ﺗﯿﺮ ﺑﺮﻗﯽ ” ﭼﻮﺑﯿﻢ ” ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺭوستا
ﺑﯽ ﻓﺮﻭﻏﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺳﻨﮓ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎ
ﺭﯾﺸﻪ ﺍﻡ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﯽ ﮐﻪ ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺮﻭ ﺩﺍﺷﺖ
ﮐﻮﭺ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻭﻃﻦ، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎ
ﺁﻣﺪﻡ ﺧﻮﺵ ﺧﻂ ﺷﻮﺩ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺷﺒﻬﺎ،ﺁﻣﺪﻡ
ﻧﻮﺭ ﯾﮏ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺑﺎﺷﻢ ﭘﯿﺶ ﭘﺎﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎ
ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﮐﺎﺷﺘﻨﺪ
ﭘﯿﮑﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽ ﺯﺩ ﮐﺪﺧﺪﺍﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎ
ﺣﺎﻝ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﮐﻼﻏﯽ ﺭوی ﺳﯿﻢ
ﻗﺪﺭ ﯾﮏ ﺍﺭﺯﻥ ﻧﻤﯽ ﺍﺭﺯﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎ
ﮐﺎﺵ ﯾﮏ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﺎﺵ ﺁﻥ ﻧﺠﺎﺭ ﭘﯿﺮ
ﺭﺍﻫﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎ
ﻗﺤﻄﯽ ﻫﯿﺰﻡ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺑﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺩﯾﺰﯼ ﺳﺮﺍﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎ
ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﻮﺧﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﮐﺪ ﺧﺪﺍ
تیر ﺳﯿﻤﺎﻧﯽ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻋﺼﺎﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎ
* کاظم بهمنی *
