ساعتهاي زيادي، پشت پنجره ميشينم و آدما رو تماشا مي كنم
آدمايي كه تند تند راه مي رن حتما يه جايي، كسي رو دارن كه منتظرشونه
اونايي كه يه گوشه ايستادن، قطعا منتظر كسي هستن كه نفس نفس داره مياد
اما آدمايي كه سرشون پايينه و آروم و تنها قدم مي زنن
حتما دارن به كسي كه نيست فكر مي كنن
بنظرم، لذتي كه در “انتظارِ محال” هست، در “وصال” نيست
واسه همين ميگم؛ بعضي آدما رو بايد، يكبار ديد و يك عمر.. بهشون فكر كرد
پویا جمشیدی
هر چه میخواهد دل تنگت بگو