﺶ ﺭﺍ

ﻳﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﺭﻭﺷﻦ

ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻮﯼ ﺳﻴﺎﻫﺶ ﺭﺍ

ا

ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻫﻢ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﯽ
ﮔﻮﻳﻨﺪ،

« ﺁﻩ … ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﺷﻮﻛﺖ ﻭ
ﻧﻴﺮﻭ »

« ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﻜﺘﺎﺳﺖ »

« ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﻭﺍﻻﺳﺖ »

ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺳﺮ ﻣﯽ ﻛﺸﻨﺪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺭﻭﺯﻥ ها

ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺍﺯ ﺷﺮﻡ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﺍﺭ

ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻭ ﭘﺮﻏﻮﻏﺎ

ﺩﺭ ﻃﭙﺶ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﻳﻚ ﭘﻨﺪﺍﺭ

« ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ. »

ﻟﻴﻚ ﮔﻮﺋﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﺯﻳﺒﺎ

ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﺪ

ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻋﻄﺮﺁﮔﻴﻦ

ﺑﺮﮒ ﺳﺒﺰﯼ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﭼﻴﻨﺪ

ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﯽ ﺗﺸﻮﻳﺶ

ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺷﺎﺩﺍﻥ ﺑﺮﺍﻩ ﺧﻮﻳﺶ

ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮﺵ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ

ﺿﺮﺑﻪ ﺳﻢ ﺳﺘﻮﺭ ﺑﺎﺩﭘﻴﻤﺎﻳﺶ

ﻣﻘﺼﺪ ﺍﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺯﻳﺒﺎﻳﺶ

ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻨﺪ

« ﻛﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ؟ »

ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﭘﻴﭽﺪ ﺻﺪﺍﯼ ﺩﺭ

ﺳﻮﯼ ﺩﺭ ﮔﻮﺋﯽ ﺯ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﻳﻢ ﭘﺮ

ﺍﻭﺳﺖ … ﺁﺭﻱ … ﺍﻭﺳﺖ

« آه، ﺍﯼ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ، ﺍﯼ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺭﺅﻳﺎﺋﯽ

ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﯽ آﺋﯽ. »

ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﭼﻮﻥ ﻛﻮﺩﻛﯽ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ

ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺷﻮﻕ ﺁﻟﻮﺩ

ﺑﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﺩ

« ﻱ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﻫﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺴﻮﯼ شهر ﺯﻳﺒﺎﺋﯽ

ﺍﯼ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﺎﺩﻩ ﺋﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﻣﯿﻨﺎﺋﯽ

ﺁﻩ، ﺑﺸﺘﺎﺏ ﺍﯼ ﻟﺒﺖ ﻫﻤﺮﻧﮓ ﺧﻮﻥ ﻻﻟﻪ خوﺷﺮﻧﮓ ﺻﺤﺮﺍﺋﯽ

ﺭﻩ ﺑﺴﯽ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ

ﻟﻴﻚ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﻩ … ﻗﺼﺮ ﭘﺮ ﻧﻮﺭ
ﺍﺳﺖ. »

ﻣﯽ ﻧﻬﻢ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺭﻛﺎﺏ ﻣﺮﻛﺒﺶ ﺧﺎﻣﻮﺵ

ﻣﯽ ﺧﺰﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﺁﻥ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺁﻏﻮﺵ

ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﻣﺪﻫﻮﺵ …

ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﯽ ﺗﺸﻮﻳﺶ

ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮﺵ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ

ﺿﺮﺑﻪ ﺳﻢ ﺳﺘﻮﺭ ﺑﺎﺩﭘﻴﻤﺎﻳﺶ

ﻣﯽ ﺩﺭﺧﺸﺪ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ

ﺑﺮﻓﺮﺍﺯ ﺗﺎﺝ ﺯﻳﺒﺎﻳﺶ.

ﻣﯽ ﻛﺸﻢ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺯﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻏﻤﮕﻴﻦ رﺧﺖ.

ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺣﻴﺮﺍﻥ

ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ

« دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ. . . ! »

* فروغ فرخزاد *